RodeStabilo schreef op dinsdag 28 september 2021 @ 09:07:
[...]
Dat houdt voor mij in dat je dat richting het gehele land doet, verder dan wat politieke kaders. Wat hier gaande is is gewoon treurig toch? Ik kreeg niet de indruk dat er gister iets maar dan ook iets bereikt is. We zijn weer geen stap verder in het hele proces.
Hoeveel lunches/diners/retraites moeten er nog komen?
Maar daar wringt nou de schoen.
Die zaken zijn nodig omdat de machtspolitieke actoren zich niet aan de regels houden, ze aan hun laars lappen, er enkel zijn voor het eigen vreten en zich voor de rest nergens voor interesseren.
Ik stel het scherp hier, absoluut. Maar onder de streep van alle kwesties, affaires, incidenten, perikelen, verstrengelen en zo meer (je kan er een spreadsheet mee vullen inmiddels, we hebben nog nooit zo'n iteratief heftige periode van grensoverschrijdend gedrag en gerichte schadelast gehad in onze na-oorlogse geschiedenis) is dit wel wat de realiteit is.
En dan ligt de focus juist op het mensen zover krijgen dat ze volgen vanuit het stimuleren van inertie. We moeten door, kom op, kleutergedoe, het is een klassieke manipulatie van onze sociale psychologie. We volgen wat op de troon zit wanneer we in condities van verlamming en drama zitten.
Daarom hameren ze nu juist op verlamming en drama. Daarom wordt het gestimuleerd. Zodat wij volgen.
Of het nu vanuit bestuurskunde is, basale psychologie, organisatiekunde, politieke wetenschappen of gewoon ervaring met de incompetente manager op de werkvloer die wel weet wanneer charmant te zijn - onze kennisframes maken keihard de manipulaties duidelijk.
Maar ja, die sociale psychologie van ons. Het zou eigenlijk teken aan de wand moeten zijn voor ons dat er ingezet wordt op methodologie die zich pur sang richt op onze sociale psychologie. Immers, niet enkel is dat bewijs op tafel van intentie bij keuze methodologie, het is ook bewijs op tafel dat behartiging gewoon geen onderwerp is.
Ik moet hier bij opmerken dat dit echt iets is wat ik toch steeds meer tegenkom binnen kennissenkring actief in economische activiteit. Van een zorgsector tot R&D tot MKB. Er loopt een lijn daar. Boven het plafond is het gezien als fantastisch. Daarbuiten, maakt men zich steeds meer zorgen. Zeker nu binnen een MKB en elders begint door te dringen - heel langzaam, maar steeds meer - wat het wil zeggen, die nieuwe beleidsfundamenten die bij de Toeslagenaffaire op tafel zijn gekomen.
En ja, die zorgen, ik kan ze begrijpen. Alles wat wij denken, willen, hopen, wensen, nastreven, opbouwen en zo meer volgt op wat we eerst samen mogelijk maken, waarna al dat mogelijk is én er gecorreleerde synergie geschapen kan worden om dat verder uit te bouwen en ons eigen ding te doen als zogenaamd zelfredzame individuen in een participatiemaatschappij op jacht naar de extra kruimel.
Maar de focus ligt middels effecten steeds meer op gebruik van die collectieve output, binnen kaders waar de vruchten daarvan weggeleid worden, en de middelen niet langer vloeien maar concentreren. En dan kunnen we ons op punten in de sociale geografie wel wijsmaken dat we "dus" de kruimel krijgen, maar we hebben hem niet, de meeste mensen enkel in schuldverklaring. En dat is gewoon niet bestendig. Meer kritiek, stukje D waar men dacht de kruimel te hebben blijkt ineens naar beneden geschoven te zijn en het vorige stukje C is het nieuwe stukje D. De lijnen rukken op.
We zien dat niet enkel terug in de groeiende scheiding tussen virtuele en reële economie, of in de instabiliteit van de Parade van Pen, we zien het net zo in de surrealistische illusie van "ja maar meer ZZP dus meer ondernemers" (compleet met creatieve statistiek)_en het terug lopen van daadwerkelijke participaties ondernemerschap - en die lijst van observaties gaat door. Als je ziet hoeveel startups gestart worden, prachtig. Maar kijk hoeveel ervan weggekocht wordt door het ABDUP ecosysteem waarna alle innovatie ineens foets is, het is zo langzamerhand extreem moeilijk aan het worden om die syndromen van concentratie (kapitaal, innovatie, middelen e.d.) nog weg te moffelen.
En dan heb je dus een bestuurscultuur van pseudo-leiderschap ondertussen wat van alles roept wat goed aankomt en uitmuntend is in beheersing van timing bij beeldvorming, maar wat wel zelf het beleid richting en vorm geeft waardoor al die perikelen zich opstapelen.
Je kan een rekening voor je uit schuiven. Maar hij komt op gegeven moment binnen. Je kan jezelf wijsmaken dat de schadelast elders ligt. Maar het stapelt zich hoe dan ook op.
We moeten door ja, maar het wordt zo langzamerhand wel tijd om de toxiciteit er uit te halen. Kwestie van eigen belang. Maar ja, we lopen die juist achterna. En waarom? Omdat we niet verder kijken dan de neus lang is.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.