In de zomer van 2019 zwierven we met onze eigen (benzine-)auto over de Peloponnesos. In het stadje Gythion zagen we ’s avonds tijdens een wandelingetje over de kade van het haventje daar een bordje:
“Veerboot naar Kreta, elke donderdag”. We komen al meer dan 30 jaar met enige regelmaat op (de zuidkust van) Kreta, maar nog nooit met eigen vervoer. Dus ik dacht:
“wow, Kreta zo dichtbij, dat wil ik een keer doen”.
Sinds voorjaar 2023 rijden we elektrisch, maar vanwege omstandigheden is onze eerste vakantie met EV naar Noorwegen (lekker veel laadmogelijkheden) vorig jaar niet doorgegaan. We zijn toen wel op de valreep nog met de TGV naar Zuid-Frankrijk gereisd, en hebben daar een EV (VW ID.3) gehuurd. Op zich ook een leuke uitdaging, want in de streken die we doorkruisten was het aantal laadpalen ook erg dun gezaaid. Maar onze eigen auto was nog niet verder gekomen dan België. Dus voor deze zomer leek het ons een leuke uitdaging om te kijken of we dit (de zuidkust van Kreta) elektrisch zouden kunnen doen. Gedeeltelijk elektrisch dan toch (veerboten zijn vooralsnog niet elektrisch…).
Omdat we beiden niet erg van lang autorijden houden, en het ook wel eens leuk vonden om te zien hoe het ook alweer is, zo’n autoslaaptrein (laatste keer was richting Zuid-Frankrijk, ergens halverwege de jaren ’90), hadden we die geboekt vanaf Düsseldorf tot aan Innsbruck (Oostenrijk).
Over die trein kan ik kort zijn: knetterduur, erbarmelijk aftands materieel, ontbijt is om te huilen, langzaam. Niet voor herhaling vatbaar dus. Maar desondanks toch leuk om ’s ochtends al de grens met Italië over te steken.
En omdat we dus niet zo van lang autorijden houden, hadden we ook de veerboot van Ancona (IT) naar Igoumenitsa (GR) geboekt (ongeveer 870km over zee). We hadden ruim twee dagen de tijd om het traject Innsbruck - Ancona (630km) te overbruggen, dus ook hier nergens haast.
Op deze trein- en bootreis na hadden we verder niets geboekt, ook niet voor de terugweg. Ook geen ANWB pechhulp ofzo, het moet natuurlijk wel een beetje avontuur blijven.
Ik heb tijdens deze reis een nieuw fenomeen ontdekt:
“omgekeerde laadstress”. Omdat de Griekse autoriteiten in hun oneindige wijsheid (…) bepaald hebben dat elektrische auto’s
met niet meer dan 40% van hun accucapaciteit opgeladen op een veerboot mogen, moet je dus zorgen dat je niet met te veel acculading in de vertrekhaven aankomt. Hier deed zich eenzelfde fenomeen voor als bij laden (man:
“dat kan nog makkelijk”, vrouw:
“nee, ga maar wat eerder laden”). In plaats van het lekker ruim te nemen (soms sta je nog meer dan een uur in de volle zon te wachten met de airco op volle kracht), wilde de vrouw hier ook vooral niet met
te veel acculading aankomen. Resultaat: we rolden soms op de bestemming van de boot af met krap 30%.
Overigens zijn we maar één keer gecontroleerd op het accuniveau (app laten zien), en dat was nota bene in Italië. In Griekenland zelf dus niet één keer, en ik begreep later pas dat er bij Griekse reders zoveel weerstand is tegen deze wetgeving, dat een aantal er van heeft gezegd er niet aan mee te werken. Dat hebben we dus ervaren. Toch doe je als brave Nederlander natuurlijk wat de lokale wetgeving voorschrijft…
Toepasselijk dat de laadplek op bovenstaande foto ook meteen de invalidenparkeerplaats is. Elektrisch rijden in Griekenland kent namelijk drie handicaps:
- Kom je met de boot, dan sta je al 1-0 achter vanwege die 40% wetgeving
- Vervolgens is er weinig laadinfrastructuur
- Vind je dan toch een laadplek, dan is de kans heel groot dat daar al een Griek met een brandstofauto geparkeerd staat, en kun je wachten, of op zoek naar een volgende plek
Desondanks was het een heel ontspannen reis van ruim vijf weken, waar we op heel veel verschillende plaatsen vaak een dag of vier op dezelfde plek bleven, en dan weer doorreisden.
Met dank aan
het verslag van tweaker @murdoch1980 was ik goed voorbereid. Ik had de vier laadapps die hij in z’n verslag noemt op m’n telefoon gezet, en eigenlijk pas in Griekenland accountjes aangemaakt. Dat ging allemaal erg soepel, en heb uiteindelijk maar twee apps (PPC blue en InCharge) gebruikt. Geen problemen met creditcards die geweigerd werden zoals in @
murdoch1980's verslag, en ook het starten van laadsessies ging bijna overal vlekkeloos. Opmerkelijk was wel dat de PPC blue laders via de eigen app behoorlijk wat goedkoper zijn dan via bijv. Chargemap. Bij dezelfde lader in Chania (Kreta) heb ik in eerste instantie (want: nog geen accounts aangemaakt) Chargemap gebruikt: €0,83/kWh. Toen we daar dagen later nog eens gingen laden heb ik de PPC blue app gebruikt: €0,58/kWh. Wel de moeite dus.
Verder geen aparte laadpassen voor deze reis geregeld (we hebben er een stuk of vijf). We rijden in een Tesla, en buiten Griekenland alleen van Tesla SuperChargers gebruikgemaakt. Behalve dan bij een wegrestaurant in Italië, waar rond lunchtijd het een soort mierenhoop werd van mensen die hun auto op de afgeladen parkeerplaatsen wilden parkeren. Maar recht voor de deur van het restaurant, nog dichter bij de ingang dan de invalidenplaatsen, waren zes laadplekken ingericht, met DC-laders erbij. En er stond niemand, dus: ingeplugd. Kostte achteraf wel €0,90/kWh (ouch!), maar dat was het wel waard.
Ondanks dat verschillende Griekse en eigen laadapps (Chargemap bijv.) best mooi routes konden plannen, en ik een maandje ABRP genomen had, bleek uiteindelijk onze Tesla navigatie de gouden route te plotten tussen Parga en Piraeus: slechts één laadstop bij een SuperCharger vlakbij Patras, wow! Sommige andere apps stelden drie laadstops voor, en kenden deze miniscule SuperCharger-locatie met maar 4 (!) stalls (blijkbaar?) niet.
De Tesla werd dan wel weer erg nerveus als we
"bijna te ver van bekende oplaadpunten" verwijderd waren. Deze boodschap moest soms telkens opnieuw worden weggeklikt. Als je
"Opladers tonen" koos, kreeg je Tesla SuperChargers te zien die met een bootreis van 7 uur te bereiken waren... Googlen op de tekst
"U bent bijna te ver verwijderd van bekende oplaadpunten" levert nul hits op, dus het is waarschijnlijk een melding die niet veel Tesla-rijders zien.
Verder was op onze omzwervingen door Griekenland het “snelladen” vaak aan niet-zo-heel-snelle 60kW laders. Op veel plekken stonden deze bij supermarkten van Sklaventis, en was daar dan een hele reeks 11kW laders (nooit in gebruik gezien), en twee DC “snelladers” (we waren meestal ook de enige). Zoals verwacht zagen we ook niet veel EV’s in Griekenland, en was het aantal varianten erg beperkt (9 van de 10 was Tesla). Op echt afgelegen plekken groeten Tesla-rijders elkaar ook, leuk.
Verder zijn we natuurlijk in heel wat ‘white spots’ geweest, plekken waar in de verste verte geen publieke laadpaal te vinden is. Grieken staan bekend om hun oneindige gastvrijheid, en ook wat laden aan een stopcontact betreft werken ze graag mee aan een oplossing. We konden overal waar we het vroegen de granny in een stopcontact bij de verhuurder van de accomodatie (hotel of appartement) inpluggen. Alleen had ik een fout gemaakt: de 25m haspel die ik vlak voor vertrek in de gauwigheid had meegepakt had ondanks de flinke buitendiameter, maar 1,5mm2 aders. Dat is te weinig, zeker voor z’n lange kabel. Bij onze eerste accomodatie (tussen Igoumenitsa en Parga in) wreekte dat zich al: het buitenstopcontact zat al een eind van de groepenkast verwijderd, en ik had deze verlengkabel alsnog nodig. De auto begon te klagen over een verlengsnoer dat werd gedetecteerd, en moest worden verwijderd (auto ‘zag’ nog maar 188V van de 230…). Dat was geen optie, dus heb ik het laadvermogen teruggeschroefd tot de auto niet langer klaagde. Resultaat: we hebben drie dagen aan de lader gehangen, toen was de auto 85% vol. Geen enkel probleem overigens, we hadden de auto ook niet nodig. We slenterden van ons appartementje naar het strandje, en ’s avonds naar één van de twee tavernaatjes. Het Griekse vakantieleven, dus.
In een stadje op Kreta heb ik bij de lokale electricien toch een nieuwe 15m verlengkabel van 3x2,5mm2 laten maken. Wel even met m’n neus er bovenop gestaan om te zien of het degelijk gedaan werd. Maar toen ik uitlegde dat het voor een auto was, kwam alles uit de kast: adereindhulzen, de goeie stekkers. Deze kabel overigens maar één keer gebruikt, want liever niet natuurlijk. Verder nooit geprobeerd om meer dan op 9A (± 2000W) te laden, meestal 6A. Je wilt toch het stopcontact van je gastheer/vrouw intact houden, en je bent in Griekenland toch iets minder zeker of het deugdelijk is aangelegd.
Op Kythira mochten we van gastheer Georgos de auto gewoon vlak naast het stopcontact parkeren, geen verlengkabel nodig.
We hadden ook een volledige kampeeruitrusting mee, maar hebben daar maar vijf dagen gebruik van gemaakt. Dat was wel superleuk, en de Griekse kindertjes op deze afgelegen camping vonden de Tesla prachtig (we hebben ze natuurlijk Beach Buggy Racing 2 laten spelen, en scheten mogen laten via de app). Laden was wel een ding daar: geen enkele publieke lader in de wijde omtrek. En ik wilde het niet op deze camping vragen. Dit was zo’n afgelegen plek, dat het überhaupt al een wonder is dat er (wat) stroom was. Maar ook niet nodig: er was hier een strand en er waren twee tavernaatjes. Precies goed.
Op Zakynthos (don’t ask), zaten we ook erg afgelegen, ver weg van het (inmiddels overweldigende) massatoerisme. Op het hele eiland zijn twee publieke laadlocaties, 22kW max. Kansloos dus. Maar ook hier was het buitenstopcontact bij ons appartementje de uitkomst. De automaat voor de groep waarop dit stopcontact zat klapte er op 6A (!) wel uit, maar die kon ik zelf, nadat ik het vermogen (nog verder) had teruggeschroefd gewoon weer omzetten. Tja, het duurt dan wat langer, maar dat is niet één keer een belemmering gebleken. Op kleinere Griekse eilanden rijd je al met al niet veel kilometers, en omdat je weet dat je bij vertrek maar met 40% acculading de boot op mag, heeft het vaak ook weinig zin om de auto helemaal vol te knallen.
Ik betaalde onze ‘hosts’ altijd €0,50 per gebruikte kWh, maar ze hadden zelf natuurlijk geen inzicht in wat we verbruikt hadden. Dus bij het vertrek overhandigde ik ze wat tientjes, legde ze uit wat het aantal kWh’s was dat we hadden verbruikt, en was het altijd van “eh, ja, bedankt”. Bij één hotel zei de eigenaar dat ie wel aan het kijken was naar een laadpaal voor z’n klanten, en dat als we volgend jaar komen, de paal er staat.
In Gythion zat de enige publieke lader bij het tankstation, net buiten het stadje. Dus nu kwam het vouwfietsje dat we mee hadden eindelijk mooi van pas. Het bleek ook nog eens ontzettend leuk om op je fiets ’s avonds door zo’n bruisend stadje te rijden. Later hoorde ik van de locals dat er ook net twee nieuwe palen bijgekomen waren, bij de supermarkt. Dat waren deze twee:
Als we vanuit het zuidelijkste punt van onze reis zelf zouden zijn teruggereden, zouden we volgens A Better Route Planner op 26 laadstops uitkomen:
Geen idee of de parameters juist stonden, het lijkt me wat veel. Maar sowieso hadden we niet zo’n trek in bijna 3000km rijden. Dus terug ook de boot gepakt, nu vanaf Patras, dus minder rijden en (nog) langer varen.
Deze kaart heb ik zelf een beetje in elkaar geplakt. We hadden geen enkele tracking aan, en ook de kilometerstand bij wegrijden niet genoteerd. We wilden terug wel door Zwitserland (mooi), en niet door Duitsland (blèh), dus hebben we niet de snelste/kortste route gereden. We proberen niet meer dan 500km op een dag te rijden, dus ook lekker op tijd te stoppen. In Nancy wilden we laden en ook slapen. Bij toeval had ik het hotel geboekt
naast de Tesla SuperCharger-locatie, maar dat niet door. Pas toen we gingen kijken of we iets konden drinken in het naastgelegen hotel kwam de naam van dat hotel me wel erg bekend voor. Ik bleek er inderdaad twee uur ervoor geboekt te hebben. Toen maar uitgeplugd, en de volgende ochtend tijdens ontbijt weer aangeplugd. Ook wel luxe.
We hebben de stops bij overvolle tankstations niet gemist, en laden geen enkele keer als vervelend of tijdrovend ervaren. Als je SuperChargers gebruikt, kom je soms ook nog op leuke plaatsen (in Italië bijv. onder een mooi winkelcentrum, waar tijdens het laden nog wat leuke kleding kon worden gescoord, kom daar maar eens om bij een tankstation langs de snelweg…).
Ondanks dat we ver van huis waren, uiteindelijk zelf “maar” ±4850km gereden. Dat is veel meer dan ik gevoelsmatig zou hebben geschat. Een erg fijne auto, dus. Ook op bergwegen was het telkens een feestje in
de traagste der Tesla’s. Alleen waren we wel wat voorzichtiger op onverharde weggetjes die we altijd graag opzoeken, wetende dat het accupakket onder de auto niet heel erg houdt van uitstekende rotsen…
[
Voor 102% gewijzigd door
TCMR op 19-08-2024 10:08
]