I can’t lie to you about your chances, but... you have my sympathies.
Met de nieuwe
Alien keren we terug naar de kern. Terug naar de stijl van het origineel dat we maar niet kunnen vergeten.
Dit onvolprezen meesterwerk uit 1979 begon uiterst bescheiden, als kleine budgetproductie, maar mede onder invloed van een nooit voltooide Dune-film (zowel schrijver Dan O’Bannon als regiseur Ridley Scott werkte hieraan alvorens
Alien tot stand te brengen) groeide het uit tot de monsterhit die nu zoveel bekendheid heeft verworven dat de tagline “in space, no one can hear you scream” een cultureel fenomeen is geworden.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze serie met zijn vele sequels in de loop der jaren steeds ambitieuzer begon te worden. In
Prometheus (deze ambitie klink tot in de titel door) gaat dit tot filosofische mijmeringen over de oorsprong van het leven aan toe. In dit nieuwste deel vinden we niets van dat. Hier gaan we gewoon weer terug naar het simpelere begin: claustrofobische spanning in een dystopische toekomst, opgejaagd worden door ontzagwekkende monsters waar je als nietig en kwetsbaar stukje mens nauwelijks een kans tegen maakt.
Daar zitten voor- en nadelen aan. Aan de ene kant draait het hier om waar een
Alien-film om hoort te draaien. Aan de andere kant is het nadeel dat we meer dan eens herhalingen te zien krijgen. Net zoals in de laatste
Star Wars trilogie begint de lijn tussen remake en vervolg steeds meer te vervagen, met zaken die we in de voorgaande delen reeds uitgebreid gezien hebben die weer eens dunnetjes over worden gedaan, alsof de makers er vanuit gaan dat we al die vorige films toch niet gezien zullen hebben…
Desondanks valt er genoeg te zeggen voor deze nieuwe
Alien-film. Met name in het begin worden we getrakteerd op een prachtig stukje
worldbuilding, met goede toevoegingen aan het universum van
Alien. We leren de sombere wereld van de ruimte-koloniën kennen, waar zonlicht en kansen schaars zijn, en mensen als machines worden behandeld.
De nieuwe hoofdpersoon Rain wordt samen met de andere werkers in de kolonie uitgebuit door de Weyland-Yutani Corporation, het grote bedrijf dat in deze serie het eigenlijke kwaad vertegenwoordigt. Het kwaad van deze megacorp staat in schril contrast met dat van de xenomorphs, zoals de aliens genoemd worden, en dit mooie contrast is één van de dingen die ik aan de
Alien-serie zo kan waarderen.
De aliens zijn het dierlijke, irrationele kwaad, terwijl “the company”, zoals dit bedrijf genoemd wordt, een meer mechanisch kwaad vertegenwoordig, dat juist bestaat uit een overmaat aan kille rationaliteit. Het is daarom zeer toepasselijk deze corporatie voor het grootste deel door androids wordt vertegenwoordigd – naar menselijk beeld geschapen robots. Deze robots staan symbool voor de orde waar dit bedrijf de karakters aan tracht te onderwerpen, en voor de ideale, ultiem gehoorzame werknemer. Hoe dat werkt, wordt in dit deel mooi uitgebeeld.
En zo zitten er meer elementen in die we kennen uit de voorgaande delen die op een passende manier terugkomen. De manier waarop het zuur dat de aliens hebben in plaats van bloed bijvoorbeeld, is ook zo’n bekend element waar iets nieuws mee wordt gedaan. Ook is de specifieke stijl van technologie die we in de originele
Alien aantroffen weer aanwezig. Dat ziet er goed uit, maar tegelijkertijd brengt dat ons weer terug bij het net iets te grote meer-van-hetzelfde gehalte, dat toch wel zijn stempel drukt op deze nieuwste aanwinst in de serie.
Want hoewel de film dus sterk begint, bestaat de tweede helft toch wel uit veel herhaling van wat we in de voorgaande delen reeds gezien hebben. Het komt allemaal net iets te bekend voor, en hoewel dat enerzijds vasthouden is aan wat
Alien zo goed maakt, roept het tegelijkertijd de vraag op waarom je eigenlijk nog een nieuwe film zou kijken als je misschien net zo goed de oude nog eens op zou kunnen zetten.
Dat is iets wat toch wel heel erg op begint te vallen aan hedendaagse producties.
Don’t change a winning formula, dat is zo, maar je kunt er ook te ver in doorslaan, en iets maken dat zoals gezegd soms meer op een remake begint te lijken, een soort samenvoegsel van de vorige delen, dan een daadwerkelijk vervolg dat op zichzelf kan staan.
Goed, ondanks bedenkingen als deze is dit een waardige toevoeging aan de inmiddels behoorlijk omvangrijke serie. Niet de allerbeste
Alien-film, maar een welkome verrijking van dit fascinerende universum dat al zovele decennia tot onze verbeelding spreekt. Monsters aan de ene kant, robots aan de andere, met de mens daar precies tussenin.
★★★☆☆