Ik moet zeggen, ik heb me vermaakt. De 4D-effecten, vooral in de eerste helft van de film, zijn erg leuk gedaan. De bewegende stoelen in combinatie met het 3D-beeld geeft je echt het gevoel dat je in een soort achtbaan zit, en als de karakters de buitenlucht instappen dan voel je een briesje in je gezicht. Het werkt. De film voelt dan ook meer als een
tech demo voor deze apparatuur dan als iets dat je voor het verhaal of de sfeer en noem het allemaal maar op zou kijken. Het is veel meer een attractie dan een film.
Ik denk daarom twee dingen: wil je deze film zien, kijk hem dan nu, terwijl hij nog in de bioscoop draait, en vergeet het maar om hem later thuis te gaan kijken. Aan de andere kant, als je graag eens een 4D-film meemaakt, ga dan naar deze, want deze lijkt echt voor deze effecten gemaakt te zijn.
Het verhaal zelf is vrij slecht. De karakters zijn stuk voor stuk waardeloos – oppervlakkiger dan de oppervlakkigste tekenfilm. Het thema, het creëren van leven en de mogelijkheid van het voelen van empathie voor kunstmatige wezens – wat ik een prachtig onderwerp vind – is hier zo beneden peil ten uitvoer gebracht dat het bijna treurig is. Het absolute dieptepunt is wel als de film weer heel eventjes iets van een verhaal probeert te vertellen – wat het gelukkig maar af en toe doet – en het AI-karakter de therapeut speelt van de menselijke hoofdrol: “Goh, dat was vast niet zo leuk voor je, toen je zus doodging…”
Maar – daar gaat het dus allemaal niet om.
Tron draait allemaal om de sfeer, om de effecten, om de actie.
Tron: Legacy, het vorige deel, heeft ook niet echt een heel indrukwekkend plot, maar wat het wel heeft zijn spectaculaire lichteffecten met zeer bijpassende muziek van niemand minder dan
Daft Punk. Het gevoel dat je een andere wereld betreedt waar andere regels gelden – iets wat je nog niet eerder hebt meegemaakt. Daar hebben velen met mij goede herinneringen aan, en dat is waarvoor wij terugkeren naar dit vervolg.
Goed, dat heeft dit deel ook wel een beetje, dat wonderlijke, die nadruk op de flashy actiescènes met veel lichteffecten met ook hier weer heel aardige muziek. Het voelt goed als de karakters op hun motor stappen en de bioscoopstoel trilt alsof je zelf het voertuig aanraakt. Iets van de stijl is bewaard gebleven, en het is leuk hoe alles nu rood is in plaats van turquoise. Toch zijn de sfeer en de effecten lang niet zo goed als het vorige deel, en je merkt heel goed hoe deze film in elkaar steekt als de verplichte Jeff Bridges scène dan eindelijk komt.
Als je die scène ziet: dan weet je dat die in de film zit om geen enkele andere reden dan dat een
Tron-film nu eenmaal een Jeff Bridges scène dient te hebben. En hetzelfde geldt voor de film in zijn geheel; die is niet gemaakt omdat iemand een verhaal te vertellen had, een visie om uit te beelden, maar simpelweg omdat de tijd was aangebroken voor een volgende
Tron-film.
Het voelt een beetje streng, om deze film zo laag te beoordelen terwijl ik toch een leuke tijd heb gehad. Maar het plezier van bewegende stoelen kan ik toch niet helemaal meerekenen, hoe goed dat ook gedaan is. Wat deze film mij vooral doet voelen is dat het hoog tijd is om
Tron: Legacy weer eens op te zetten, met het volume op standje veel te hoog.
Daft Punk is toch eigenlijk best wel lekker.
★★☆☆☆