Requiem19 schreef op maandag 3 november 2025 @ 10:55:
@
Shapeshifter Goed dat je het deelt.
Naast begrip voor je frustratie/gevoel, een opmerking van mijn kant:
[...]
Ik vermoed dat jij wellicht wat openhartiger bent dan veel vrienden in je sociale kring. Als je diep genoeg in iemands ziel kijkt, is er vaak toch wel iets wat niet helemaal lekker loopt in een relatie / huishouden / kinderen opvoeden / financiën.
Het 'probleem' met een relatie is dat - net als met investeringen ;-) - de horizon lang is. Je bewandelt samen een behoorlijk lang pad. En bijna altijd is dat pad in het begin dat je elkaar leert kennen vrij vergelijkbaar en begint een relatie vrij gelijkwaardig.
Wat er echter op zo'n lange weg kan gebeuren is dat de paden langzaam steeds verder uit elkaar gaan lopen. Bijvoorbeeld omdat de ene meer ambitie heeft, sociaal/werk-technisch slimmer is, in een sector zit die toevallig lekker gaat, beter de complexiteit aan kan van huishouden/gezin/werk.
Als die paden maar ergens wel een beetje connectie blijven houden is de basis vaak (in mijn ogen dan) er nog wel. Maar als die paden echt te ver uit elkaar gaan lopen wordt het toch vroeg of laat wel een vraag of je er zelf op lange termijn gelukkig van wordt.
Misschien, maar ik geloof ze wel als ze zeggen dat meer inkomen voor hen niet per se iets significant zou veranderen, waarbij dat bij mij zeker wel het geval zou zijn. Er is er wel een die liever een relatie zou willen, dat is waar, maar denk dat de meerderheid relatief zorgeloos is op dit moment (en dat is ze gegund hoor, daar niet van).
Ja weet je, ik ben nu 20 jaar samen met haar en ik ben nog steeds gek op haar. Het is niet per se dat onze paden echt uit elkaar zijn gegaan. Het was alleen veel leuker vroeger zonder al het gedoe met ziekte en kinderen, dat mis ik wel. Maar om nu weer opnieuw te beginnen dat zou ik echt niet zien zitten. Ik denk oprecht dat als mijn relatie nu om wat voor reden dan ook zou ophouden ik ook gewoon geen relatie meer hoef. Ook al kan het leuk zijn, de hoeveelheid moeite die erin moet is het voor mij gewoon niet meer waard. Beetje sunk cost, maar hoop er dan toch op dat zij herstelt en de kinderen zelfstandiger worden, misschien kan ik nog meer groeien in inkomen, dat er meer ruimte is voor dingen die ik graag uit een relatie zou halen. Verzorgen is niet zo mijn ding zeg maar.
Rubbergrover1 schreef op maandag 3 november 2025 @ 11:05:
[...]
Ik denk dat dit de belangrijkste zin is en jouw houding goed weergeeft:
"Ik heb mijn werk altijd het belangrijkst gevonden denk ik". Het leven bestaat uit veel meer dan alleen werken/geld/inkomen. Nog los van dat dingen als het huishouden doen ook 'waarde' hebben, zodat je er in die zin ook een prijskaartje (of salaris) aan zou kunnen hangen. Voor veel mensen horen een relatie en/of kinderen ook bij de belangrijke zaken in het leven. En vaak wordt de relatie en de kinderen ook als veel belangrijker gezien dan het werk. Wat zich dan ook uit in dat het voorkomen van problemen met de relatie en met de kinderen ook als veel belangrijker gezien dan het voorkomen van problemen op het werk. Iets wat minder zal spelen bij je alleenstaande vrienden. Maar tegelijk zijn er ook een hoop alleenstaande mensen die het niet-financiële gemis van een relatie of kinderen veel zwaarder vinden wegen dan wat meer of minder inkomen.
Wat je relatie betreft, je geeft aan dat je je kinderen wil meegeven om op zoek te gaan naar een partner waar ze wat meer gelijkwaardig een relatie in stappen. Maar het lijkt er op dat op het moment dat jullie de relatie aangingen, er ook bij jou nog veel meer sprake van "gelijkwaardigheid" was. Je loopt dan altijd het risico dat dit verandert, zowel door eigen keus als ongewild (ziekte). Met de attitude om op zoek te gaan naar een meer gelijkwaardige partner zou je wellicht terugkijkend op dát moment precies de zelfde keus hebben gemaakt. Omdat je op dat moment nog niet kon weten hoe het leven zich verder zou ontwikkelen.
Zelf geef ik mijn kinderen toch vooral mee dat de prioriteit ligt bij een goed leven hebben. Financiën maken dat uiteraard wel makkelijker, maar zijn zeker niet zaligmakend.
Ik snap dat de meesten er zo in staan, misschien verschil ik daar dan in. Ik ben wel echt opgegroeid met het idee dat je moet werken om te kunnen leven, maar het is ook meer dan dat. Ik werk bij een interessante maatschappelijk relevante organisatie met eigenlijk alleen maar slimme gemotiveerde mensen. Tijd die ik in mijn werk stop vertaalt zich naar waardering en het gevoel dat ik iets betekend heb. Tijd die ik in mijn relatie / gezin stop vertaalt zich, op dit moment, vooral in een gevoel dat ik er vooral heel veel in moet stoppen, weinig eruit haal en iedereen alsnog ontevreden is. Werk is ook wel een beetje een vlucht in dat opzicht denk ik. Eerder dit jaar overleed mijn vader, had een goede band met hem en het was voor mij erg verdrietig, maar na 2 weken was het voor mij ook weer afgesloten en tijd om verder te gaan. Het gevoel bekruipt me dat relatie/kinderen voor mij hetzelfde is; iets waar ik verdrietig over zou zijn als het weg zou vallen, maar niet zo belangrijk dat ik er niet vrij vlot overheen zou stappen. Net zoals ik me niet zo goed kan verplaatsen in mensen die zeggen dat hun relatie voor hen het belangrijkste is, zullen zij zich niet zo goed in mij kunnen verplaatsen gok ik.
Over dat meegeven aan de kinderen, dat speelt nu nog niet zo he. De oudste is 13, die is nog niet bezig met een partner. Daarnaast was ik wel utizonderlijk vroeg (getrouwd toen ik 20 was). Het is waar dat we toen meer gelijkwaardig waren, maar de zaadjes waren al wel geplant (qua studiekeuze e.d.) Ik had met dezelfde informatie andere keuzes kunnen maken, maar dat speelde in die levensfase minder mee. Ik verwacht dat mijn kinderen ouder zullen zijn wanneer ze serieus met partners aan de slag gaan, dus dan zit je al in een andere levensfase denk ik. Sowieso push ik mijn kinderen nauwelijks, ze zullen het toch voor zichzelf moeten ontdekken. Ik zag het meer voor me als een overweging die ik mee zou kunnen geven. Voor wat een leven goed maakt moet je niet bij mij zijn, heb daar een vrij nihilistische blik op.
Highland schreef op maandag 3 november 2025 @ 11:54:
[...]
1) comparison is the thief of joy
2) uit eerdere posts heb ik een beeld van jou van een gedreven techneut, die graag met hyperfocus zijn resultaten haalt en heel graag zijn eigen ding doet. Omdat je nu eenmaal niet met gouden paplepel bent geboren, probeer je die situatie te bereiken door de combi goed verdienen & zuinig leven. Mijn beeld is zeker niet 100% accuraat of compleet. Maar stel nu dat jij in je leven 100% jouw eigen ding had gedaan zonder inbreng van de mensen om je heen, wat had je dan allemaal nooit gedaan terwijl ze nu een gewaardeerd deel van je leven uitmaken? Jullie gezamenlijke reis heeft jou op allerhande manieren verrijkt. Ik kan je van harte Marcus Aurelius aanraden, met een veelheid aan mooie citaten (inclusief citaten die hij nooit gezegd heeft
).
Ik heb dan ook nooit op social media gezeten, ook ziets waar ik het nut vanaf het begin al niet heb ingezien
Ehm, laat ik het zo zeggen, ik zou er geen moeite mee hebben om mijzelf te vermaken als ik verder met anderen weinig te maken hoefde te hebben
Ik denk dat mijn fundamentele uitdaging zingeving is. Ik geloof niet in een of andere supernatuurlijk doel in het leven. Dus qua filosofie lig ik misschien wel dichter bij Camus dan bij Zeno. Stoïcisme biedt best interessante inzichten, maar helpt me praktisch weinig met FO worden en ik ben nog niet bereid om alles maar te accepteren zoals het komt.
Je gedachtenexperiment voelt een beetje als een soort omgekeerde FOMO; het is natuurlijk verleidelijker om te willen nadenken over wat had ik allemaal met mijn leven kunnen doen als ik me niet druk had hoeven te maken over al deze dingen waar ik nu veel energie en tijd aan kwijt ben en weinig uit haal. De dingen waar ik anders niet mee verrijkt was zou ik niet missen denk ik; ignorance is bliss.
Voor mij is de interessantere vraag: was ik gelukkiger geweest als ik 100% de dingen had gedaan die ik had willen doen. Dat is zo'n complex gedachtenexperiment met zoveel variabelen dat het alle kanten op kan. Meestal geef ik dan na een paar minuten op en herformuleer ik hem als: wat als ik dat vanaf nu zou doen. Stel dat ik even alle voorgeschiedenis probeer te vergeten en alleen maar denk over welke kant ik nu op zou willen. Dan is FO voor mij nog steeds een belangrijke drijfveer waar ik veel voor over zou hebben. Echter telt de voorgeschiedenis wel mee, al is het maar voor zaken als alimentatie e.d. dus ook dat gedachtenexperiment is lastig zuiver uit te voeren. Voorlopig houd ik het maar bij niet te veel risico nemen op dit vlak. Sowieso is het bijna nooit effectief om op extremen beleid te maken / beslissingen te nemen en ik denk dat dit een soort extreme situatie is.
HP ZBook Studio G3 - Hyundai Ioniq EV Classic - Opel Vivaro-e 75kWh - 22x Prusa i3 MK3S - 8x Prusa MINI+ - Ooznest Workbee 1,5m x 1,5m
/u/107447/crop5b90d228acf2c_cropped.png?f=community)
:strip_exif()/u/84481/crop55f2cc178a988_cropped.gif?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/234769/tweakersavatar.jpg?f=community){kind=avatar}
), wil ik de mogelijkheid hebben om te stoppen met werken.
).
:strip_exif()/u/45517/GG85Logo.gif?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/396403/crop5dcc11ba166fe_cropped.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/332140/crop5b6bf53b16f97_cropped.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/212439/crop607bfcb2aeee9_cropped.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/304653/crop68b4ad60494fd_cropped.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/458508/crop5dc6a75a4c061_cropped.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/410362/crop5dba9cda00d45_cropped.jpeg?f=community)
/u/255418/usericon.png?f=community)
