Mfpower schreef op dinsdag 14 april 2020 @ 12:52:
[...]
Ik pik dit er maar even uit. Ik ben nu wel blij met Lubach, ook al deel ik niet alles van hem. Al was het alleen maar omdat hij de vragen stelt die de journalisten tijdens de persconferenties niet stellen. Idioot dat dat via een satirisch programma moet, en welke journalisten zijn daar eigenlijk op die persco's?. Dat geeft aan dat er gewoon een aantal dingen "stuk" zijn, ik laat even voor nu in het midden wat maar het heeft te maken met het hele systeem.
We hebben het heel snel over journalisten, maar .. die zijn zeldzaam. Wat je bij een persconferentie ziet is hetzelfde als bij een journaal, het is verslaggeving. De persoon kan zich dan wel journalist noemen, maar het is een verslaggever. Daarbij is een flinke verandering opgetreden in de verhoudingen tussen actoren en verslaggeving. Waar bijvoorbeeld ooit een politicus afhankelijk was van toegang tot verslaggever of redactie om in het licht te komen, staat verslaggeving - onder invloed van de effecten van commercialisatie en internet - tegenwoordig in een afhankelijkheidspositie.
Daarbij, misschien wat hard, maar het niveau van opleidingen is gewoon lager, in die zin van meer specifieke en dus meer beperkte curricula. En de jacht naar de oneliner wordt er al met de paplepel ingegoten. Voeg daar flexibilisering aan toe en je hebt een perverse prikkel voor vergroten van afhankelijkheden van verslaggeving in relatie tot actoren bij onderwerp.
En dan: zoals je zelf vaak aangeeft er is alleen een weg voorwaarts. Ik deel je sterke analyses die je hier schrijft (het duurde wel even voor ik was gewend aan je taalgebruik moet ik zeggen, maar nu ik dat ben kan ik veel meer begrijpen van wat je zegt). Mijn woorden zouden zijn dat het systeem vóór corona dankzij zijn neo-liberale inslag al niet houdbaar was (of in elk geval voor slechts de vermogenden beneficiair), en de crisis van nu dit systeem ongelooflijk laat kraken. Van te weinig bedden, tot just-in-time economie, de MBA ellende etc etc.
Ja, neo-liberalisme is eigenlijk weinig meer dan een machtspolitieke toepassing om liberale principes en concepten een meer gewenste richting te geven ten gunste van doelstelling uit het neo-klassieke denken. De oorsprong van dat denken is daarbij een flinke factor, het is een mentaliteit en een perspectief van specifieke ordening in relatie tot belangen van de ontwerpers daarvan. Vanuit een tijd waarin regentisme en verzuchting naar oligarchie veel meer gemeengoed was vanuit gesegregeerd maatschappelijk denken.
Onze ontwikkeling van ordening sinds de jaren '80 heeft op voorspelbare en meetbare wijze geresulteerd in een scheiden tussen reële en virtuele economie, een hogere prioriteit voor virtuele economie, een trendmatig verschuiven in sociaal-culturele frames (consumptief gedrag, individualisme) en een proces van sociale en economische segregatie vanuit aanpassingen in onderwijs (leenstelsel, nieuwe glazen plafonds, starters en schulden, kredietafhankelijk et alii).
Kort gezegd, we zaten op een ontwikkelingslijn waarbij ondanks dat velen een kruimel mogen hebben de bredere trend er een van concentratie van welvaart is, bij beperking van toegang tot schepping van welvaart, bij toename van afhankelijkheden bij welvaart. Ongeacht ideologische overtuigingen of intenties, de meetbare veranderingen kennen we als ontwikkelingslijn van elders. Het is niet alsof Nederland een nieuwe trend volgde. Integendeel, we sluiten wat langzaam maar nauwgezet consistent aan bij het Angelsaksische model.
Hoe zich dat in de praktijk uitwerkt, nu ja, dat hebben we met trickle-down-economics in de armoede van Amerikaanse reële economie kunnen zien, en in het drama van Brexit waar pijnlijk duidelijk werd hoe makkelijk ook politiek gewoon genomen kan worden in en dankzij gedrag (ongeacht eigen overtuigingen of perspectief).
Mijn hoop is, en ik vraag me of hoe jij hier in staat (volgens mij probeerde iemand jou dat te vragen) is dat het systeem ná corona "beter" (beter is een slechte term, sorry) is dan wat het daarvoor was. Maar de gehele politieke reactie is gebaseerd op systeembehoud; ik zie zelfs de app daarvan als een uitwas (omdat het mogelijk tornt aan de grondrechten, en vooral beneficiair is voor de mensen die in controle zijn als ie uitgerold wordt zonder waarborgen, en omdat hetzelfde efficientie-denken er aan ten grondslag ligt.).
Ik zie ruimte voor verandering, dat is immers integraal aan crisis. Maar, de vraag is wat we doen met het moment en de ruimte daarbij.
En wat een "beter" systeem is kan niet door mij alleen bepaald worden. Persoonlijk zou ik liever een systeem zien waarbij de menselijke behoeften/noden vooraan staan en economie een van de middelen is om dit te behalen (nu is economie veel meer een doel ipv een middel). Ik besef me echt dat ik nu veel te simplistisch praat hoor, want dit topic en forum zijn daar amper geschikt voor. Maar bijna alle partijen doen hetzelfde, dus er is niet echt een keuze. En we hebben natuurlijk te maken met een globale markt met alle problemen van dien.
Ons aangeleerde denken is wat ons in de weg zit. Voornamelijk omdat het een gevestigd patroon is, en voornamelijk omdat er heel veel mensen zijn voor wie dat ook heel lang gewoon gewerkt heeft. Dat dit aantal mensen in verdeling bij ordening over de afgelopen decennia hard is afgenomen, dat is iets wat helaas buiten beeld valt.
Vorig jaar rond Prinsjesdag was het voor het eerst sinds lange tijd geen feestje, omdat er minder ruimte was voor politieke marketing ten gevolge van een aantal flinke signalen van de Planbureau's én een aantal media dossiers die aan de muur van perceptie begonnen te graven.
Voor de crisis was er een begin van discussie over de vraag of ons denken en handelen wel echt in lijn lag met onze eigen belangen. Nu tijdens de crisis zien we, als we even pas op de plaats willen maken, een aantal stukken realiteit die de discrepantie tussen ordening/denken en realistisch eigen belang op termijn (of zelfs maar bij druk op de ketel) best zichtbaar maken.
Tot slot, en dan moet ik weer aan mijn online werk, zie je bovenstaande ook terug in de woordkeuzes van bijv. Rutte. Alle maatregelen van nu zijn er (terecht overigens) om de zorg te ontlasten, en ten tweede proberen we in een trade-off en met maatregelen (injecties) de economie op pijl te houden. Dat corona vooral een humanitaire ramp is en lijden veroorzaakt en dat we dát willen bestrijden wordt amper benoemd. En daar zie ik in Rutte vooral de manager van de staat, en niet de "vader" van de staat.
Zoals je elders aangaf, de traditionele catalyst, die is er niet meer. Dit is een enorme complicatie. Dat hebben we te danken aan mensen als F. Rutten, F. Bolkestein, Josephus Jitta, Anton de Graaff, E.J. Bomhoff, Justus Meyer, F.E. Spat, D.C. Renooij en velen na hen vanuit aangepaste curricula in onderwijs.
Mark is trouwens geen manager van de Staat. Dat perspectief is al overleden onder Lubbers I. Technocratisch partijpolitiek perspectief is de standaard.
En dan moet ik nog zien of onze helden in de zorg die nu overal geroemd worden er nadien een cent bijkrijgen voor hun harde werken. We benoemen de waardering in woorden, maar ons systeem staat amper toe dat het geld komt daar waar het het meest nuttig is.
Nu ja, het zijn al geen cruciale beroepen meer. Ze zijn nu vitaal. Hoe we iets noemen is bepalend voor hoe we er mee omgaan. En dus ook welke waarde we er als beloning aan geven.
Eigenlijk zouden we in Nederland vanuit de pure ironie van ons technocratisch en economisch systeemdenken een eenvoudige maar effectieve rekentoets moeten maken voor wie met welk beroep in welke sector (en zo voorts) in welke mate welvaart schept of kost.
De uitkomsten zouden ons verbazen ...
Ik zal wel dit zeggen, de wetenschappers en onderzoeksjournalisten die dat voor elkaar krijgen, die zullen veel meer invloed kunnen hebben op de toekomst als ooit de architecten van de neo-klassieke lobby.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.