Lordy79 schreef op zondag 23 mei 2021 @ 12:00:
[...]
Ik ben vooral benieuwd wat er met de partij gebeurt als Trump weg is... de man is bijna 75 dus zou over 3 jaar nog wel mee kunnen doen.
Stel - ik denk het niet - dat ie meedoet en gekozen zou worden zou hij dus tot z'n 82e president zijn en als ie dat al haalt is daarna de koek wel op.
Wat daarna? Een familielid naar voren schuiven? Die hebben m.i. nooit het charisma dat Trump heeft.
Maar back to normal lijkt me zeker na nog een termijn Trump ook niet evident... De geest is niet zomaar terug in de fles.
Trump heeft leiding noch beheersing over de dynamiek, hij is de chaos actor die nu ingezet wordt als control driver. Valt Trump weg, dan komt de club die hem richting geeft met een volgende. Die gaat net zo erg zijn, zo niet erger (natuurlijke progressie toxische gedragsdynamiek), maar slimmer - bij doelstellingen van volledige overname.
Anders gezegd: maskering tot dat volledig overwicht bereikt is. En dan herordening.
Het hele punt is dat er geen back to normal is, de focus ligt op gebruik van dergelijke prikkels voor het scheppen van een nieuw normaal.
Ik leg het maar even op tafel, maar er zijn inmiddels verschillende scenario’s van hoge tot zeer hoge waarschijnlijkheid waar Trump opnieuw zich kandidaat stelt en óf wint, óf katalysator is van een hevige compensatie-/normalisatiereflex van de machtsstructuren in de VS (zie bijvoorbeeld post-collaps Soviet Unie of post-collaps Weimar republiek).
Israël mag zich inmiddels achter de oren krabben, zoals inmiddels elke inlichtingenanalyse in het westen (en elders) concludeert, in elk van die scenario’s is er een machtsconcentratie in de VS met hoge overeenkomst in kenmerken met het criminele regime in Rusland en een zwaar verstoord wereldbeeld van apocalyps als iets tussen perfectly normal, necessary & duty. Waarbij Israël zelf irrelevant is voor meer dan louter inzetsgebied voor 18e eeuwse stijl overname van economische reservoirs in het Midden-Oosten. Zoekterm, collateral damage catalyst.
Enfin, het is nog steeds prima mogelijk om conflagratie de pas af te snijden. Mijn zorg sluit aan bij het algemene perspectief inlichtingengemeenschappen. Als eerste, de politieke arena is niet de bepalende, Biden zal veel meer focus moeten ontwikkelen op medialandschap. Als tweede, de VS zullen zich moeten realiseren hoe ver er gegaan wordt in grensoverschrijdende organisatie van gedrag bij oligarchie (Lindbergh was een amateur in de marge, als we een vergelijking moeten trekken). Tot slot, het enige echte potentieel voor tegenwicht / correctie ligt net als in de periode FDR op de grond, maar alle activiteit daar heeft botweg niet de middelen en/of coördinatie & bereik om te kunnen dealen met grensoverschrijdende organisatie van gedrag, het kan prima aan wat zich conform kaders en procedures beweegt, dat is echter de uitzondering.
En dan, het window of opportunity voor ombuigen van trends is tot aan de midterms.
Wat mij opvalt is dat de Democraten geen strikte interne cohesie hebben. Daar is niets mis mee, sterker nog, dat werkt best prima én het is een belangrijk signaal / mechanisme voor herstel van relatie burger / politiek. Er zit echter een blinde vlek bij. Sommige Democraten zijn gewoon geen Democraten. Een Manchin, alumnus van zes van de meest gestoorde en subversieve conservatieve netwerken / organisaties speelt een spel als een Amerikaanse Wilders. Voor de bühne als Democraat binnen een zogenaamde zee van Republikeinen thuis (klopt niets van), als Democraat van conformiteit en procedureel perspectief (idem, de man doet wat hij wil, altijd al, maar dan wel altijd in lijn met niet-democratische belangen) en als boegbeeld van redelijkheid en verbinding. Wat nergens op slaat, zie Karl Popper’s Tolerantie Paradox net zo als basale bestuurskunde.
In de politieke arena zit daar het breekpunt.
Wat het medialandschap aangaat, de overnames en verkopen gaan gewoon door. Er is slechts één ecosysteem, en dat is een bijzonder beest. Pijnlijk voorbeeld is een Politico, wat inmiddels zeer in transitie zit. Voorheen betrouwbare bron, inmiddels zwaar gecompromitteerd in eigendom en redactie. Andere voorbeelden zijn legio in de segmenten van metro/(sub)urban papers. De verschuivingen in cable & talk radio zijn net zo aan het versnellen en verbreden als bij de kranten.
Er is best weinig aandacht voor in het Nederlandse, in tegenstelling tot elders in Europa, maar zo nauwgezet als Biden stappen zet in de politieke arena, zo fragiel de poging tot reparatie en herstel.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.