franssie schreef op woensdag 2 december 2020 @ 21:00:
Ik denk dat het hele gedoe eigenlijk wel hier wordt samengevat:
[...]
Die basis is er niet geweest en gaat er de komende 4 weken ook niet komen.
Ik ben bang dat er de afgelopen maanden (sinds de 'wet') alleen voor de 'bühne' gespeeld is. Wat moet dat ongeloofkijk frustrerend zijn voor de onderhandelteams.
Er gaan hoofdstukken ontbreken in menige biografie, zo frustrerend. En, het mag gezegd worden, men is bijzonder afgemat. Daar zit inmiddels een risico in. Niet vreemd, de continue chantagepolitiek van Britse diplomatie is ronduit gestoord.
Het is Engels theater, en dat is het pur sang. Voor mensen die oprecht en professioneel hun werk conform mandaat zoeken te doen is dit een horrorfilm. Zeker wanneer, als ik één voorbeeld kan geven, een tegenpartij doodleuk onderling zit te babbelen tijdens de gesprekstijd van de andere partij over het verwachte probleem van belastingontwijking en smokkelen en hoe een EU degene zal zijn die “de grens” gaat leggen zodat er bloed gaat vloeien.
Er is enerzijds een enorme neiging om ergens een breekpunt te vinden voor een deal, anderzijds een enorme push vanuit een aantal lidstaten on coûte que coûte een deal te maken. Geen gezonde dynamiek, ondertussen wil Number 10 helemaal geen deal. Men ziet botweg meer brood in geen deal, zeker nu men er van overtuigd is om de cumulatieve schadelast onder Covid te gooien.
Brexit blijft als onderhandeling telkens terug komen op services als ingang voor de City special conditions. Niets meer, niets minder. En dat is iets waar de toxiciteit voor het continent inmiddels duidelijk van geworden is. Teveel van continentale problematiek rondom neo-conservatisme, populisme en transnationale perikelen is direct herleidbaar tot de fenomenen van de Brits-Amerikaanse verbinding van de Tax Islands structure van de City en Londongrad. Daar op zelfs maar compromis zoeken is onverantwoord. Maar de Britten blijven op Cameron’s scope van 2003 dansen. Everything else is irrelevant.
Bijzondere complicatie sinds de Amerikaanse verkiezingen is een bijzonder eigenaardige opleving van vertrouwen aan Britse zijde in toekomstperspectief. Men is er op de een of andere manier van overtuigd dat Biden geen ruimte voor aandacht op Brexit zal hebben, en dat daarna er een magisch gegarandeerde glorieuze toekomst ligt van British revival of the proper fittest.
Menigeen op het continent krabt zich serieus achter de oren voor “hoe dan”, maar iemand die het weet mag het zeggen. De eigenaardige maar volle overtuiging ligt er. En vier jaar drama wuift Number 10 weg als opportuun. Nogmaals, wie het weet mag het zeggen.
Er is nog steeds geen enkel mechanisme gevonden voor garantie van level playing field. Er is reële vrees dat zelfs een juridisch kader door de Britten gepasseerd zal worden. Genegeerd. Vanuit Europese belangen is de afwezigheid van level playing field een existentiële bedreiging.
Het blijft mij verbazen dat er lidstaten zijn die stelselmatig die discussie afwijzen. Prima, een Orban, dat is verklaarbaar. Die is bought and paid for. Van Polen kan ik ook begrijpen dat men dwarsligt, zeker gezien de enorme lobby gericht op regering vanuit arbeidsverbanden die wijzen op de kapitaaltransfers vanuit het VK - maar aan de andere kant zit Polen op een punt waar vlucht van arbeid een veel groter probleem is dan verlies van die inkomsten voor lokale consumptieve economie. De aanwezigheid van conservatieve Amerikaanse lobby in Polen is ook gigantisch, maar het Londongrad syndroom zou de Polen zich achter de oren moeten laten krabben. Maar het grootste probleem blijft de Janus politiek vanuit Den Haag, en de ruimte daar gelaten voor initiatieven vanuit VNO. Dat schuurt enorm in Duitsland en Frankrijk. Zeker, zekere gevestigde belangenconcentraties in Nederland hebben veel te verliezen bij een Brexit crash, aan de andere kant, er valt voor de zo cruciale correlatie van MKB/Productie/R&D zo veel te winnen - als er maar een klein beetje visie toegestaan wordt en er wat minder ideologisch gepreekt wordt voor het debat rol van kleine overheid.
Mijn inschatting is inmiddels dat het niet mogelijk is om garanties voor level playing field in te bouwen. Daarmee is er reële kans dat het voor de EU een proces van continu moeras zal worden, wat een continue systemische blootstelling aan chantagepolitiek is. Stel je voor een variant van Thatcher and her money, maar dan continu. Bij alles. En ook bij elk proces en traject en elke relatie buiten de VK-EU relatie. Van Interpol tot NATO en zo voorts en zo verder.
Tenzij er iets snel gaat veranderen zijn het de Britten met hun resolute bereidheid tot crash en die vreemde fixatie op “in four years” die de dynamiek post-Brexit gaan bepalen. Ik begrijp de uitlatingen van Barnier, ik begrijp ook waarom hij terug is, maar ik heb serieuze punten van zorg in de berekening. Zelfs Sabine Weyand heeft geen ingang voor een Tunnel gevonden, enkel ingang voor marketing ervan. Iets waar men zeer serieus stil bij mag staan, in wantrouwen.
Ik voorzie geen ramp in het VK à la project fear perikelen. Perceptie daarvan is een veel groter probleem. Waar het nu om draait is iets waar de EU minder goed in is: beheersing over het narratief voor vorming van perceptie. De EU is zeer goed in proces, juridisch kader, protocol en procedure. Maar wat is dat waard als de ander geen boodschap heeft aan regels, afspraken, of zelfs maar normaal gezond gedrag?
Zie ik ruimte voor een pseudo compromis? Zeker. Maar vooralsnog zonder enige garanties van level playing field. En wat we dan als buur hebben is toxisch. En iets waar we als EU ons niet echt tegen kunnen weren, want dan is er een arena van perceptie die binnen lidstaten gevormd wordt. Niet op Europees niveau. Dit is een droomscenario voor een ERG, divide and conquer.
Mijn vrees is dat de verandering van aard van de arena niet goed en niet correct opgemerkt zal worden door met name de beroepspolitici en beleidsmakers binnen de lidstaten. Ter vergelijking, zie het als een Republikeinen versus Democraten. Die laatsten zetten in op het werk, het juiste, het protocol, de afspraak en noodgedwongen een normatief kader. Die eersten lappen het aan hun laars en gaan bij mensen thuis een verhaal verkopen waar die laatsten telkens achter aanlopen voor correctie en verzoek tot overleg.
Brexit heeft als toepassing nog nooit zo op scherp gestaan.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.