Was dat maar zo. Het lijkt er vooralsnog op dat dit enkel zo is als het in zijn voordeel uitpakt. Persoonlijk vind ik het een persoon dat een flamboyant coureurs-leven nastreeft, terwijl hij wel van de mensen om zich heen verwacht dat ze hem met fluwelen handschoentjes behandelen. Ik vind het vaak gewoon een man-baby eigenlijk.
Zodra Hamilton tegenslag heeft dan zit je tegen een enorm verongelijkt treurlipje aan te kijken. Zodra hij winst boekt dan wordt het in een "I would like to thank god for this victory" en "Finally, this is what I deserve" sausje gegoten. Ik vind dat zo ontzettend lelijk, hij praat alsof alles hem vanzelfsprekend toe hoort te komen. Daarbij passeert hij voortdurend zijn team.
Maar zo valt voor iedereen wel wat te zeggen. Ricciardo verbloemt altijd alles onder zijn fantastische big-smile en verpakt alles in een grap en een grol. Maar de laatste paar races kon je goed zien dat er wat scheurtjes in de lach van hem zaten. Niet ernstig, maar je kon het wel merken.
Rosberg heeft altijd een standaard verhaal. "This was a beautiful race.", "My team did an outstanding job", "I would like to thank my fans and viewers." Vooral aan het begin van zijn carrière was het een hele vlotte jongen. De laatste tijd lijkt het alsof hij een beetje gefrustreerd is, hij doet namelijk vaak kortaf. Ik vind het een goede kerel, maar je kan vaak merken dat hij uit een gouden wieg komt.
Kimi, tja "You've gotta love Kimi". Persoonlijk ben ik fan van hem, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik buiten de F1 wat meer over hem weet. In tegenstelling tot wat je zou verwachten is het namelijk heel sterk een familie/vrienden-mens. Het lijkt mij echt een prettige kerel. Het lijkt erop alsof alle Finnen gewoon niet van een polonaise aan hun lijf houden. Valt wat voor te zeggen, maar ik ben bang dat het zeker niet bij gaat dragen aan het succes als F1-coureur.
Maar bij Max is dit tot nu toe allemaal heel anders. Ik heb letterlijk het gevoel dat hij op dit moment enorm goed gecoacht wordt. Zijn antwoorden en houding richting de pers is altijd spot on. Natuurlijk kon je na Monaco goed merken dat hij enigszins beduusd was, maar hij herpakte zichzelf snel. Daarom vind ik Max ook een bijzonder complete rijder. Het lijkt er echt op alsof - alles - op dit moment bij hem gemanaged is.
Je kan een rock-and-roll ster leven ambiëren wat je wilt en verwachten dat jouw instinct blijft functioneren zoals je denkt. Alleen zal je vroeg of laat onherroepelijk de hete adem van anderen in je nek voelen. De hete adem van iemand die zijn oefeningetjes netjes herhaalt, van stuurprotocol tot gemoedstoestand bij het verliezen van een race. Iemand de heeft geleerd van zijn fouten, iemand de heeft geleerd van zijn succes.
Zodra je - die - adem in je nek voelt is het te laat en raakt de poep vroeg of laat de ventilator. En exact vanaf - dat - moment heb je als dandy-rockster geen idee waar het verkeerd is gegaan. Max nieuwe generatie rijders? I think yes. Ik heb daardoor ook een heel stuk meer waardering gekregen voor Jos trouwens. Wat voor lul het ook is geweest, hij heeft wel alles alleen gedaan.