Willen.
Het kunnen is het probleem niet. Zelfs binnen een VVD en CDA zijn personen te vinden met forte in beleid en bestuur. Maar, ze worden niet geselecteerd, en zijn meestal verbonden /gebonden aan lokale / regionale netwerken of voetafdruk. Vaak een resultaat van dat botweg niet selecteren maar cultiveren.
Kijken we verder op de lijn van parasitisme richting hyperparasitisme (hard, ik weet het, maar het is een cultuur van rentenieren op het werk van anderen, en heersen vanuit het verleiden van mensen met het geloof dat als ze volgen ze dat ook uiteindelijk kunnen zonder dat ze daar een prijs voor hoeven te betalen), dan is het niet echt moeilijk om uit te werken waar het probleem ligt.
En dat probleem is een hoeksteen van zowel politieke cultuur als gedragskader als functionele vereisten van de machtsdynamiek die we overal bij clusters van rechts annex conservatief zien.
Handelen, dus werkzaam beleid en bestuur in dienst van collectief belang, staat gelijk aan risico voor continuïteit van machtsdynamiek.
Eenvoudig gezegd:
- Wanneer jij echt werkt conform opdracht van bestel, dan kun je niet je louter bezig houden met strikt selectief belang, je moet dat selectief belang dan na en vanuit het collectief belang stellen.
- Wanneer jij dus echt werk doet zoals vereist voor collectieve en dan selectieve belangen, dan stel je je bloot aan kritiek en potentieel van fouten / het nooit perfect kunnen doen, en daar kun je politiek afgerekend voor worden.
- Wanneer jij dan toch echt werk doet zoals het moet en de realiteit van politieke behartiging en vertegenwoordiging serieus neemt, dan moet je daar je energie en middelen aan besteden, die heb je dus niet meer beschikbaar voor leuke PR manipulaties zodat je de schuld op een ander zijn bord kunt schuiven.
Dit is pijnlijk goed zichtbaar in kaders van partijlijnen en partijdiscipline en prioriteiten bij middelen en toolboxen over clusters en bewegingen van rechts-conservatief heen, waar we ook kijken, en het is verklaarbaar. Er ligt immers geen correlatie met de kiezer, maar met belangenconcentraties.
Traditioneel rechts-conservatief is een vertegenwoordiger, geen behartiger. En dus ligt er altijd een hellend vlak naar het uitvoerder worden van - het als politieke organisatie onzelfstandig worden.
Het is op zich logisch, want de dominante narratieven zijn allemaal nog steeds geworteld in frames en concepten die eigenlijk iets van oudere tijden zijn, overdracht vanuit organische evolutie. Kijk, we weten allemaal dat trickle down economics een mythe van manipulatie is. Maar er is ondertussen wel zoiets als Selectorale Dynamiek, als zowel controle mechanisme als voedingssysteem. Jij volgt, jij krijgt de opdracht. Jij faciliteert, je mag wat extra. Keys en coins.
Dat is iets wat we tegenwoordig als stelsel kennen ontwikkeld voor kaders van Internationale Betrekkingen, waar bij warlords van regionale voetafdruk binnen kaders van onderhandelingen en soft power dat functie kan hebben, maar nooit op zichzelf kan en mag staan. Helaas is het al lang voordat we dat tegenwoordige raamwerk ontwikkelden in evolutie genormaliseerd binnen rechtse en conservatieve stromingen, waar het resonantie heeft met selectief belang en prioriteit daarvoor.
Maar je ziet het hellend vlak. Hier ligt de oorzaak van waarom Rutte het probleem niet ziet met selectoraal transactionalisme. En dus ook niet kan erkennen dat dit een causale transitiefase is naar autoritarisme.
De crux is dat wat wij zien als rechts-conservatief vanuit zowel historische ontwikkeling als aanwezige basale narratieven en frames inherent kwetsbaar is voor zowel politieke hefbomen als perceptieproblematiek ten aanzien van reële operabiliteit en de presentatie daarbij.
Die kwetsbaarheid, daar is men blind voor. Niet zozeer met opzet. Het is een resultaat van zelf versterkende effecten. Wanneer jij bijvoorbeeld niet electoraal wil navigeren omdat je dan beleid moet leveren waar je voor moet werken waardoor je geen tijd meer hebt om opinie te masseren, dan weet je dat aangezien je nooit een perfect product kunt leveren je overgeleverd bent aan … opinie. En dan moet je daar ook weer voor werken, maar dan kom je er niet met narratief, je zal het dan moeten bewijzen.
Eigenlijk is dat nu juist normale en conforme politiek. Maar dit is waar de primaire relatie prioriteit is. Die is niet electoraal, die is selectoraal. Simplistisch gesteld, de menecas en de donor en de ceo die de stoel vrijhoudt voor zodra je stopt, daar ligt de functie van behartiging. De kiezer, dat is - op zij best - de functie van vertegenwoordiging.
Of we nu kijken naar Hongarije, het VK, de VS, historisch Oostenrijk van het Interbellum, of eerdere incarnaties uit een Bataafse Republiek of Pruisen - de lijn is consistent. Wordt die lijn geconfronteerd met het einde van vermogen om de rekening af te schuiven, dan zet het de deuren voor extreem en radicaal open. En het gaat volledig mee.
Al voor die tijd is politieke dynamiek rigide geworden. Het werk doen is taboe. De oefening staat centraal, en dat is toch iets heel anders. En dat zien we uniform over de volledige lijn, maar hoe verder het opschuift, des te meer rigide het wordt, en hoe meer intrinsiek vereiste het wordt om niet enkel niet te bouwen, zogezegd, maar juist af te gaan breken.
Want, afleiding en presentatie voor geloofsgedrag is dan al alles wat je hebt dus is dat je toolbox. En dan rest afschuiven en accusation in a mirror.
Heel serieus, het is
willen. Niet kunnen. Dat is de volgorde.
Het goede nieuws in deze is dat het Nederlandse de luxe heeft om te kunnen leren van de fouten die elders gemaakt worden op de lijnen die wij volgen.
Maar er zit een grens aan t.a.v. politieke dynamiek en beweging. Er zijn punten op de curve waarna correctie door leden of electoraat niet langer mogelijk is. In het VK was dat klassiek zichtbaar, in tegenstelling tot de Republikeinen zat men met dat eerste probleem, maar had men nog net genoeg ruimte om te voorkomen dat men ook electoraal niet langer kon corrigeren. De rechts-conservatieve kiezer trok de stekker uit eigen vertegenwoordiger, zogezegd.
Het huidige drama in de VS is het logische resultaat van dat niet meer hebben kunnen doen. Nu ja, we wijzen altijd consequenties en lessen van elders af, want het zal zo’n vaart niet lopen. Begrijpelijk, maar het is geen interpretatie of mening, het zijn gewoon meetbare ontwikkelingen, beslissingen, narratieven en prioriteiten. Meetbaar gedrag. Het probleem is dus geen uitdaging van voorspelling of dergelijke, het is botweg een eenvoudige berekening.
Ik heb het wel eens eerder opgemerkt, het Nederlandse zit in een frappante positie. Het volgt effectief op alle lijnen van de VS, maar net later op de curve om - als men dat wil (!) bij te kunnen sturen mocht he5 daar fout gaan.
Tja, nu zal het misschien aan mij liggen, en ik beperk me even tot persoonlijke observatie nu, maar ik heb inmiddels toch wel een beetje het idee dat het in de VS toch niet allemaal magisch goed gaat vanuit dominante ideologieën, overtuigingen, lijnen, kaders en gedrag …
Mij lijkt het wel tijd voor leden en kiezers om toch eens de hoofden bij elkaar te steken en pressie toe te passen want als we de lijnen gewoon blijven volgen, nu ja, niet gezond.
Willen zou geen vraagstuk moeten zijn. Maar dat is het wel. Helaas.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.