k995 schreef op zondag 15 november 2020 @ 12:55:
[...]
Nee hoor hangt puur af van je eigen instelling/mening.
Voor iemand rijk of religious conservatief in de VS is trump gewoon de beste keuze: belastingverlagingen en alles inzetten op de beurs (waar die enorme winsten op maakte) en anti-immigratie/aartsconservatieve rechters instaleren in all gerechtelijke niveau's . Zelf een doorsnee conservatief: GOP deed het heel goed deze keer en had zowat overal winst .
Dat is inderdaad vaak het geloof, er zit ook menige theorie bij. Het probleem is de relatie tussen virtuele en reële economie in de Amerikaanse sociaal-economische ordening. De traditionele verdeling van klassen is volledig verstoord, daarmee zit alles behoudens de absolute top in een dynamiek van concurrentie binnen een gesloten voedingssysteem. Lang verhaal kort, dit is een geval van opschuivende lijnen met een glazen plafond. Men kan zich rijk rekenen, maar zou zich achter de oren mogen krabben bij de progressie van risico’s en kwetsbaarheden langzaam maar zeker tot aan dat glazen plafond. Historisch geen onbekend fenomeen.
En dan de absolute top, ja, kruimels. Ja, home free zero tax. Maar wel een toxische dynamiek waar het steeds meer om rauwe macht gaat. Als we daar een geschiedenisboek bij open slaan is het ook duidelijk hoe dat eindigt. En pur sang staat dit ook nog eens los van de toxiciteit bij sociaal-culturele verschuivingen.
De berekeningen bij het wegen van consequentie én effect zijn een een worsteling met korte afstand & termijn versus lange afstand & termijn perspectief. Status quo samenlevingen die segregeren en zich richten op concentratie van verdeling maken vaak menige variante door van allerlei perceptieverstoringen, pur sang eindigen ze hetzelfde. In een trend van afbraak.
Dit ook nog eens los van de geopolitieke arena, iets wat zijn eigen dynamiek kent. Trump heeft enorme impact gehad op China. Men noemt hem daar de nation builder. China had een eigen agenda, had al een probleem met Han perspectief van superioriteit en cultuur-historische compensatiedrang voor trauma. Het handelen van Trump heeft in China geresulteerd in een nieuw en verontrustend fenomeen van toename van cohesie over de scheidslijnen van civiele en militaire domeinen heen. Anders gezegd, Trump heeft ongeacht zijn perceptie, overtuigingen of zelfs intenties een kritieke rol gespeeld in het heroriënteren van China op een pad waar geen serieuze denk tank ter wereld enige ruimte ziet om direct conflict te vermijden. Least worst scenario, koude oorlog in een format waar verbindingen niet te scheiden zijn. Geen stabiele condities zoals in de vorige. Als ik dan even nuchter kijk naar waar de Amerikaanse virtuele economie op drijft, welke top 1-9% van de VS daar op drijven, en zie hoe kwetsbaar dat is bij welk model van conflict dan ook? Tja. Een Great Depression is daar niets bij.
Ja, ok, de zeloten winnen wat. Maar wat? Links- of rechtsom is hun sociale geografie niet zelfvoorzienend, erger, het is bitter afhankelijk van externe financiering. Hun least worst termijnscenario lijkt op zijn best op lokale reservaten à la Atwood. Veel van de kerngebieden zitten al op condities die pijnlijk veel lijken op die van de oude reservaten - de bevolking loopt weg, en komt niet terug. De TV preacher segmenten? Verarmen. De Katholieken? Ja, daar zit termijnperspectief, men loop echter ook steeds meer tegen eigen toxiciteit aan. De Mormonen? Die dachten een eigen staat te hebben, inmiddels loopt steeds meer van de bevolking gewoon over de Elders heen.
Nogmaals, als we het puur over korte termijn / afstand hebben, dan zijn er kruimels. Maar vrijwel geen van die zuilen heeft het vermogen om ze zelfs maar te betalen. Status quo denken zit altijd in een valstrik van conservatief denken, het raakt in de war met behartiging en machtspolitiek. Het resultaat is historisch consistent. De pure ironie is dat men in streven en methodologie juist voorbij gaat aan de waarschuwingen van de symbolen die men zo hevig prijst.
Maar ja, mensen, eigenaardige diersoort.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.