Requiem19 schreef op zondag 2 maart 2025 @ 13:54:
[...]
Ik vind het vooral onbegrijpelijk dat:
1) Er relatief weinig openbaar protest is in de VS. 49% van de mensen heeft niet op hem gestemd. Waar is de stem van het volk?
2) Waarom zijn de Democraten zo stil?
3) Zijn bijna alle Republikeinem echt zo gedwee?
1. Vergelijk niet het informatie ecosysteem hier met dat in de VS.
Men krijgt weinig functionele analyse, voorop staat het ontbreken van drie kritieke aspecten bij het functioneren als poortwachter van bestel & samenleving door media:
- De vertaalslag. Het uitleggen van de trucjes, de manipulaties, de toolboxen, de inzet van narratieven.
- Het volledig ontbreken van meta perspectief. Simpel gezegd: the Big Picture.
- Het gestaag wegvallen van rapportage van verhaal op korte afstand, hoe werkt wat zich uit voor mensen van allerlei segmenten, up close and personal - niet enkel de niches die op de korrel genomen worden, maar van overal. Verhaal > narratief.
Deze drie aspecten zijn veel en veel meer kritiek dan we snel denken. We hebben als mensen twee bijzondere maar verklaarbare reflexen bij dit soort drama:
- We klampen ons vast aan shared mythos, wat we kennen, de perceptie van conforme functionaliteit.
- We hebben de neiging om binnen dergelijke kaders te puzzelen, op detail te gaan. Terwijl cycli van autoritarisme juist afhangen van wie stuurt op de achtergrond, wat wordt geschapen aan effecten, wat en wie leidt af, voor welk doel, en hoe beïnvloed het ons gedrag.
Zet dat eens naast die ontbrekende functies van vertaalslag en Big Picture. En het is de derde waardoor impetus tot mobilisatie / participatie ontbreekt.
2. Onderschat niet het cumulatieve probleem van aanwezigheid en resultaten van Cultural Engineering.
Autoritarisme zet altijd in op Culture War. Waarom? Omdat het instinctief besef heeft van waar het afhankelijk van is. Het gedrag van de prooi.
- Accusation in a mirror. We mogen niet kijken naar hoe pervers het is, hoe pervers actoren zijn, die morele en empathische dynamica zoekt het altijd te redirigeren naar de vijand. Cultuur is gedrag, op niveau van groepsdynamiek. En dus wordt het altijd overal in alles op de korrel genomen. Via elke weg, via elke invalshoek, via elk mechanisme.
- Ideologie. Dit ligt extreem gevoelig, en het was toen ik de VS was bij redacties iets wat volledig gekend was vanuit onderzoeken, maar wat zo dicht bij huis kwam dat het op instinctief niveau taboe onderwerp was. De in de VS geinternaliseerde stromingen van ideologie zijn herleidbaar tot ontwerp van dan wel kapen van ontwerp (en organisaties) door extreem toxische oligarchie, en zeloten. Dat wil dus zeggen dat de VS op cultuur-maatschappelijk niveau al heel lang als kikkers gekoot zijn voor activatie van wat Karen Stenner (aanrader) omschrijft als predisposities van autoritarisme. Paleoconservatisme, neoconservatisme, liberalisme, neoliberalisme, de Derde Weg politieke school, gun culture, cop culture, het zijn stuk voor stuk narratieven en bewegingen die geschapen / gekaapt / gecultiveerd zijn voor agenda van autoritarisme.
Geen van beide is een nieuw probleem in de VS. Beide zijn nauw verbonden met de cycli van insurrectie door oligarchie. Het werk van een H.C. Richardson, Timothy D. Snyder, Dave Troy, Charles Derber en Milan Zafirovski is hierbij van kritieke relevantie. Het is in de basis een netwerkfenomeen van overdracht van frames en memes op systemisch niveau van mechanismen van politieke economie, religie en samenleving.
Het maakt hierbij niets uit of die processen organisch, constructie, voorzien van masterplan, voorzien van generatie overdracht / organisatie zijn of niet. Hier spelen fundamentele kwetsbaarheden van sociale psychologie, met bijzondere aandacht voor de gaten die in de basis van Amerikaanse ordening zitten sinds hun stichting (they got rid of kings but forgot about the lords, zealots everywhere but it’s all perfectly normal folks, cult of wealth). Het begrip netwerkcorruptie zouden juist wij in het Nederlandse eens heel rustig en zorgvuldig stil bij moeten staan. Maar ja, taboe - Amerikaanse lijnen.
3. Erken de realiteit van organisatie, rol en functie van Amerikaanse ecosystemen.
Dit betreft media, maar ook het amalgaam van wat Zuboff geformuleerd heeft als Surveillance Capitalism. Er is geen vrije functionaliteit van dit alles, het is een goed gemaskeerde controle dynamiek van zowel Noopolitik als sociaal-economische verdeel & heers toepassingen. Wij zitten hier met een serieus probleem vanuit cumulatieve beeldvorming, de bittere realiteit is al jaren en zelfs decennia volledig in kaart gebracht, Harvard Media Studies heeft hier prachtige datasets en onderzoeken bij, maar we kijken er reflexief van weg.
Het brengt ons weer terug bij dat inherente probleem van Amerikaanse oligarchie. Elk signaalmechanisme heeft positie binnen een structuur die uitziet als separate netwerken en merken en zones, maar alles is in volledigheid gefixeerd in segmented targeting, segmented narratives, en twee ecosystemen in de achtergrond. Dat wat we de Ad Economy noemen, een cluster van fondsen en firma’s die in volledigheid in bezit zijn van een beperkt aantal machtsclusters van oligarchie. En het ecosysteem van Access Economy, de dynamica van advisory, policy, consultancy, PR, bepalend voor opleidingen, selectie, deselectie, toegang, loopbaan en narratieven. Dit heeft twee kern clusters, het NYT corporate ecosystem, en een cluster wat herleidbaar is tot de DeVos familie (die naam zou belletjes moeten laten rinkelen).
I know, onze eerste reflex hierbij is “omg conspiracy theory”. Begrijpelijk, verleidelijk, maar helaas. Zoals gezegd, het is op geen enkele wijze nieuw probleem of fenomeen, het is ook ruimschoots bekend vanuit historisch perspectief, en in volledigheid in kaart gebracht vanuit academische studies. Dit is allemaal voorbij gekomen in de vorige VS topics - maar de crux is dat Amerikanen er niet van opkijken, voor hen is het de facto onderdeel van ordening binnen perceptie van het normaal. En dat brengt ons weer terug naar ideologie en oligarchie.
Als je de stem van het volk zoekt, die is er wel, maar inherent en systemisch beperkt. Vergeet ook niet dat het merendeel van de Amerikaanse bevolking al vanaf de periode Reagan uitgesloten is geworden van processen van mobilisatie en participatie. Ze zijn als amalgaam pur sang geatomiseerd, zoals Hannah Arendt dat omschreef, en dat is een volgende kritieke factor. Plus, onderschat ook niet hoe weinig segmenten überhaupt de luxe hebben om te kunnen organiseren en protesteren.
Als je je afvraagt waarom de Democraten stil zijn, dat zijn ze niet. Maar hun signaal en verhaal komt niet door de filters. Behoudens her en der wat waar de bron ervan er met extreme moeite of perfecte timing in slaagt om iets in beeld of op tafel te krijgen.
Dat oude status quo apparaat van signaalmechanismen is op twee manieren gekaapt, als eerste door toxische oligarchie, als tweede vanuit inzet van wat Paul Weyrich al omschreef als disproportioneel signaal - het loudest voice fenomeen. Maakt niets uit of het klein is, herhaling is macht, en extreem gedrag normaliseert en laat - juist onder commerciële condities - het volledige landschap verschuiven.
Als je normale en functionele media zoekt, dan zul je ze moeten zoeken op lokale en regionale niveaus, maar daar is niet veel meer van over, als resultaat van gerichte overnames, sluitingen, pressie en subversie (zie Gannet, Sinclair et alii - wederom het NYT ecosysteem plus Big Tech, met name de Tech Bro drama’s).
Wat Republikeinen aangaat, ja, gecultiveerd. Dit is niet veel anders als wat we uit vroegere tijden, waar we van denken dat het voorbij is, van “mensen en de kerk” - de crux is geloofsgedrag en de transformatie van geloofsartikelen naar geloofsvalstrikken. In het Nederlandse zien we tweede en derde fase transitie varianten van cultivator bij zowel VVD als PVV strata, en dat is in toenemende mate een perfect match met ontwikkelingen zoals ze de afgelopen twintig à dertig jaar in de VS in kaart zijn gebracht.
In termen van perspectieven moet ook opgemerkt worden dat hier weer dat concept van Karen Stenner’s geactiveerde predisposities op tafel komt. De combinatie van beide trends schept gigantische rigiditeit. Voeg dat toe aan het omschreven probleem van informatie ecosystemen, en het mag duidelijk zijn.
Nogmaals, dit ligt allemaal heel snel heel erg gevoelig. Die gevoeligheid is in hoge mate verklaarbaar vanuit hoe ook hier algemeen perspectief van individualisme gecultiveerd en geïnternaliseerd is geworden. We hebben een wereldbeeld, zeker, maar ook een mensbeeld. En dat mensbeeld correspondeert botweg niet aan de realiteit van menselijke sociale psychologie van individu én groep. Cui bono …
Ik leg het nog maar eens op tafel: de arena is gedrag. En dus is alles wat zich richt op gedrag, invloed heeft op gedrag, van kritieke interesse.
Actoren van autoritarisme beseffen dat instinctief. Dat zien we bij elke toxisch cluster van predisposities, bij elke sociaal psychologische disfunctie. Van sociopathie tot psychopathie tot parasitisme tot hyperparasitisme. Men is afhankelijk van gedrag van de prooi, en al is men zelf zo zwak, gebrekkig en disfunctioneel, alle functies worden instinctief gericht op gedrag van die prooi.
Daar is in geïnvesteerd. Geen James Bond villains. Geen evil masterplan. Maar roofdiergedrag bij aanwezige zwaktepunten en aanwezige perikelen van cycli van insurrectie door oligarchie.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.