1 op de 3 toch? Maar inderdaad, veel huwelijken stranden. En als je alleen bent is het moeilijker sparen dan als je samen bent, aangezien je dan dubbele huisvesting hebt, dubbele gas/elektriciteit, enzovoort. Sparen met z'n tweeën is prima.
De kans dat je ooit in je leven een keer langer werkloos raakt is al snel 5%, Maar dat geldt voor je partner ook. Dus dat mag je haast optellen (Ja ik weet het het is een paar honderdsten minder dan 10% samen) Dat is nog geen ramp als je 25-30 bent. Maar ben je eenmaal 45-50 dan kan je daarna flink in de problemen komen.
Met werkloosheid krijg je eerst nog een tijd een uitkering. Daarna is het gewoon erg op de centen letten en op zoek naar een nieuwe baan. Is makkelijk te zeggen als je een baan hebt inderdaad, maar daarom is het aanleggen van een buffer zo belangrijk.
Ik ben op mijn 30e met mijn vrouw (25) gaan samenwonen. We hebben beide een fulltime baan waarbij we allebei modaal verdienen (ongeveer 4000 netto per maand inclusief reiskostenvergoeding, eindejaarsuitkering en vakantiegeld) en leven we naar onze standaard normaal. Willen we iets hebben dan kopen we het, we willen alleen niet zoveel. Hebben een kleine auto (privé bezit) en ik fiets dagelijks 10 kilometer naar het werk toe. Een tweede auto vind ik namelijk zonde. We komen prima rond met 2500 euro per maand als we luxe doen (nieuwe telefoon, nieuwe fiets, uitstapjes met de auto). Dan blijft er nog 1500 maandelijks over om te sparen. Tegen de tijd dat ik 45 ben ik van plan een afbetaald huis te hebben. Als ik daarna mijn baan zou kwijtraken zou het inkomen van mijn vrouw genoeg zijn om de maandelijkse lasten te voldoen.
Als ik dit echter met anderen bespreek vinden ze het onzin. 'Je moet nu leven, je gaat toch geen rekening houden met negatieve als-situaties?!?' Waarom zou ik nu niet op vakantie gaan, moet ik dan thuis blijven omdat ik mijn baan kan verliezen? Kom op zeg, ik leef nu!'
Als die mensen straks in de financiële problemen komen: balen, maar eigen schuld. Het leuke is alleen dat ze dat achteraf niet zo zien maar dat het 'de schuld van de maatschappij is' en 'ze wel gewoon hebben geleefd'.
Mijn vader is een ambtenaar en verdient nu op zijn 60e iets van 2800 netto. Mijn moeder was vroeger altijd thuis om voor ons te zorgen, is toen de laatste op de middelbare zat een baantje gaan zoeken. Zijn nu samen minimaal 500.000 waard zonder top baan. Gingen we als kinderen vaak op vakantie? Nope. Hadden we nieuwe kleding? Nope, soms van familie. Hadden we merk kleding? Nope, zeeman C&A. Vind ik het jammer? Deels wel, al zou ik nu ook dezelfde keuzes maken.
Als ik dan om mij heen zie dat het tegenwoordig maar normaal is om jaarlijks op (dure) buitenland vakantie te gaan:

Ik ben blij dat ik een vrouw heb welke er hetzelfde over denkt, al is die weer opgevoed met ouders welke nu nog steeds huren en maar een paar duizend op hun spaarrekening hebben staan....
Wat ik wel geloof is dat het tegenwoordig wel wat duurder is allemaal:
- prijzen supermarkt zijn gestegen
- kosten mobiele telefonie
- kosten internet/kabel
- zorgverzekering
- duur elektronisch speelgoed
Maar nog steeds is het een kwestie van keuzes maken. Ben ik van plan om op mijn 55e te stoppen met werken als het kan? Nee, ik ben van plan gewoon door te werken tot ik geen zin/energie meer ervoor heb, waarschijnlijk tot mijn 72e. Mocht ik eerder willen stoppen kan dat later. Ik wil FO zijn, niet om eerder te gaan stoppen met werken maar om eerder te kunnen stoppen met werken

En ondertussen wil ik mijn kinderen financieel een goed leven geven en wil ik ze zonder studieschuld een studie kunnen laten volgen en wil ik ze helpen als ze een huis willen gaan kopen

Dat ik daarvoor nu dingen 'laat' dat is het waard

= dan toch maar aardappelen, groente en een diepvrieshamburger i.p.v. een maaltijd in het restaurant