Dat is de hamvraag. Maar het is er wel een die wij zouden stellen vanuit ons denken, onze cultuur-historische ontwikkeling, onze structuren van gescheiden machten en zo meer.
Je zou kunnen zeggen dat er verschillende "scholen" zijn bij die vraag. Een school legt de focus op dat aspect van continuïteit in / middels conflict, ziet dat als signaal dat ondanks focus op termijnplanning, er geen waarde gehecht wordt in dat mentale kader aan gevolgen. Een andere school, voornamelijk Amerikaans (zie bijvoorbeeld
hier) neigt naar een conclusie waar Putin's denken een factor is, maar niet de beslissende. In die zin, dat Putin zich primair richt op zijn rol als guarantor, en minder op zich zelf als Sterke Man.
Enfin, en dan zijn er nog een paar.
Hoe dan ook, bij elk van die scholen wordt erkend dat de correlatie tussen continuïteit en conflict in meer of mindere mate bepalend is voor strategie. Dat is nogal een mismatch met politiek in het Westen, tenzij de trends hier van politieke herordening hier doorzetten.
Anders gezegd: het denken daar zal rigoureus zero sum blijven toepassen op ons tenzij wij ons in ordening aanpassen aan hen.
Nu ja, dat is nogal wat. Maar dan nog blijft het vraagstuk van "hoe kan dergelijke machtsdynamiek en dergelijk denken overeind blijven". Het antwoord op die vraag weten we eigenlijk, best goed zelfs. Vanuit historische lessen. Hun "ordening", hun model is geworteld in een overlap van conservatisme en autoritarisme. Ongeacht dat denken, dat betekent dat er sprake is van specifieke structuren en mechanismen (gedrag) die berekenbaar zijn. Zeker tegenwoordig. Dat voegt best wat toe aan wat we vanuit historische lessen weten.
Lang verhaal kort: conservatisme is altijd een verwarring tussen status quo en behartiging, waar processen van concentratie (welvaart, toegang, middelen) raken aan intern vermogen voor functionaliteit en continuïteit. Autoritarisme is in zijn rauwe essentie een gulzig voedingssysteem (energie, macht, middelen e.d.) waar concentratie ook als driver aanwezig is. Van twee kanten is er dus een ondermijnen van eigen vermogen tot scheppen / voeden, en van een kant een focus die rauw op voeden ligt.
In het vorige topic staan wat leestips van Miller-Idriss, Kanefield et alii die dit in meer detail uitleggen, maar dit terzijde.
Alhoewel het politiek gevoelig ligt is de conclusie dat op lange termijn het zich bij interne focus niet overeind kan houden, en bij externe focus wel. Anders gezegd: als het buiten de deur kan blijven vreten dan blijft het overeind, maar het zal steeds meer en steeds verder buiten de deur moeten vreten.
Enkel wanneer de focus intern ligt, is er collaps. Dit is precies wat de Soviet Unie zich in de periode Andropov realiseerde, men wees grotendeels dat besef af, behalve in de Andropov kring. De huidige oligarchie kent die les. Men heeft van alles gedaan om zich dan ook weg te houden van interne focus, maar ook om zich te beschermen tegen eventuele pogingen van deze zijde om hun blik toch naar binnen te krijgen. Denk bijvoorbeeld aan die enorme oorlogskas, maar zie ook de bewuste strategie van verstrengeling en compromitteren.
Tenzij wij hun focus weer intern krijgen zal de lange termijn meer en erger van hetzelfde blijven.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.