Stoeptegel5 schreef op maandag 9 april 2018 @ 14:11:
[...]
Oorlog is nooit 'netjes'. Westerse landen hebben ook gruwelijke dingen aangericht in andere landen. Het gaat erom wat je doet om het leed zoveel mogelijk te beperken. Assad probeert zijn burgers te sparen maar heeft geen geavanceerd leger. De andere kant is nog vele malen erger, bijvoorbeeld konvooien van bussen met vluchtende burgers bestoken met mortieren ten tijde van een wapenstilstand. Er is geen beter alternatief dan Assad. Barrelbombs zijn overigens best precies vergeleken met tapijtbombardementen en ongeleide raketten, ze worden vanaf lage hoogte geworpen. Dat is wel wat anders dan die Qassaam raketten van Hamas.
Het gebruik van die barrelbombs is belachelijk maar toont niets aan over de intenties van Assad.
Voorzichtig, je zet nu in op argumentatie van
whataboutisme. Dat leidt niet enkel af, het is ook te vaak een methodiek van (bewuste) verwarring of misleiding om zo maar toe te staan in een constructieve discussie. Soms hebben mensen dit niet door, maar het is echt iets om op te letten. Als we immers verschillende zaken door elkaar heen gaan gooien wordt het onmogelijk om een van die zaken überhaupt tegen het licht te houden. Dat neemt niet weg dat deze of gene andere zaak of kwestie geen eigen problematiek, toxische dynamiek of voorbeelden van excessief gedrag of escalatie kent - maar dat zijn eigen gescheiden onderwerpen.
Terug naar het onderwerp, al begint het wel iets te worden wat minder met het topic te maken heeft. De dynamiek van het huidige conflict in wat wij Syrië noemen is niet nieuw. Het is al heel, heel oud. In dat conflict spelen verhoudingen en ontwikkelingen die volledig buiten ons perspectief hier staan, omdat we een volledig ander model van ontwikkeling en inrichting gekend hebben.
De stelling dat Assad probeert burgers te sparen is daar zo'n voorbeeld van. Ja, binnen zijn eigen kring absoluut. Daarbuiten, absoluut niet. Die kring is een amalgaam van economische, territoriale en familiebanden - heel anders dan wat wij kennen. In veel opzichten komt het veel meer overeen met de structuren van de oligarchen waar Putin garant voor staat in het huidige Rusland, compleet met verdelingen van familie, land, bedrijven en menselijke arbeidskrachten.
In historisch opzicht heeft Assad nooit geprobeerd burgers te sparen buiten zijn eigen kringen. Voor lokale omstandigheden is dat volstrekt verklaarbaar, zijn regime is doorspekt met consistent handelen van veiligheid- en inlichtingendiensten ter continuering en beheersing van conflicten binnen Syrië. Zoals ik al zei, het is niet nieuw daar. Het is al veel en veel te lang een traditie van verdeel, vermoord en heers. Toen Assad aan de macht kwam begon daar een consolidatie in binnen de westelijke gebieden van het land. Concentratie van macht, zo heet dat. Probleem is wel dat a) dit enerzijds gevolg was van Russische invloed in die tijd (wapenverkopen, militaire adviseurs, de opmaat naar lease marinebasis e.d.) en b) meteen de oorzaken deed scheppen van de uiteindelijke conflagratie van het huidige conflict.
Zodra Assad er in slaagde om in geo-economisch en regionaal demografisch opzicht zijn macht te consolideren zorgde dat voor een verandering in het lokale model van lokale / familieconflicten. Het stelde hem in staat om macht te projecteren binnen de rest van het land, belangrijker nog, buiten de kaders van staat. En dat ging gepaard met een vrij consistent patroon van geweld tegen burgers, gericht geweld, beperkt geweld, maar consistent. Dat patroon is enkel groter geworden in schaal en toepassing naarmate het logischerwijze de verdelingen en scheidslijnen deed verscherpen. Families en commerciële organisaties die eerst lokaal in het westen om macht en middelen streden werden verdreven naar armere regio's waar ze op hun beurt in conflict kwamen met lokale machtsposities. Assad kwam in een patroon terecht waar zijn handelen resulteerde in een grotere noodzaak tot voeding en beheersing van middelen. Met als logisch gevolg dat de toepassing van geweld begon te escaleren. En dan is het spijtig en jammerlijk, maar dat is een wedstrijd zonder einde die per definitie enkel kan uitmonden in verdere escalatie. Dat is dan ook precies wat gebeurde.
Laten we daarbij niet vergeten wat precies het lontje in het kruitvat was ...
2011, Deraa, de arrestatie en herhaalde marteling van 15 schoolkinderen. Protesten volgden.
De reactie van Assad was volledig conform zijn historische patroon van handelen.
Op 18 maart 2011 stuurde hij een legereenheid naar de stad met bevel om het vuur te openen op protesterende mensen.
De dag daarna gaf hij bevel aan diezelfde eenheid om naar de begrafenis te gaan van een van de slachtoffers, om het vuur te openen op de rouwende aanwezigen.
Dit was niet uitzonderlijk. Maar het was teveel. Zeker in het licht van de Arabische lente, en al helemaal in het licht van de moeizame economische omstandigheden ten gevolge van het gruwelijke mismanagement van landbouwbeleid wat direct verantwoordelijk was voor vernietiging van landbouwgronden, dust bowls en interne vluchtelingenstromen. Waar Assad's verbonden families in het vruchtbare westen zich door bedreigd voelden - waarna die zelf ook aan de slag gingen met voorbeelden stellen middels geweld.
Tegen juli 2012 was de escalatie zo ver doorgeslagen dat er sprake was van conflagratie. Omdat wij weinig tot geen inzicht hadden in lokale dan wel geopolitieke omstandigheden noemden we het maar een burgeroorlog.
Wat het Kremlin probeert te doen is niets meer of minder dan wat wij proberen te doen: gebruik maken van de situatie, het is een gebied van proxy conflicten, pur sang. Daarom is alle aandacht ook gericht om het beeld dusdanig te krijgen dat we kunnen zeggen dat de "burgeroorlog" voorbij is, zodat iedereen weer terug kan naar business as usual. Wapenverkopen, trainingen, proxy conflicten, grijze kapitaalstromen, ga zo door. De aard van het conflict zal niet veranderen, de schaal ook niet. Enkel ons beeld, zowel in het westen als in het oosten.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.