Minstens een uur ja.
Er zijn meerdere technieken om grofweg hetzelfde te bereiken.
Om het te snappen zou ik wel beginnen met het gebruik van 'inbranden' achterwege te laten.
Heel simpel en kort gehouden ben je de pan aan het verven met olie en wacht je geduldig totdat het opdroogt. Gaat het te snel dan scheurt je verf.
Van branden is eigenlijk alleen sprake als je een olie gebruikt die niet uit zichzelf droogt, zo een olie moet je tot boven zijn rookpunt houden om ervoor te zorgen dat de olie gekatalyseerd blijft om een polymeer te vormen.
Lijnzaadolie is een olie die uit zichzelf al goed droogt en waarvan het rookpunt onder de 110 graden ligt.
Een voordeel van de juiste olie gebruiken en de tijd te geven om te drogen is dat je een langere polymeerketting en daarmee een betere antiaanbaklaag maakt, ook zijn deze lagen bijzonder hard.
De polymeer die lijnzaadolie (idealiter) oplevert is afaik zo'n beetje de langste chain die je thuis kan maken maar natuurlijk niet zo groot als de polymeer van fluorethyleen die op PTFE pannen zit.
Een olie die snel polymeriseert en een goed beschermende laag op je pan vormt is rijk aan meervoudig onverzadigde vetzuren.
Hoe goed een olie polymeriseert kan worden uitgedrukt met een nummertje:
iodine value
Over het algemeen kom je met 150 graden goed weg als je een drogende olie gebruikt maar verder slaat het verhaal van Ikea noch nog wal.
In de gebruiksaanwijzing wordt geschreven over het niet gebruiken van schoonmaakmiddelen en heeft plaatstaal microscopisch kleine holtes.
Vroegah zat er loog (kaliloog of natronloog, gootsteenontstopper) in zeep waarmee afgewassen werd.
Dat komt door het verzepingsproces van vetten waarbij een keuze gemaakt moet worden tussen hoeveel vet of alkalische stoffen het eindproduct heeft. Aangezien niemand een vette vaat wilt had je dus een product die de seasoning van je pan af beet tijdens het afwassen.
Tegenwoordig doen we de hand afwas niet meer met zeep maar met een ontvetter. Die moderne afwasmiddelen worden niet meer gemaakt met loog+vet en zijn geheel veilig voor een goed gepolymeriseerde laag olie in je pan.
Een niet goed gedroogde laag olie hecht zich natuurlijk wel gewoon aan afwasmiddel en vaatwasmachine poeder/blokjes bevatten nog steeds alkalische stoffen.
Plaatstaal is hardstikke plat en heeft geen poriën of holtes van zichzelf.
Carbonstaal onder een microscoop:
In de bovenlaag van carbonstaal (plaatstaal) zitten oneffenheden maar niet noemenswaardig genoeg om een goede hechting te vormen met een harde toplaag. Wil je een blijvende laag dan dien je dus een olie te gebruiken die niet volledig polymeriseert en dus meer vloeibaar blijft.
Dat is waar een pan blauwen een voordeel kan geven. Door het staal goed te verhitten creëer je een laag ijzeroxide op de pan. In tegenstelling tot plaatstaal is ijzeroxide ontzettend poreus en biedt het ruim voldoende oppervlakte voor een goede hechting.
Na het blauwen kan je dus een veel hardere seasoning hebben zonder dat deze van de pan af valt.
Ijzeroxide onder een microscoop:
Het blauwen dankt zijn naam aan het verkleuren van staal tijdens het verhitten al is chemisch blauwen ook mogelijk:
(edit: het staal verkleurt niet maar het reflectiecoefficient veranderd omdat het poreuze ijzeroxide een deel van het licht door laat)