Norjee schreef op zaterdag 8 augustus 2020 @ 23:54:
[...]
Ik had het beter kunnen uitdrukken, want ongemerkt ga ik toch mee in het solidariteitsverhaal. Mijn grootste probleem met de redenering is dat het niet voornamelijk een solidariteits kwesti is, het gaat om het nemen van je (maatschappelijke) verantwoordelijkheid. Nou zit daar een stuk overlap in, maar in de eerste plaats zou de motivatie om mee te werken aan het terugdringen van de corona verspreiding het nemen van je verantwoordelijkheid moeten zijn, niet enkel solidariteit. Dat verantwoordelijkgeids gevoel kan ook volgen uit solidariteit, maar dat kan in mijn ogen niet de enige reden zijn om die verantwoordelijkheid te nemen.
Het verschil voor mij dat solidariteit iets is van voor een ander doen, en dat is makkelijker transactioneel te zien (imho nog steeds niet the-way-to-go) dan verantwoordelijkheid, waar een gezamelijk probleem een gezamelijke aanpak vergt
De westerse samenleving is vrij transactioneel. Het lijkt wel een beetje alsof je het wil vergelijken met een relatie (ouders-kinderen, of een liefdesrelatie).
En natuurlijk hebben we soort-van gedeelde morale waarden, maar als er continu geen rekening met jouw situatie wordt gehouden terwijl je wel grote offers voor de ander moet halen, dan
Ik mag hopen dat velen niet op deze manier denken. Maar dat komt ook omdat ik het denken waar je op doelt oprecht niet begrijp. Het idee blijft in de basis toch "ik wordt niet geholpen dus ik doe niks voor jou", en dat zal ik altijd primitief vinden. Ik ben er niet blind voor dat er mensen zullen zijn die op die manier in het leven staan, maar ik hoop de meerderheid niet, een dergelijke opvatting kan imho nooit de basis zijn voor een gezonde samenleving.
[...]
De westerse samenleving is in dit opzicht inderdaad primitief. En zoals ik ook probeerde uit te leggen in mijn andere post: mensen willen volgens mij wel altijd het juiste doen, maar als ze in een bepaalde hoek gedreven worden en wanhopig worden over hun eigen situatie of de uitzichtloosheid daarvan, dan gaat men onbewust een uitweg zoeken uit die mentale nood. Dat gaat dan via bijv. complotten, of uit zich in een kort lontje of ander soms extreem gedrag.
En ja, in dat opzicht zijn we nog steeds primitief. Je wil iets goed doen (stoppen met roken, niet te veel eten, etc.) maar toch lukt het vaak niet om dat doel te bereiken omdat er grenzen zijn aan wat je met je eigen motivatie kunt bereiken.
Wat ik met mijn post wil zeggen is dat we rekening moeten houden met die realiteit. Hopelijk komt deze boodschap nu wel over.
Om dan maar de regels aan je laars te lappen, en als bijvoorbeeld (horeca) ondernemer je cafe dan maar open te stellen zonder de regels in acht te nemen waarmee je willens en wetens het risico neemt een corona hotspot te worden, een volmondig nee, never nooit niet zou ik dat risico nemen, en ik verwacht dat elk welkdenkend mens dat ook niet zou doen, je mag morren, zeuren, het oneerlijk vinden, maar dan maar het risico nemen het virus te verspreiden dat is imho krom.
Da's wel een ander verhaal dan wat ik probeer te belichten in mijn post. Verreweg de meeste mensen en ondernemers doen dit ook niet volgens mij.
Hier kan ik mij wel in vinden, al heb ik geen idee hoe de situatie in Azie is en denk ik vooral "mensen zijn mensen" en zou het mij niet verbazen dat me dezelfde exposure aziaten net zo makkelijk complotten volgen. Wat niet weg neemt dat juist door meer groepsgevoel er meer correctie en dus minder exposure kan zijn. Ik zie de beinvloedbaarheid van de mens / de groep meer als een los staand fenomeen.
Het is idd moeilijk dit te onderzoeken. Ik denk dat er in Azië (afh. van het land) meer een verantwoordelijkheidsgevoel bij mensen ligt. Maar als er inderdaad minder mentale nood bestaat in veel landen in Azië en dat toch een belangrijke rol speelt bij het aanhangen van complotten, dan zou dat wel een uitleg zijn.
Naar mijn smaak is dit te extreem, het is een illusie dat in dit geval de lasten eerlijk verdeeld kunnen worden. Ook ik heb vraagtekens als ik de uitwerking van de NOW regeling zie (iets met grootste buffers, meeste baten, al is er genoeg nuance mogelijk. En tegelijkertijd, Nederland heeft voor dit beleid gekozen, het valt niet heel erg uit de toon). Maar ik heb niet het idee dat een regeling mogelijk zou zijn waarbij er ook maar in de buurt van een eerlijke verdeling gekomen kan worden (dat wordt dan welhaast een planeconomie/comunisme). Uiteindijk is het niets meer en minder dan domme pech dat we met dit virus zitten, en zoals zo vak met pech/onvoorziene omstandigheden, je kan nou eenmaal meer of minder geraakt worden, gelukkig is er hier nog een overheid om het nog enigzinds recht te trekken. En wederom, het is geen vrijbrief om dan maar je verantwoordelijkheid niet te nemen.
Dat iedereen voor een beleid kiest betekent niet dat dat per se een goed beleid is. Ik had graag veel meer steun voor individuen gezien en minder voor bedrijven. Het corporatisme wordt sowieso al steeds extremer en nu blijkt dat weer. Communisme is helemaal niet nodig, maar dit was een perfect moment geweest om het basisinkomen in te voeren. Dat had mensen ook veel meer stabiliteit gegeven om straks de economie weer te laten herstellen, groeien en floreren.
Verder heb je het over "vrijbrief om je verantwoordelijkheid niet te nemen", maar dan begrijp je dus niet wat ik zeg. Ik zeg niet dat het een vrijbrief is, maar ik zeg dat het een oorzaak-gevolgtrekking is. Mensen willen wel het goede doen, maar door mentale nood lukt dat niet en zoeken ze hun heil bij complottheorieën. Wat ik zeg is dat dat in feite dus tegen de wil van die mensen in gebeurt (dit is niet de juiste verwoording, maar je begrijpt wat ik bedoel).
Je kunt dan twee dingen doen: zeggen "nee, het is fout, pas je maar aan" terwijl je weet dat dat niet werkt, of je zorgt voor een situatie waarin mensen het wél langer vol kunnen houden.
Ik heb de video niet gezien, het verhaal dat jij verteld vind ik ook niet onlogisch, maar de vraag is voor mij in hoeverre je er naar moet handelen en of er geen andere drijfveren zijn om te motiveren. Ik vind het uitgangspunt enigzinds ongezond, bijna een soort van chantage, alleen verantwoordelijkheid nemen als er ook voordelen voor jou zijn.
Het is geen chantage. Nogmaals, zie wat ik hierboven typ. Het gebeurt gewoon en we hebben ermee te dealen. Ik ga dus wel nog uit van het goede in de mens. Als een mens iets slechts doet dan is daar vaak als je goed kijkt een reden voor te vinden in de vorm van eoa pijn/angst/gebeurtenis uit het verleden.
(Als je als mens door zoiets extreems/directs als een virus wat iedereen raakt, al denk "niet mijn probleem", wanneer is de solidariteit dan genoeg, is dat voor zulke mensen ooit genoeg? Want idd climate change is een stuk verder van je bed) Aan de andere kant ben ik groot voorstander van gelijke kansen voor iedereeen, minder (inkomens/vermogens)ongelijkheid, want die maakbaarheid door het individu zie ik ook als illusie, alleen ik link het minder direct aan solidariteit.
Dit wordt in de podcast trouwens ook genoemd: climate change is COVID-19 maar dan in slow motion. Op een gegeven moment dan is er een tipping point bereikt bij climate change dat je kunt vergelijken met een piek in besmettingen waarbij het moeilijker wordt om daar iets aan te doen.
En bij climate change blijkt ook dat die solidariteit belangrijk is: ik noemde hierboven al hoe er veel weerstand en waarheidsontkenning ontstaat bij mensen doordat ze bang zijn in de portemonnee te worden getroffen. Zo lang we een beleid houden waarbij armere mensen gedwongen grote uitgaven moeten doen of niet/nauwelijks gecompenseerd worden voor het aanschaffen van een nieuwe auto (terwijl de oude nog lang mee had gekund), dan blijf je weerstand houden.
En wederom: het gaat hier om solidariteit. Het nemen van maatschappelijke verantwoordelijkheid (geen uitstoot) is voor sommige mensen veel moeilijker en zwaarder dan voor anderen. Een rijk iemand koopt dan maar een elektrische auto, omdat het moet. Een armer iemand wil dat niet, want hij heeft veel minder te besteden.
Dan kun je met je bovenmodale inkomen wel zeggen "neem je verantwoordelijkheid!" tegen zo iemand, maar in feite is het voor die persoon echt veel zwaarder dan voor jou in dat geval. En dit is alleen nog binnen Nederland. Intussen zijn er nog steeds geen echt heftige uitstootregels voor zware industrie die veel meer uitstoot, maar deze arme persoon moet solidair zijn. Snap je waarom dat bijt en waarom men er dan zo tegen ageert?
Het vervelende aan de hele situatie is echter dat een aantal mensen ineens waarheden gaat ontkennen. Bijvoorbeeld dat het allemaal niet uitmaakt wat zij doen, dat elektrische auto's eigenlijk veel vervuilender zijn, enzovoorts. In plaats van aan te geven dat het gevraagde offer te groot is, want daarmee laat je een kwetsbaarheid zien en daardoor wordt het ook moeilijker de bezwaren van deze personen weg te nemen. Idem nu met COVID-19.
Hopelijk komt mijn boodschap een beetje over met deze post iig.
Reality is merely an illusion, albeit a very persistent one.