Naar een verhaal van Jeroen Olyslaegers, komt een ongemakkelijk voelende film je tegemoet.
"Ik stond erbij en keek ernaar". Een quote uit een Vlaams kinderlied dat in 1942 voor de Antwerpse politie een gruwelijk realiteit was.
Het verschil tussen de zwarte brigade en de witte brigade.
Een verhaal tussen 2 onwaarschijnlijke vrienden uit families die compleet uiteenlopende visies hebben over de bezetter.
En een liefdes verhaal dat op
spoiler:het einde onmogelijk bleek te zijn
.
Met acteurs zoals
Stef Aerts, Matteo Simoni en Annelore Crollet weten we (In België toch) dat het een redelijk serieuze film zal worden.
De toevoeging van bijrollen en cameo's aan Kevin Janssens, Koen De Bouw en Jan Decleir (Daens 1992) geeft dit de film ook een hogere pedigreewaarde.
Dit is geen feel good movie, de sfeer is donker, grimmig, neerslachtig. Er leeft een soort van spanning mee in het verhaal tussen de 2 vrienden die op hun eerste patrouille een Duitse officier moeten helpen met werkweigeraars te gaan oppakken.
Deze werkweigeraars blijken een Joodse familie te zijn.
Het feit dat je het Gewehr 98 nooit meer dan 4-5 schoten hoort afschieten is een leuk oog voor detail, wat ik ten zeerste op prijs stel.
Films waar (ken er zo eentje met Brad Pitt) waar ze 15 seconden met een machine geweer lopen schieten op full auto, doen het niet voor mij...
Kort gezegd, verwacht geen leuke film avond, maar brutale realiteit.
En hou in het achterhoofd, hoe geschift het ook is, zo ging het eraan toe, en welke politieke boodschap je hier dan ook uit mee kunt dragen maar niet uit.
Al is het wel dat extremen nooit OK zijn.
9/10