De dynamiek in de Senaat is een scenario. Dat zien we nu langzaam maar zeker komen. Zit wel een complicatie bij, de Democraten gedragen zich als een partij. De Republikein als gereedschap, dat zijn ze ook. Interne discussie bij Democraten is conform en correct, maar voor slagvaardigheid gaat het een ding worden.user109731 schreef op donderdag 7 januari 2021 @ 15:18:
@Virtuozzo: oprechte vraag: kun je een voorbeeld geven van een scenario dat zeer slecht voor de Republikeinen uit zou pakken? Ik krijg nu heel erg het idee dat ze er altijd goed uitkomen: wint Trump de verkiezingen? Super. Verliest Trump? Dat was altijd het plan voor 2024. Bestormen ze het Capitool? Ook dat was gepland...
Maar goed, inderdaad, de Republikeinen komen er altijd beter uit omdat ze zich niet richten op de politieke dynamiek. Die behandelen ze gewoon als een slachthuis. Ze richten zich op narratieven, rimpeleffecten. Hefbomen. Hun blikveld is strategisch, uitvoerend.
Ze hebben al vier jaar een draaiboek voor 2024. Met scenario’s voor met en zonder Trump, compleet met scenario van Trump als chaos actor voor de fringe als duale focus hefboom.
Als we ons strikt beperken tot de politieke arena dan klopt dat. Helaas is dat niet de primaire arena. De Republikeinen zijn een zogeheten onzelfstandige organisatie. Ze zijn uitvoerend.HEY_DUDE schreef op donderdag 7 januari 2021 @ 15:20:
[...]
Het verlies van de meerderheid in de senaat is one. Lange termijn is de GOP strategisch sterker. Maar ook zij hebben geen kristallen bol en weten ook niet van te voren hoe zaken uitgaan pakken.
Kijk voor de grap eens naar de publicaties van een van de gereedschappen voor sturing van Republikeinse organisatie, ALEC. Alles wat Republikeinse politici mee op tafel komen wordt hen door die organisatie aangereikt. En dat is het product van denk tanks als een Cato Institute, de Heritage Foundation et alii.
Men heeft geen kristallen bol, want die is niet nodig. Utilitarian realpolitik, je richt je op het scheppen van rimpeleffecten als hefbomen.
Narrative -> perception -> behaviour -> system. Men richt zich bewust niet op de dynamiek van systemen, want dan stelt men zich bloot aan interactie in een arena waar men op beoordeel kan worden. Dit is waarom een centrale beleidslijn altijd het blokkeren van dit soort procedureel perspectief is.
Men schept condities. Deze machine is oud. Lee Atwater’s Southern Strategy is een pijnlijk maar goed voorbeeld voor verkenning van hoe geraffineerd dat werkt. Een War on Drugs bijvoorbeeld is geschapen in duale focus, voedingssysteem voor contracten, en hefboom op termijn van effecten in demografie als gereedschap voor invloed op collectieve perceptie.
Voorbeeld van kleinere schaal. Stel je ziet jongeren progressief zijn, maar naarmate ze ouder worden ook progressief blijven. Dan heb je als conservatief een probleem. De oplossing? Schuldverklaring als toegangsmechanisme voor onderwijs en opbouw. Dat heeft een gedragseffect en een omgevingseffect. Het resultaat? Die jongeren die opgroeien worden sneller conservatief vanuit prikkels, en jongeren idem want ze worden sneller zuur.
Hard om zo op tafel te leggen, maar welkom bij machtspolitiek. Dit is hoe gedacht en gewerkt wordt.
[ Voor 8% gewijzigd door Virtuozzo op 07-01-2021 15:51 ]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.