De complexe realiteit van Omtzigt als persoon met specifieke overtuigingen, perspectieven en netwerk viel volledig buiten beeld toen Omtzigt als politiek actor in beeld gevormd werd door zijn inzet op dossiers met - dat moeten we toegeven - focus op menselijke maat.
Daar wringt wel een schoentje. Er zijn mensen nu die zo'n beetje boos zijn op Omtzigt omdat hij niet voldoet aan hun verwachtingen. Nu ja, dat kan ik begrijpen, maar we moeten ook erkennen dat het beeld van Omtzigt vrij beperkt was.
Dat hij zich daarbij ingezet heeft, dat hij daarbij beschadigd is, ik denk dat dit ook wel duidelijk is. Maar ik heb het idee dat minder inzichtelijk is dat hij als persoon een prima dossiervreter is, maar vanuit overtuigingen heel erg dicht bij dat stukje van rechts-conservatief zit wat in historisch opzicht nogal wat risicovolle predisposities kent.
Ik zie Omtzigt nog steeds niet als politicus. Ik kan hem zien functioneren als bestuurder, als functionaris, zelfs als hoger ambtenaar - waar traditioneel er afstand is tussen eventuele predisposties en voetafdruk binnen politieke arena, maar hij correspondeert botweg niet aan de vereisten van type politicus conform deze huidige machtsdynamiek. Machtspoliticus.
Samen met de reeds opgelopen beschadiging kan ik dan wel zien dat het een exit oplevert. Mij zit wel de timing dwars, zoals ook door anderen hier opgemerkt.
Dat neemt niet weg dat hij wel gefaciliteerd heeft. Het maakt niet zoveel uit wat de motivatie of visie daarbij geweest is, het pijnlijke punt is dat als toets van integriteit hij daarbij gefaald heeft. Het kan best zijn dat hem dat nu stress oplevert, maar inderdaad, de consequenties liggen er. Wil hij politieke carrière voortzetten, dan rest hem collaboratie, óf demonstratie van politiek integriteit: de stekker er uit trekken, en de rekening accepteren.
Als terzijde, het is een beetje saillant, maar wat bovenstaande aangaat zijn er overeenkomsten tussen Omtzigt en Schoof. Nu heeft Schoof geen enkele focus op dossier of principe, enkel een rigide focus op wereldbeeld, maar ook daar zit eenzelfde fenomeen van iemand die als ambtenaar redelijk kan functioneren ongeacht aanwezige perikelen van ego en overtuiging, maar die als machtspoliticus terminaal ongeschikt is - en aldus veroordeel tot politiek actor zonder gewicht.
Het verschil zit hem er wel in, Schoof is zich hier van bewust. Hij heeft het tot mechanisme van loopbaan gemaakt, nota bene. In hoeverre Omtzigt zich nu realiseert waar hij echt aan begonnen is, en wat er echt aan tafel zit, ik zou hem daar wel eens over willen horen spreken.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.