@Sorcerer8472, mijn laatste reactie op dit onderwerp, want eens worden we het toch niet

Ik begrijp de stelling, ik ga er alleen niet in mee, voor mij is het te makkelijk, afschuiven van je verantwoordelijkheid omdat je "op" bent is nog steeds afschuiven van je verantwoordelijkheid.
....
Als ik gelijk heb en die mensen *kunnen* het niet, dan vind je de realiteit niet acceptabel. Ik zou hetzelfde kunnen zeggen over mensen die niet kunnen stoppen met roken (onacceptabel), of die zich niet aan hun dieet kunnen houden om bij een gezond gewicht te komen (onacceptabel). Mensen hebben verschillende grenzen mentaal gezien. Dat niet acceptabel vinden is leuk en aardig maar je hebt er niks aan.
[...]
Het is niet het al dan niet acceptabel vinden van de realiteit, zoals ik zei, ik geloof best dat sommige mensen zo werken. Ik geloof niet dat die groep groot is, en ik zie ook niet hoe voor die mensen meer solidariteit zou helpen, juist als je er zo instaat zal het nooit genoeg zijn. Voor mij is die groep die uitsluitend te motiveren is door solidariteit een lost-cause. Ik ben er van overtuigd dat er andere factoren zijn die het grootste deel van de nay-sayers kunnen motiveren. En die mensen die de samenleving desondanks niet aankunnen door gebrek aan solidariteit, die moet je helpen/proberen mee te krijgen in de samenleving, maar dat hoeft in mijn ogen niet door de hele samenleving naar deze groep in te richten.
Is dat niet hetzelfde? Of komt het iig niet op hetzelfde neer? Juist door heel solidair naar elkaar te zijn geef je elkaar meer vrijheid; als iedereen rondom het virus solidair was zouden we eerder uit deze situatie zijn (vrijheid); als iedereen vóór het basisinkomen was dan zouden we financieel op een bepaalde manier solidair zijn (vrijheid). Juist door mensen niet te dwingen in allerlei benarde (financiële) situaties bied je solidariteit die vrijheid als gevolg heeft.
Wat ik vooral probeer te bepleiten is dat niet noodzakelijk, en zeker niet uitsluitend, het een (vrijheid/verantwoordelijkheid) uit het ander (solidariteit) volgt. Je zegt als "iedereen x was dan was x," waarbij je als voorwaarde voor x solidariteit ziet. Ik zie dat niet als enige/noodzakelijke voorwaarde.
Natuurlijk is er altijd een ondernemersrisico. Je kunt dat niet 100% afdekken. Persoonlijk zie ik wat in een goed stevig basisinkomen dat een stuk hoger is dan het huidige bijstandsniveau, en aan een verbeterde WW-regeling, gekoppeld aan een versoepeld ontslagrecht waarmee een ondernemer zich beter kan wapenen juist tegen dit soort situaties,
En dat is voor mij juist de crux, een basis inkomen is een basis, maar hier ga je al een stap verder, het moet goed en stevig zijn, en eigenlijk ver genoeg gaan om zelfs de klappen van deze crisis op te vangen.
Dan kun je zeggen ja in deze crisis is zou meer nodig zijn dan alleen dat basis inkomen, ben ik het mee eens, maar voor mij is dat juist een indicatie dat in elk geval in deze cridis solidariteit in de vorm van een basis inkomen ook niet genoeg is, en dus ook niet het antwoord.
In contrast zie ik juist ook in deze crisis ook solidariteit, in een veel zwakkere vorm, maar er zijn de subsidies, er wordt de mogelijkheid gegeven bedrijven door te laten gaan ipv volledige lockdown, waar dan aan voorbijgegaan wordt. En dat geeft mij een wrange smaak voor de claim "meer solidariteit nodig" waardoor ik denk "maar wat is dan genoeg".
Bij de laatste paragraaf die je schrijft heb je het ook over dat het allemaal keuzes zijn om wel of niet solidair te zijn, maar ik hoop dat het nu overkomt wat ik bedoel. Waarbij ik er trouwens geen debat over (gradaties van) vrije wil van wil maken

Ik zie dat niet uitsluitend als keuzes, voor mij zijn dat ook factoren waar een overheid invloed op heeft. Kort voorbeeld: partijen als FvD en PVV kiezen heel duidelijk voor het saaien van tweespalt, en dus minder saamhorigheid, maar denk ook aan de woordkeuzes van een VVD, welke zegt op te komen voor "de hardwerkende nederlander" (wat moet iemand op het bestaansminimum daar nou van denken, die werkt kennelijk niet hard genoeg, eigen schuld dus?) of de verschrikkelijke SP campagne tegenTimmermans/europa. Ander voorbeeld zijn achterstandswijken en het daar gebrekkige/overbelaste onderwijs, wat uiteraard voor een jullie vs ons situatie zorgt, dus tegen groepsgevoel in, maar uiteindelijk wel een beleidskeuze is.
Voor mij zijn er dus nog heel wat wegen te bewandelen voordat ik er aan wil dat "gebrek aan solidariteit" de reden kan zijn om je als het ware maar buiten de samenleving te plaatsen. Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die "op" zijn, maar zijn ze op door gebrek aan solidariteit, of gebrek aan
ervaring van solidariteit, want in mijn beleving zijn veel mensen gewoon "boos" en moet alles "anders". Voor sommigen zal het uitsluitend een tekort aan solidariteit zijn, maar je maakt die factor en die groep in mijn ogen te groot om daar aan de conclusie te verbinden dat verregaande solidariteit de enige oplossing is.