Nee. Je blijft vastzitten in een perceptie die weliswaar begrijpelijk is, die het echter onmogelijk maakt om observaties aangaande aard en effect te maken los van eigen perceptie. Dit is heel menselijk, maar ook een valstrik (waar trouwens ook politiek en financiële sectoren mee te maken hebben).
Het gaat hier niet om vergelijkbare modellen. Aan de oppervlakte (en heel ver onder de tafel) maakt het Russische model gebruik van het onze - dat is iets heel anders. Punt is dat men zichzelf buiten de vergelijking stelt. Elke insteek om het geheel proberen te bezien vanuit vergelijking is dan ook gedoemd te falen. Het mag best gezegd worden, het beste wat een dergelijke benadering ooit zou kunnen opleveren is symptoombestrijding - een wedloop die niet te betalen is, en (laten we eerlijk zijn) altijd leidt tot verzwakking van fundamenten eigen continuïteit en inrichting.
Zelfs bij toepassing van onze onderzoeksmodellen op segmenten en effecten faalt die insteek van vergelijking. Het is misschien beter om het te bezien vanuit perspectief van trendmatigheid van patronen en toetsing van verschillende effecten aan voorwaarden, vereisten maar ook historische bestendigheid voor continuïteit van zowel geheel als onderdelen.
Het is ontzettend zuur dat we ons juist laten afleiden door vergelijkingen te maken. Er zijn goede redenen waarom juist de in St. Petersburg ontwikkelde doctrines van informatiemanagement continu inzetten daarop.
In deze is het juist ironisch dat na het zogeheten einde van de Koude Oorlog en de marketing van Perestrojka het de Russen zelf waren die herstructureringen zochten aansluitend bij het Westen. Ik kan me nog goed herinneren hoe heet de discussies waren inzake investeringen in de voormalige Soviet Republieken, hoe bedrijven politiek en diplomatie tegenwerkten

Het was pas na de fase van focus weg van oude inrichting en ontspanning naar nieuwe inrichting in Rusland dat de zakelijke en financiële sectoren begonnen te ontdooien. Assimilatie? Nee, verre van. Uiteindelijk is wel gebleken dat oude instincten toch beter waren, we hebben bijvoorbeeld gezien hoe de goede oude Shell klemgezet is geworden in de fase die daarna kwam. We hebben ook het functioneren van Shell in recentere tijden kunnen observeren in deze kwesties.
Als ik eerlijk mag zijn, het is meer praktisch om argumenten te maken dat onze traagheid in wat jij assimileren noemt (wat er niet was, mais enfin) geleid zou kunnen hebben tot vacuüms waarin het huidige regime zich kon vormen. Al is dergelijke argumentatie net zo'n geval van vastzitten in loopgraven van frustraties en illusies. Inmiddels is wel gebleken dat het regime er al voor het begin aanwezig was in voorbereiding en handelen. Hoe we het ook wenden of keren, en hoe spijtig ook voor de Russen zelf, iedereen heeft zich van alles laten wijsmaken. Behalve diegenen al hard aan het werk toen Gorbatsjov in IJsland aankwam. De tijdlijn is net zo duidelijk als de beslissingen en het handelen.Verwijderd schreef op zondag 03 januari 2016 @ 23:50:
[...]
Die verkenningen zijn al lang gedaan en de sleutel is om de voedingsbodem weg te halen door een grondige reorganisatie van het globale financiële systeem en inbouwen van veiligheden die herhaling voorkomen.
Een alternatief is om naast de bestaande structuren parallelle structuren op te bouwen die door te groeien de bestaande structuren kunnen vervangen.
Prima, maar waarom zou een magische "men" dat doen? Daar zijn vooralsnog geen stimuli voor aanwezig. Je hebt het over ontwikkelingen die van het spreekwoordelijke beneden moeten groeien voor bewustzijn en draagvlak. In ieder geval is het hier mogelijk. Probleem is dat je bij dit soort discussies altijd terug komt bij de hoeksteentjes van sociaal-economische ordening.
Dat is inderdaad een van de hete aardappels hier. Daar kunnen we hele andere topics over maken, het is ook een fundamenteel onderdeel binnen veel andere topics in dit onderdeel van het forum. Het blijft neerkomen op gedragskeuzes van en binnen samenlevingen.
Ik weet het, het is populair om met de vinger naar anderen te wijzen. Realistisch is dat niet, reëel net zo min. Toch blijven mensen wijzen naar politiek, banken en zo meer, zonder eigen aandeel te erkennen. Dan hebben dat soort discussies ook geen nut meer.
Als de NATO een offensieve organisatie was had je een punt. Het is echter defensief. Zelfs in mandaat en draagvlak belangenbehartiging is het dat. Niet enkel vanuit verdragsafspraken, ook simpelweg vanuit de complexe dynamiek van verbonden belangen. Er zijn meer redenen dan statuten waarom een NATO niet offensief actief is bijvoorbeeld in escalatiezones als de Chinese Zee of de Golf van Aden. Samenwerking, delen van informatie, allemaal heel normaal. Dat soort programma's heeft elk land ter wereld, elke verdragsorganisatie van dergelijke of gerelateerde aard. Weet je nog, dat hadden we ook met Rusland.
Ik begrijp dat het problematisch is voor gevormde indrukken, toch is de NATO een pact van verdediging - en niets meer. Dit is een van de hoofdredenen waarom zowel organisatie als leden zich volledig hebben laten verrassen door de maskirovka. Er zijn grenzen aan de NATO, en die zijn niet enkel geografisch of geopolitiek.
En als ik even heel eerlijk mag zijn, oorlog is als gewapend conflict niet overbodig. Vraag het Putin, hij is er heel simpel over. Het treft mij als opmerkelijk, de associatie van meer NATO = meer oorlog.
Maar goed, daar hebben we het in dit en het vorige topic meermaals over gehad - dat blijft terugkomen op de verlokkingen van whataboutisme en het eeuwige "ja maar we zouden Oost-Europa toch voor de Russen laten ongeacht wat mensen daar zelf denken of willen, dat zeggen ze in Rusland toch" (en het staat op het internet dus het is waar).
Leuke discussie dat, als we op die manier zouden moeten denken, misschien zouden mensen zich eens moeten realiseren dat hun eigen leven er heel anders uitgezien zou hebben (indien überhaupt nog in leven of zelfs maar geboren) als in de vorige eeuw we niet lering van pijn en chaos om wisten te zetten in aanpassingen, èn als anderen zich er ook niets aan gelegen hadden liggen om een halt toe te roepen daaraan. Kom me nu s.v.p. niet aan met meer whataboutisme van "ja maar inmenging zus en zo boehoe niet eerlijk zij zijn groot en ik is klein" of meer van dat soort afleidingen. Onze geschiedenis is niet perfect, maar je hoeft geen genie te zijn om de betering er door de tijd heen in te zien. Welkom bij de mensheid, kost een beetje, wordt het ook wat beter.
Mijn positie in deze is dat "meer" wel eens heel nodig zou kunnen worden, derhalve dat "beter" noodzakelijk is - ik moet echter erkennen dat adaptatie vaak enkel mogelijk is door op de rug te springen van uitbreiding. Processen van krimp of consolidatie zijn te extreem onderhevig aan interne contraproductieve invloeden.
Verwijderd schreef op zondag 03 januari 2016 @ 23:50:
[...]
Kan je dat die burger kwalijk nemen als zij opgegroeid zijn met een gepresenteerde perceptie die weinig tot niets met de realiteit te maken heeft?
Al weer een poosje geleden las ik over een Noord-Koreaan die in een concentratiekamp geboren was en daar zijn hele leven had doorgebracht had en vrij kwam. Het vrije leven viel hem zo zwaar dat hij liever weer terug wilde naar dat concentratiekamp.
Ja, dat kan. Dat mag ook best. Al denk ik dat kwalijk nemen een brug te ver is. Aanspreken op, zeker. Ten slotte zit er een onlosmakelijke aansprakelijkheid. Ieder mens heeft tenslotte eigen ervaring, eigen perspectief, eigen gedachten en eigen interacties. Er was eens nog niet zo echt lang geleden een conflict in voor- en achtertuin waarbij mensen als burgers zich gedwongen zagen om keuzes te maken. Sommige deden dat, anderen niet, in dit opzicht is dat stukje geschiedenis van Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog interessant. Dergelijke strijd van keuzes en consequenties is consistent onderdeel van ontwikkelingen die geleid hebben tot de huidige vormen van ordening, inrichting en sociaal-economisch realiteit. Zo gebrekkig als het soms mag zijn, het is wel een ontwikkeling bouwend naar betering op basis van pijn en chaos ervoor.
Daar zitten grenzen aan, dat mag en moet ook duidelijk gesteld worden. Toch blijft het eigen aansprakelijkheid. Individueel en collectief. Logisch ook, de rekening komt ten slotte altijd uiteindelijk thuis.
Natuurlijk, als Nederland op dezelfde manier ingericht was als Noord-Korea, dan kon je vergelijkingen proberen te maken. Dit is echter niet zo. Men heeft ondanks alles wat je dwars zit in Nederland fundamentele mogelijkheden, rechten, vrijheden en middelen. Het is niet eens zo dat daar aansprakelijkheid, plicht - of wat voor verpakking van vereisten continuïteit het ook krijgt - bij hoort te zitten. Het is een onlosmakelijke interactie van afhankelijkheden. Laat men dat links liggen, tja.
En zeker, daar zit problematiek van menselijke dynamiek èn organisatie aan vast. Dat is normaal bij processen van nuttig gedrag net als de relaties tussen individu en groep. Dat is onderdeel van vereisten net zoals het onderdeel is van ordening en afhankelijkheden. Het is geen excuus, ook geen reden. Drempels horen daarbij, net als het afbreken of verleggen ervan.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.