redwing schreef op donderdag 11 mei 2023 @ 20:48:
Het zou alleen wel heel toevallig zijn als er 'random' alleen maar lage bitjes omvallen. En zodra er 1 hoog bitje omvalt hoor je dat. Dat is ook het hele punt met digitale signalen, zodra er bitjes om gaan vallen, zullen dat random bitjes zijn waarbij je de ene niet zult horen en de ander juist wel.
Ik zou zeggen, probeer het maar eens zoals ik voorgesteld heb.

en dan met een beetje lekker volle mix.

Het is geen sample die wegvalt. je krijgt noten die plotseling heel hard/zacht/hoog/laag zijn.
Eeh, dat kan helemaal niet. Wegvallende samples, laat staan wegvallende bits gebeuren op frequenties van 40kHz+, dus korter van duur dan zeg 25us. Noten zijn in de orde van honderden miliseconden tot meerdere seconden. Je kunt dus onmogelijk hele noten harder of zachter horen door problemen met bits of samples.
Ik kan je garanderen dat dat niet het geval is. Ik heb hier zelf wel eens metingen aan gedaan, en zodra er bitjes om beginnen te vallen hoor je dat. Want dan komen er plotseling compleet verkeerde tonen, toonhoogtes en toonsterktes voorbij.
Zoals ik al zei kan dat helemaal niet door wegvallende bits.
Heb je het niet toevallig over missende bits in
lossy codecs? Die gebruiken de data inderdaad om spectrale blokken mee te coderen en die kunnen dus ook rare toontjes produceren als de data niet klopt. Maar S/PDIF
zelf is gewoon ongecodeerde PCM data. Kan dus zijn dat je een lossy formaat (dolby digital o.i.d.) transporteert over PCM. En dan is het inderdaad erg belangrijk dat de bitjes goed aankomen en o.a. ook dat het volume tussentijds niet verandert.
Maar geloof me, bij PCM (wat de normale functie van S/PDIF is) kun je met het vergallen van het signaal onmogelijk de toonhoogte veranderen.
Je vergeet nog steeds dat een bitje willekeurig een subtiele verandering of juist een niet zo subtiele verandering geeft. Dat heeft niets met die extreme omstandigheden te maken, dat heeft er mee te maken welk bitje er toevallig omvalt.
Jawel, want die extreme omstandigheden zorgen ervoor dat het (veel) vaker gebeurt. En vooral in een drukke mix zijn enkele (zelfs sterke) fouten lastig te horen.
Een null test is vele malen nauwkeuriger en makkelijker dan luiteren naar fouten die zich mischien 1 keer per 2 minuuten voordoen ofzo (wat kan voorkomen bij een licht sub-optimale verbinding).
Het is nl. echt niet zo dat zodra het signaal slechter wordt er ipv lage bitjes, plotseling hoge bitjes om gaan vallen.
Ik zou zeggen, test het met gewone PCM overdracht. En doe er dan ook een null-tewst bij zodat je 100% zeker kan zijn dat je niks gemist hebt.
Wel kan het zijn dat de sample clock ervoor zorgt dat er wat jitter op het uitgang-signaal ziet. Dat is uiteindelijk het enige dat hoorbaar kan zijn en tegelijkertijd heel subtiel aanwezig kan zijn. Je krijgt dan nl. dat het bitpatroon hetzelfde is, alleen er jitter zit in het afspelen.
Begin anders eerst met dat filmpje dat gelinkt wordt. Je hoort daar op een gegeven moment toch echt een zware degradatie van het geluid, maar dat is absoluut niet van het type 'knars knars dikke digitale krakgeluiden' zoals je inswtinctief zou verwachten. Het klinkt veel meer als een slecht cassettebandje met een vleugje digitaal erdoor.
Yup, en dit zou ook heel simpel aan moeten tonen als er wel verschillen zijn. Steevast zie je dit soort metingen echter niet terug komen bij de dure kabels. Terwijl het zo simpel zou zijn om te laten zien dat een goedkope kabel zorgt voor een corrupt signaal en hun dure kabel niet. Alleen laten ze dat soort metingen nooit zien omdat beide kabels hetzelfde resultaat zullen hebben.
Yes.

Nou moet je met S/PDIF wel aan de basiseisen voldoen. Moet dus een coaxkabel zijn met 75Ohm impedantie. Maar als je die hebt dan is er weinig te verbeteren aan de kabel. De shield kan mischien brak zijn en daardoor kun je lichte jitter krijgen door externe stralingsbronnen.
Zoals je hierboven ook al benoemde kun je dit soort signalen puur digitaal vergelijken. Dan heb je bitpatronen die hetzelfde moten zijn en heb je niets te maken met die overdracht/dBs of bitdieptes. Heel simpel moet het bitpatroon gemeten aan de sturende kant hetzelfde zijn als die aan de ontvangende kant.
Die dB's gaan ook gewoon over bitjes.
-96dB is gewoon de onderkant van een 16 bits woord. Het is het nivo waar het LSB van die 16 bits voor codeert. Die -84 krijg je als je een 24 bits bron-woord correct omgezet wordt naar 16 bits en daarbij een 2 bits dither gebruikt wordt.
Deze waarde kun je in
bepaalde situaties dus ook tegenkomen, ook als alles goed werkt. Je bron is dan 24 bits maar de gebruikte S/PDIF interface (kan zowel de verzender als ontvanger zijn) slikt enkel 16 bits (wat redelijk veel voorkomt) dus van die 24 bits moeten de laagste 8 bits worden weggegooid voordat het op de kabel gaat of voordat het na ontvangst verder verwerkt wordt.
Als er dan niet goed wordt weggegooid dan hou je -96dB over aan dynamisch bereik en zul je in het residu van je test dus ook netjes een -96dB signaal tegenkomen. Als dat weggooien
wel goed gedaan wordt dan worden die 8 bitjes gebruikt om er dither mee te bakken en die wordt normaalgesproken hooguit 2 bits groot (dus ong. 12dB) en dan wordt het residu -84dBFS (want 96-12=84).
En in
beide gevallen is er dan nog steeds niks mis met de electrische S/PDIF overdracht zelf, ook al meet je geen absolute nul.
En een 16 bits bron zou altijd compleet moeten nullen. Dit probleem dat ik in dit stukje beschrijf treedt enkel op als je een (echte) 24 bit bron gebruikt in combinatie met een 16 bit S/PDIF interface.