Ik zie dat deze erg geliefd is! Noem me maar kieskeurig, maar voor mij was dit toch niet helemaal de bioscoopervaring waar ik op gehoopt had.
Ik kan er niet namelijk niet omheen om deze film met
Wreck-It Ralph te vergelijken. Dat is een animatiefilm die ik zeer kon waarderen, en de overeenkomsten met
The Super Mario Bros. Movie stapelen op. Ook die gaat over klassieke videospellen, ook die zit vol met humoristische referenties die inspelen op nostalgie. Ook daar zijn de karakters en andere elementen gebaseerd op het Super Mario-universum. Ralph is Donkey Kong, Felix is Mario, er komt een kartauto race in voor, een schattig paleis, en ga zo maar door.
Dus toen ik het promotiemateriaal voor
Mario Bros. zag, met ook al die elementen er in – ook een kart race, ook een rol voor Donkey Kong – dacht ik dat ze vast en zeker goed naar die film gekeken zouden hebben om te leren hoe het moet! En dan ditmaal echt met de Mario licentie en met veel betere beeldkwaliteit, dat belooft wat, dacht ik. Helaas – het bleek wat veel gevraagd.
Want de beelden zijn inderdaad mooi, dat hebben ze waargemaakt, vooral de omgevingen en de kleuren zijn erg indrukwekkend, en ook vond ik Bowser er stijlvol uitzien. Qua looks is dit helemaal wat je mag verwachten van een moderne Mario-interpretatie. Maar er mist één ding, toch ook niet heel onbelangrijk: een plot. Een motivatie voor de karakters – wat willen ze? Wat beweegt ze? Waarom doen ze wat ze doen? Daar is weinig van terug te vinden. Het begint nog wel aardig, maar al gauw blijkt het weinig meer te zijn dan:
spoiler:Bowser komt eraan. Stop Bowser.
En daar blijft het dan bij. Was er iets dat ook maar in de buurt kwam van een twist? En misschien denk je nu dat ik van dit soort films geen plot hoef te verwachten, maar dat weet ik zo net nog niet. Ook kinderfilms hebben goede plots!
Wreck-It Ralph heeft een fantastisch plot! Een heleboel kinderachtige animatiefilms hebben goede plots.
The Lion King? Dus ik weet niet helemaal of het waar is dat ik dat hier niet hoef te verwachten. Er zijn films die prima zonder plot kunnen, maar dit is niet zo’n film – in een film als dit is een beetje plot hard nodig. Het moet ergens over gaan, of je hebt geen reden om iets voor de karakters te voelen. Het helpt al niet dat ze van plastic zijn! Laat ze dan tenminste iets meemaken.
En er was ook erg veel ontzettend goed gedaan. Zo zit de film propvol met bijzonder goed uitgewerkte nostalgie-verwijzingen. Mario speelt het klassieke spel
Kid Icarus op zijn NES, geweldig! Een bange Luigi zwaait in een donkere omgeving met zijn zaklamp, wat sterk doet denken aan
Luigi’s Mansion, zonder dat dit uitgespeld hoeft te worden. De muziek is goed, alle klassieke Mario tunes zijn uitstekend in de film verweven, het beste voorbeeld daarvan is nog wel als Bowser er een speelt op zijn piano! Allerlei vijanden en power-ups komen niet alleen voor, maar spelen ook nog eens een belangrijke rol, waardoor ze goed tot hun recht komen als onderdeel van de wereld. Ook waren de referenties zorgvuldig gebalanceerd naar zowel oude als nieuwere elementen: voor elke leeftijdsgroep wat wils.
Dat hebben ze allemaal uitstekend gedaan, en op dit punt krijgt het ook gewoon een dikke 10. Maar het voelt wel een beetje alsof de makers een checklist zaten af te werken van elementen die in de film voor moesten komen, en dat ze toen dat eenmaal – heel goed – gedaan hadden, vergeten waren dat een film meer moet zijn dan dat, dat het ook nog ergens over moet gaan, dat een lange opsomming van nostalgische elementen op zichzelf nog geen film is.
Ach ja. Best aardig.
Wreck-it Ralph is toch een stuk beter!
★★★☆☆