RM-rf schreef op maandag 16 september 2019 @ 14:33:
[...]
dat geloof ik niet...
waarop BoJo en Cummings volgens mij vooral op spelen is een soort van 'last-minute ramp/crisis-situatie waarbij de EU zich onder druk gesteld voelt iets te -moeten- doen en zij een bepaalde toezegging in hun voordeel kunnen afdwingen door een dreigemen een akkoord te dwarsbomen.
Dat kan dan een lichte afzwakking in de Ierse Backstop zijn, waarover Ierland ook wel aangegeven heeft daar best toe bereid te zijn, mits dan wel een haalbare deal afgesloten kan worden.
Officieel wil de EU daar verder niet over onderhandelen, maar als het puntje bij paaltje komt, is, zeker in europese top-politiek en op europese top-bijeenkomsten die dan een crisis-top zijn en tot in de nachtelijke uurtjes duren opeens wel iets te bereiken.
BoJo en Cummings zullen zich daarbij spiegelen aan Thatcher en haar 'Money-Back'-taktiek in Fontainebleau 1984, die zij als een succes zien en voorbeeld van 'hard' onderhandelen...
Helaas is dat eigenlijk een behoorlijke mis-inschatting, de fransen waren eigenlijk al voor het begin bereid £580 miljoen haar te geven, uiteindelijk was de deal waar Thatcher na een lange nacht instemde £600 miljoen teruggave.
Wel werd dit vervolgens door Thatcher zo ge-spindoctored dat zij als 'overwinnaar' huis kwam en dat hoopt BoJo vermoedelijk ook dat hij uiteindelijk kan claimen de 'oplosser' e ijn gewees die de EU op de knieen bracht met toezeggingen én de zo geliefde Brexit erdoorheen gehaald heeft (ook veel Remainers willen nu gewoon ook dat het over is)
Het volgende is misschien ietwat nuchter, maar dit is het eigenlijk.
1. BJ.
Hem maakt het allemaal niets uit. Zijn enige prioriteiten zijn die van
legacy en
voeding. Dat laatste, spreekt voor zich. Dat eerste is niet wat je zou denken. Het gaat hem niet om het land, zelfs niet (en dit is anders dan bij May) om de partij. Hier speelt een persoonlijke fixatie van road to fame en cultuur-historische fixatie (Churchill).
Kort gezegd: hij wil de Churchill van de 21e eeuw zijn zoals dat moet want zijn hele leven is een groot toneelspel op de weg daar naar toe.
Nothing else matters.
2. Cummings.
Dat is meer complex. Enerzijds is hij een herleidbare actor van dezelfde organisatie achter ontwerp en doelstelling van Brexit, anderzijds is hij een - eigenaardig soort - gelovige zeloot. Dat eerste, iedereen die dit topic een beetje gevolgd heeft vanaf het begin kan die verwijzing volgen, Brexit is een machtstoepassing ten bate van hefboomfunctie voor herordening van het post Bretton-Woods model. Dat tweede ligt wat gevoeliger, Cummings ziet zichzelf als iemand die de Waarheid in pacht heeft inzake technologie, big tech, en een glorious evolution (nare echo) van het VK als leidend model voor de hele wereld zonder daar ook maar enig compromis of aanpassing in te moeten maken. I know, daar zit menige tegenstelling in, maar het is dan ook een zeloot.
Kort gezegd, hij wil een verandering conform zijn perspectief op economische, sociale, politieke, en zelfs religieuze ordening (in die volgorde van prioriteiten) waarbij het doel én de opdracht (ze zijn voor hem een match) de middelen heiligen.
De kwetsbaarheid van BJ in al deze processen is dat van legacy. Ik durf te beweren dat wanneer de omstandigheden voor persoonlijke ambities er naar zouden zijn hij zonder blikken of blozen Brexit volledig onderuit zou halen - als het voor legacy en voeding zou lonen. Echter, Boris is met al zijn theater een planner en een machtspoliticus, hij ontwerpt of bouwt geen trein, hij springt er op. De EU kan zich niet richten op het bewerkstelligen van omstandigheden daarbij. Die discussie komt af en toe terug, maar de tijd is er niet voor, het mandaat is er nooit geweest (al geloven hele volksstammen dat in Nederland), de EU is een rechtskader en geen staat, en dit is een kwestie van soevereiniteit. Het is een interne Britse kwestie.
De kwetsbaarheid van Cummings is persoonlijk. Hij zal uiteindelijk afgeserveerd worden, stilletjes, maar op zijn minst. Hem maakt dat niets uit, profiel van de zeloot. Het offer. Dit wil echter ook zeggen dat hij getriggerd kan worden mocht hij te publiek zichtbaar worden. Niet voor niets doet Boris alle moeite om hem buiten beeld, weg van de bühne te houden. Dat lukt vooralsnog best goed.
De combinatie van deze twee is ronduit gevaarlijk. Bij geen van beide is er ook maar enig
collectivistisch perspectief, net zoals er geen enkel ander belang is dan datgene waar verbinding van eerste orde mee is.
Misschien is het wat hard, maar dit soort mensen krijg je wanneer je individualisme en politiek perspectief doet herdefiniëren in onderwijs op basis van neo-klassieke economische ideologie. Showmannen en subversieve intriganten die alle ruimte nemen omdat de meeste mensen wel deugen maar volgen.
Boris is al enkel te vergelijken met overige Britse politici in dualistische geslepenheid en zucht naar theater, plus natuurlijk gesegregeerd entitlement. Maar buiten dat is hij atypisch in zijn bereidheid om voorbij te gaan aan de kaders van gesegregeerde en gepolariseerde politieke stelsels.
De focus van de twee is
geen match. Dit is iets om goed in het achterhoofd te houden. Voor Cummings komt de politieke arena pas op een derde plaats en is Brexit zelf niet relevant in termen van ja of nee, ook niet in zin van no deal of klippen. Zijn focus is die van hefboom voor brede en diepe termijn effecten. Het perspectief van Boris is daar geen match mee. Hij zoekt het voor hem benodigde theater voor het invullen van vereisten voor legacy doelstellingen, ongeacht of die nu reëel of zelfs maar gefundeerd zijn. Termijn effecten zijn hem wars. Confronteer hem hiermee en hij zal het zonder blikken of blozen toegeven.
Daar wringt echter de schoen. Boris zit in een kader van omstandigheden die niet door hem geschapen zijn, en al is hij gewend om enkel op treintjes te springen op manieren waar mensen resonantie bij hebben, hij moet wel beheersing kunnen uitoefenen over perceptie van gedrag van tegenstanders. Zijn denken is immers typisch Angelsaksisch, zero sum theatrics. Hij moet dus óf een kruimel van grandeur krijgen, óf een grandioze blame game. Cummings geeft Boris van alles, maar niet de beheersing bij het invullen van dat soort vereisten.
Alles wat Cummings doet is nieuw, in die zin dat we ons nooit hebben kunnen voorstellen dat iteratie en innovatie van ooit beperkt ingezette technieken uit militair en economisch domein toegepast zouden worden op a) onze implementaties van soevereiniteit en b) groepsgedrag daarbinnen en daarbij.
Alles wat Boris doet is een herhaling van oud recept zonder ook maar enige creativiteit of innovatief vermogen. Hij roeit letterlijk met de riemen die overgebleven zijn. Daar maakt hij mooie praatjes bij, maar het zijn oude, krakkemikkige riemen van anderen - en hij heeft er weinig tot geen kennis of kunde bij.
Bribe, Bluster, Blackmail. Dat is de toolbox. Er zit niets anders in. Al het verpakkingspapier en presentatie ten spijt, dit is het.
Die infameuze deal van Thatcher, ik zal je dit zeggen. Boris wees de briefing waarin hem precies dat uitgelegd werd resoluut af als nonsens. Hij kan, met al het bovenstaande in het achterhoofd, niet buiten de daar aanwezige frames denken (dit gedrag zie je trouwens ook steeds meer bij Nederlandse politici, zie Wiebes, Hoekstra et alii). Hij heeft recent nog een dergelijke informatieronde gehad, dit keer zonder ook maar één EU logo, bron of verwijzing (de ERG produceert opmerkelijk genoeg af en toe verbazingwekkend eerlijk intern onderzoeksmateriaal, mooie blijk van volledig bewustzijn bij al het drama én besluitvorming, maar dit terzijde). Het resultaat? Exact hetzelfde.
This is not what we were taught at school.
Je kan met recht theater verwachten. De Europese Unie zal dat links laten liggen, procedureel uitdagingen aangaan, en aangezien Boris er maar even is én Brexit als toepassing een wapen gericht is op grondvesten van Europa en de oude lessen zal de Europese focus strikt gericht zijn op termijn effecten. Simpel gezegd, Cummings.
Zolang Den Haag geen roet in het eten gooit natuurlijk. Maar dat is een ander verhaal.
De EU kan aldus eigenlijk enkel de confrontatie van korte termijn / afstand verliezen. Omdat het rechtskader en strategisch perspectief als prioriteit stelt én dat niet anders kan.
Als politici van nationale niveau's er nu geen sport van hadden gemaakt om partijpolitiek gewin te boeken met vingers naar Brussel, dan was dat zo erg niet. Maar nu gaat het impact hebben, bij burger en bedrijf.
Hoe groot de schade van Brexit voor het Europese project én het model van democratische en open samenleving zal zijn, dat hangt af van het vermogen tot zelfstandig informeren én zelfbeheersing van de Europese burger.
Als we maar niet happen, gewoon normaal en nuchter doorgaan, dan komt dat netjes op pootjes terecht en volgt de gezonde ruimte voor strategische focus. Doen we dat niet, dan wordt Nederland het volgende bastion. Want hoe we het wenden of keren, Brexit is één toepassing in een grote wende die gezocht wordt.
Hoe wij als EU reageren in de komende arena zal er weinig toe doen, hoe we dat doen in de komende jaren wordt beslissend. En dat wordt bepaald door hoe we er ons als burgers bij gedragen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.