Villeneuve overtreft verwachten
Dune: Part Two is een geweldige film. De hoge verwachtingen waar ik als grote liefhebber van de serie meer opgezadeld zat worden niet alleen waargemaakt, maar zelfs overtroffen.
Deel een is een mooie film, maar het is wel een beetje van, waar gaan we nou naartoe met al deze opbouw. Er wordt een prachtige wereld neergezet, er wordt rustig en in detail geschetst wat er allemaal aan de hand is, wat de verschillende belangen zijn die hier spelen. Maar het is niet helemaal bevredigend, want er komt nog geen ontknoping, die natuurlijk naar dit tweede deel is uitgesteld. Alles hangt dus af van dit tweede deel, of die ontknoping al die opbouw waar weet te maken. Of al die opbouw de moeite waard is.
Dat doet het, en dat is het. Deel twee maakt het helemaal waar en geeft een prachtige explosieve confrontatie weer tussen alle verschillende partijen waar we in het eerste deel mee kennis hebben mogen maken: De keizer, House Harkonnen, de Bene Geserit, de Fremen, en natuurlijk onze held Paul en diens House Atreides.
Waar de eerste film dus nog wat rustiger was, en dat was nodig om alles een beetje uit te leggen, gaan in deze film alle remmen los en komt er veel meer nadruk op de actie te liggen.
En wat is de actie goed. Waar Villeneuve in mijn optiek hele goede keuzes in heeft gemaakt is het behouden dan wel veranderen van het verhaal uit het boek. De belangrijkste plotpunten zijn allemaal hier, en je merkt dat Villeneuve goed zijn best heeft gedaan om de bron zou trouw mogelijk weer te geven. Met de actiescènes is dat anders, hier neemt hij veel meer vrijheden, en hier zien we dan ook een aantal gebeurtenissen die in het originele verhaal niet voorkomen. Een goede keuze, want actie werkt op het witte doek nu eenmaal heel anders.
Wat er allemaal goed ging bij het maken van deze film is te veel om op te noemen. Eigenlijk zegt het al voldoende dat ik, als grote liefhebber van
Dune die alle boeken en voorgaande films heb gelezen en gekeken, niet teleurgesteld ben. Gezien mijn grote liefde voor de boeken en de veelbelovende verwachtingen die de eerste film in mij naar boven heeft gebracht, zou het niet meer dan normaal zijn om teleurgesteld te zijn met dit uiteindelijke resultaat – dat ik dat niet ben, dat zegt al heel wat.
De uitbeelding van de Harkonnen als gruwelijke, meedogenloze monsters bijvoorbeeld, is uitstekend gedaan. Je zou zeggen: waar is dat nou voor nodig, waarom moeten ze nou zo super overdreven slecht en bloeddorstig zijn? Maar het belang daarvan, het antwoord op deze vraag wordt ook door deze film zelf gegeven, in een prachtige onthulling die ik hier niet zal verklappen.
Ook mijn verwachtingen voor Feyd-Rautha Harkonnen, een van mijn favoriete karakters, die hier door Austin Butler wordt uitgebeeld, waren erg hoog. Met name voor deze verwachtingen geldt dat ze niet alleen werden waargemaakt maar overtroffen. Wat een heerlijk geniepige glimlach heeft die vent. Je haat hem, en toch moet je ook wel een beetje respect hebben. Precies zoals dit karakter hoort te zijn, en meer nog.
De rol van Lady Fenring, gespeeld door de betoverende Léa Seydoux, bekend van o.a. James Bond en ook het spel
Death Stranding van Hideo Kojima, maakt ook veel indruk op mij. De werkelijk fenomenale scène die zij hier tentoonstelt komt weliswaar rechtstreeks uit het boek: maar in het boek is het enkel één kleine regel. Het karakter zegt wat ze gedaan heeft tegen een ander karakter, en dat is het dan, en het is een van de vele momenten in
Dune waarop je als lezer denkt: hier had ik wel meer over willen lezen! En dat is ook wat Villeneuve dacht, dat is duidelijk, want hij neemt deze kleine regel en beeld het helemaal uit in een prachtige scène waarin precies duidelijk wordt gemaakt wat in dat kleine stukje in het boek enkel gesuggereerd werd. Grote klasse.
En zo worden ook vele momenten die ook in het boek al episch waren even prachtig in beeld gebracht. Met name de manier waarop Paul een aantal keer de stap zet om zijn macht te doen groeien bezorgen rillingen, en en blijven na het kijken nog in mijn hoofd rondspoken. Tevens zien we hierin een kleine hint naar de duistere zijde van Paul, bijvoorbeeld in de vergelijkingen met zijn vader die over een wat duidelijker moreel kompas beschikt. Heel voorzichtig wordt hier de aanstalten gemaakt naar de vraag die deze serie van een veel diepere laag verschaft: is Paul wel de held die hij lijkt te zijn?
Dune is een verhaal met erg veel opbouw die dan ineens tot een explosieve ontlading komt, hetgeen prachtige emoties oplevert. Wat gebeurt er als een onstuitbare kracht een onbeweeglijk object ontmoet? Het is de klassieke paradox waarvan de schrijver probeerde te verwoorden in dit werk, die gewelddadige uitspatting van onvoorstelbaar lang opgebouwde krachten. Denis Villeneuve is er in geslaagd om precies dat te doen met deze fantastische twee films, een rustige, bijna trage opbouw waarbij allerlei lijnen worden opgezet die dan boem! plotseling in één klap tot een epische confrontatie komen, een emotionele ontlading waarin alles op zijn plaats valt. Hier ontstaat ineens een hele nieuwe situatie, en alles wat een moment geleden nog langzaam leek te gaan gaat nu sneller dan je aan kunt. Het is, evenals de aanblik van Léa Seydoux als Bene Geserit: betoverend.
Het is duidelijk: Villeneuve is een geniale filmmaker, en dit is de beste
Dune-film tot nog toe.
Op naar deel 3! Want er staat ons nog zo- en zoveel te wachten in de wereld van
Dune…
★★★★★