Dit relateert ook enorm terug naar het, naar mijn mening erg irritante, debat over CGI versus practical effects. Om maar weer een ander voorbeeld van Spielberg te geven:Dr. Strangelove schreef op donderdag 11 februari 2021 @ 09:00:
Het is natuurlijk een legendarisch gegeven dat zelfs in 1975, toen rudimentaire animatronics in beeld kwam, Jaws een succes werd juist omdat de het beest niet overtuigend overkwam en Spielberg gedwongen werd om de haai vrijwel niet te laten zien en de spanning op andere manieren op te voeren. Met name de muziek van John Williams maakte die film.
De screen-time van alle dino's bij elkaar in de originele Jurassic Park is maar 14 minuten. In een groot gedeelte van deze 14 minuten is het zelfs donker en zie je geeneens de hele Tyrannosaurus or Velociraptor. Dit maakt het juist zo spannend en zo'n geslaagde film, doordat je zo weinig ziet vallen de slechte effects (zowel cgi als de animatronics) ook helemaal niet op.
Voor Jurassic World had ik geen screentime kunnen vinden, maar ik durf te wedden dat dit eerde richting de 40 minuten gaat en in deze tijd zijn de dino's ook volledig tot in elk kleinste detail in zicht. Voor echt heel lange scenes laten ze de Tyrannosaurus volledig in beeld zien, waarbij de dino's ook enorm duidelijk en direct in aanraking komen met de omgeving en de acteurs. Dit heeft 2 nadelen: ten eerste merk je kleine foutjes veel sneller op, zoals verkeerde belichting, scheve reacties van de acteurs of verkeerde interactie van dino's met de omgeving. Ten tweede is het simpelweg een stuk minder spannend.
De gelaagdheid van monsters en effecten hangt echt meer af van goede regie, muziek en gewoon een goed gepland process waarin met alles rekening gehouden wordt. Natuurlijk zijn veel van de effects in films van voor de jaren 80 of van goedkopere film daargelaten vaak nog steeds erg lelijk, maar als de film goed gemaakt is zal dat vaak niet zo'n groot probleem zijn.
Hier ben ik het aan de ene kant wel mee eens, de rode draad van het verhaal is vaak redelijk zwak. Echter vind ik aan de andere kant voor de MP helemaal niet zo belangrijk aangezien de losse scenes juist thematisch wel erg goed samenwerken. Alhoewel ik dit in The Meaning of Life wel wat minder in vind.Dr. Strangelove schreef op donderdag 11 februari 2021 @ 09:00:Het is vloeken in de kerk maar ik vind zelf dat alledrie de 'grote' MP films structureel heel zwak in elkaar zitten. Of het nou Life of Brian, The Meaning of Life of The Holy Grail is, geen van die films ontstijgt qua script het niveau van een goede aflevering van Flying Circus. Er is een rode draad maar die is erg dun en de scenes hangen er vaak zeer los aan vast. Vooral The Meaning of Life heeft daar last van, eigenlijk heeft die film niet eens een rode draad, het is meer een verzameling sketches.
Misschien zal scene A en B verhaaltechnisch niet heel belangrijk aan elkaar vastgeknoopt zijn, maar op andere manieren linken ze wel erg sterk aan elkaar: 1. welke thema's ze behandelen en bekritiseren, 2. hoe ze qua soort humor aan elkaar verhouden om de film goed gebalanceerd te houden tussen flauw en "serieus", 3. hoe grappen en onderwerpen terug komen vanuit verschillende hoeken, en 4. hoe de verschillende scenes eigenlijk een totaalplaatje vormen over het grotere thema van de representatieve film. Hierdoor is het misschien geen sterk gestructureerd verhaal, maar wel een sterk gestructureerde film. Zelf ben ik daarom ook een erg grote fan van MP, ik vind de humor ook echt geweldig.
[ Voor 28% gewijzigd door markdm op 11-02-2021 10:34 ]








































:strip_exif()/f/image/B0a0PCxSoQujipFZh1bTBtEf.jpg?f=fotoalbum_large)














