Tweakers: N/A | IMDb: 7.2 | Genre: Animation, Drama, Fantasy, Music | Runtime: 90 min | MPAA: N/A
Deze film is een zijverhaal van het tweede seizoen van de anime Sound! Euphonium. Normaal schrijf ik geen reviews van films die in een serie thuis horen, de mensen die het lezen hebben er namelijk weinig aan aangezien je de film niet echt zomaar op kan starten. Echter, omdat deze film en de regisseur Naoko Yamada beide zo freaking perfect en ondergewaardeerd zijn hierbij toch eigenwijs deze review, waarin ik eigenlijk meer ga vertellen over Yamada als regisseur. Yamada is zonder ook maar een beetje te overdrijven een van de beste regisseurs die ik ooit gezien heb met een enorm unieke en persoonlijke stijl.
De film gaat over de meisjes Mizore en Nozomi in de concert club na school, waarin Mizore's gehele leven eigenlijk draait om Nozomi en ze overduidelijk verliefd is. De film speelt zich volledig af op hun school waar ze hun muziek oefenen, met af en toe stukken uit het kinderverhaal "Liz and the Blue Bird", wat het verhaal is achter het nummer die ze moeten opvoeren. Dit is echt overduidelijk een raamvertelling voor hun persoonlijke relatie met elkaar. Het verhaal en de ontwikkelingen zijn allemaal simpel en erg duidelijk. Je hebt geen twist, diepere laag, spannende ontknoping of wat dan ook. Echt wat deze film zo speciaal maakt is hoe dit simpele verhaal zo perfect uitgewerkt en gepresenteerd is.
Hiervoor is het belangrijk om Yamada's stijl uit te leggen, die overduidelijk verbonden is aan het medium van animatie. Er wordt wel eens gezegd dat 90% van de communicatie non-verbaal is, en zelfs daarvan is een groot gedeelte niet in het gezicht maar lichaamstaal; hoe iemand loopt, de richting waarin je voeten gedraaid staan, of je schouders omhoog of naar beneden staan, wat je met je handen aan het doen bent. In acteren zijn al deze klein details super belangrijk en weinig regisseurs en acteurs buiten ze allemaal echt uit. Animatie had altijd het "nadeel" dat zulke subtiele handelingen moeilijker te weergeven zijn en daardoor overdreven moesten worden. Echter, hierdoor heeft animatie echter wel de potentie heel veel karakter en uitstraling in de films te verwerken, kijk maar naar hoe alle gebaren in de oude Disney tekenfilms, of nog beter de Ghibli films, zo over de top zijn maar vol met expressie zitten. Echter, het is inderdaad nog altijd over de top en daardoor onnatuurlijk.
Yamada is eigenlijk de uitvinder van een geweldige balans tussen natuurlijke lichaamstaal en het overdrijven van animatie, een soort "hyperrealisme". Wanneer je kijkt heb je niet door dat het overdreven is, maar het heeft nog wel de emotie en karakter. Daarnaast is Yamada ook een meester in framing, wat soms voor enorm unieke shots zorgt: bijvoorbeeld wanneer iemand nerveus is plaatst ze de camera dicht op iemands voeten die wegdraaien. Ze gebruikt close-ups van lichaamstaal en combineert dit met een goed gebruik van negative ruimte. Hierdoor weet haar stijl op een unieke en invloedrijke manier emoties en gevoelens over te brengen. Wat de film verteld is alweer niet zo heel spectaculair, maar het laat het gewoon zo verschrikkelijk goed en menselijk zien.
Daarnaast is Yamada ook een meester in het gebruik van kleur, waar animatie weer heel veel potentie in heeft. Soms is dit subtiel aanwezig, maar vooral in de scenes van de raamvertelling wordt een unieke maar prachtige stijl van waterverf gebruikt waar de prachtige kleuren vanaf spatten. Ik kan doorgaan over andere geweldige punten, zoals de pacing, karakters, regie, artstyle, muziek, maar dan wordt mijn reactie echt te lang.
Om mezelf toch maar een beetje terug te draaien; veel van mijn andere 10/10 films doen altijd iets heel bijzonders wat bij je blijft hangen. Blade Runner, Barry Lyndon, Synecdoche New York, There Will be Blood, Parasite, ze vertellen allemaal een bijzonder spectaculair verhaal met goede themas die je zal onthouden. Liz and the Blue Bird doet dat niet, het is een simpele en normale character drama, maar in mijn mening is het dus wel perfect in wat het doet. Als je geen anime/film nerd bent zoals ik zal je dus niet versteld staan na het kijken, maar ik vind dat de echte film nerds Yamada's naam wel gehoord moeten hebben. Ik durf te wedden dat over een tijd we haar invloeden ook in het westen terug gaan zien. |