Dit is echt opvallend. Er zijn zoveel dingen die ‘onmogelijk’ zouden zijn volgens velen (ook buiten dit draadje) maar die uiteindelijk in Nederland toch gedaan worden. En gevoelsmatig vooral omdat het echt niet anders meer kan. En dan lijkt het soms alsof een maatregel bij voorkeur halfbakken wordt uitgevoerd. Niet verwondelijk uiteraard als ook de overheid en experts bij de ‘naysayers’ zitten en maandelang roepen dat ‘het niet kan’ of ‘het niet werkt’.
Grenzen dicht betekent trouwens in die landen niet dat er geen (vracht)verkeer is. Er zijn alleen regels voor. Piloten mogen bijvoorbeeld alleen afgezonderd in vliegveldhotels verblijven ipv het land binnen, vrachtschepen worden geïsoleerd en gaan in quarantaine. Wat ze doen is zorgen dat geïmporteerde besmettingen zoveel mogelijk geïsoleerd blijven en geen lokale besmettingen veroorzaken.
Yep, en vrachtverkeer hoeft (mits goed gereguleerd uiteraard) helemaal niet heel veel contacten op te leveren uiteraard. Bij ‘gesloten grenzen’ denken sommige mensen meteen aan betonblokken op de weg en legerpatrouilles heb ik het idee. Het gaat uiteraard om intensievere grenscontroles met landen waar dat nodig voor is.
Niemand beweert dat een quarantainehotel 100% waterdicht is, maar het is heel veel effectiever dan niks en er is goed zicht op de mensen die eruit komen.
Een terugkerend argument lijkt ook het gebruik van een valse dichotomie te zijn. ‘
Als het niet 100% werkt is het
dus niet zinnig’ lijkt een terugkerende redenatie. Maar het kan uiteraard ook de optelsom van maatregelen zijn die gezamenlijk vrij goed (maar niet 100%) werken. Maar het lijkt in discussies vaak een alles-of-niets redenatie. Waarom dat zo is ontgaat mij volledig.
Los van die discussie is het denken dat iets niet kan en het daarom niet (serieus) proberen uiteraard een
zelfvervullende voorspelling. Wat dat betreft is de redenatie ‘
maatregel X werkt misschien wel, maar niet hier’ naar mijn mening welhaast de meest vreemde variant daarvan. Er wordt namelijk onderkend dat een maatregelen zou kunnen werken, maar aan een poging om de maatregel te proberen wordt voorbij gegaan door de aanname dat ‘het
hier niet kan’.
Ik ben er overigens nog steeds niet achter waardoor de neiging tot die manier van denken zo sterk lijkt te zijn, maar ik hou me aanbevolen als iemand dat kan verklaren. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met het vooraf willen hebben van zekerheid over een uitkomst, maar die zekerheid is uiteraard nooit te geven en al helemaal niet tijdens een chaotisch en complex verlopende crisis. Maar bij een zelfvervullende voorspelling bestaat die zekerheid over de uitkomst in zekere zin
wel, want die uitkomst voldoet immers vrij waarschijnlijk aan de voorspelling. Misschien is dat op een of andere manier een rustgevende gedachte of bevordert het een positief zelfbeeld? Streven naar het laatste doet overigens vrijwel iedereen in meer of mindere mate voor de duidelijkheid, maar de manier waarop zou kunnen verschillen wellicht. Zou dat het kunnen verklaren? En dit alles geldt ongetwijfeld evenzeer voor mij in welke variant ook maar, maar het zijn enkele anderen die mij daarop kunnen wijzen.
[
Voor 4% gewijzigd door
Number10 op 28-03-2021 12:41
]
Onder voorbehoud van (type)fouten. Handelen naar mijn reactie is voor eigen rekening en risico. Win zo nodig zelf (betaald) advies in bij een expert.