Oh jee, oh jee.hoevenpe schreef op zondag 28 juli 2019 @ 10:18:
[...]
De focus op bèta studies is met de enorm snelle technologische ontwikkelingen imo noodzakelijk om voorop te blijven lopen, niet anderen de standaarden te laten bepalen en zo onze toppositie in de wereld te handhaven. Anders zijn wij als 'westen' over een paar decennia net zo vergane glorie als de Britten, maken onze morele/privacy/humanitaire eisen op de Chinezen/Koreanen/Indiërs net zoveel indruk als de ketelmuziek van Johnson in de richting van de EU.
Dit, is een kunstmatige mythe. Het is niet waar. De signalen uit de beta hoek zelf geven je een enorme reeks aan ingangen voor verkenning hierbij.
Potentieel voor innovatie (creatie, iteratie) komt voort uit processen van diversiteit en interactie. Het komt niet voort uit het grootse idee van "trek een extra blik specialisten open". Dat idee is voor oorsprong verklaarbaar, maar het is een culturele en technisch-economische mythe die op geen enkele wijze reëel is.
De focus op beta studies heeft niets maar dan ook niets te maken met snelheid van technologische ontwikkeling of bestendigheid daarvan. Het heeft alles te maken met beheersing van prijs van arbeid, specifiek specialistische arbeid.
Dit wordt ook zo benoemd in elke onderbouwing bij IBO trajecten. Er wordt niet eens omheen gekletst. Seo concludeert nu al zes jaar op rij dat als je bestendig inkomen en hoger loon zoekt, je niet bij beta moet zijn. Daar neemt de druk op prijs van arbeid juist toe.
Goh. Cheap labour volumes.
Dat tweede punt, men zou zich eens mogen afvragen hoe het mogelijk is dat op het geopolitieke speelveld ondanks legioenen aan blikken met specialisten en specialistische focus het China na twee decennia nog steeds niet lukt om zelfstandig scheppend en iteratief innovatief te zijn. De enige vooruitgang die geboekt is volgt op schaalvergroting van productiecapaciteit en spinoff van het ondermijnen van de intrinsieke relatie tussen productie en innovatie in de VS en in toenemende mate in Europa. In combinatie met een saillant hard en subversief beleid van versterking van ondermijning van sterktepunten daar én georganiseerd stelen en opkopen van elk stukje technologisch potentieel wat hier geschapen wordt. En niet daar.
Even alle gekheid op een stokje, als wij - Nederland - China niet de vereiste kennis verkochten én zo laks waren in toelaten van georganiseerde initiatieven van diefstal had China niet hun grote digitale muur kunnen bouwen, had men geen enkel technisch fundament van hun Social Credit systemen en zo verder.
Het spijt me als het bovenstaande hard is, maar dit is de realiteit. Hier zit een les van Brexit. De Britten hebben vanaf Thatcher geloofd in precies dat soort kunstmatige mythologie puur omdat het in het belang was van een extreem beperkt aantal grotere ondernemingen - nota bene van transnationale aard - om zo goedkope arbeid van technische annex technologische kaders in te kunnen kopen en recyclen. En ondertussen raakten ze de grote motor van innovatie kwijt. Productie, MKB, onderwijs, wetenschap - eerst kochten de Russen zich een indigestie, vervolgens de Chinezen. En wat heeft men over in het VK?
Serieus, wat heeft men nog over met al dat geloof en selectieve baat? Zelfs de fundamenten van hun diensteneconomie zijn al dermate gecompromitteerd dat ze er niet langer bij kunnen bankieren.
Wat wij op dit moment hier doen is toegeven aan een opvallende versnelling van overnemen van exact dezelfde stupiditeiten. Nou, dan ben ik misschien even hard, maar laten we eens kijken hoe het bij de buren in het VK uitgewerkt heeft.
En wat zien we? Een gesegregeerd wetenschappelijk domein, een gruwelijk ineffectief onderwijssysteem, een versplinterde motor van economisch-technologisch vermogen voor groei en innovatie, een reeks gebroken sociaal-economische mechanismen die tot afbraak sociale én economische cohesie geleid hebben.
Wij hier mogen wel eens wat meer nadenken over de concepten en frames die we voor lief nemen. Als er één les is van Brexit, dan is het wel dit: alles kent termijneffecten. Onvermijdelijk.
Ik begrijp wat je stelt, Maar het komt op mij wel heel zwart-wit over, vroeger was echt niet alles beter. Dat middels een regieverpleegkundige op de werkvloer het onderscheid tussen een hoogopgeleide HBO verpleegkundige en een lager geschoolde praktisch uitvoerende beter tot zijn recht komt wordt door artsen in mijn omgeving juist als positief ervaren. De flexibilisering van onze arbeidsmarkt biedt ervaren mensen als Zzp-er de mogelijkheid veel meer vrijheid en inkomen te genieten dan in loondienst mogelijk is, etc. etc.
Ik zeg op geen enkele wijze "vroeger was alles beter", dat sentiment zul je bij mij niet zien. Verwar niet emotionele condities nu daar dominant met perspectief van analyse hier.
En opnieuw, breek door het je aangeleerde geloofsgedrag heen. ZZP is niet ontworpen voor vrijheid. Het is ontworpen voor beheersing van prijs van arbeid. Niets meer, niets minder. Ik verwijs je bij deze door naar het CBS en de WRR, die hebben zo lang geleden nog niet pijnlijk hard in kaart gebracht hoe het zit met dat mooie idee van vrijheid van ZZP en flexibilisering.
Hint. Het kost innovatief potentieel. Het percentage economische activiteit wat groeipotentieel consolideert neemt juist dramatisch af. De mooie vrijheid en de verlokking van loon en baat is slechts voor minder dan een procent van totale activiteit in zzp/flex weggelegd en dan ook nog enkel ten koste van de rest van/in dat segment.
Wat regieverpleegkundige aangaat, ik zie dat anderen daar al op ingehaakt hebben, maar laat ik wijzen op oorsprong van het concept. De definitie regieverpleegkundige is overgenomen uit het Britse zorgmodel. Waar het ooit geïntroduceerd is voor het temperen van economische activiteit van beperkte schaal & voetafdruk wat als te concurrerend bestempeld werd voor de grote toeleveranciers van de NHS.
De kleinere bedrijven, de MKB segmenten verbonden aan zorg, de mensen uit de zorg zelf die zelfstandig economisch actief waren. En in het VK is dat vrijwel volledig verpauperd. De kwaliteit van zorg is inmiddels een pijnlijke grap.
Wat je imo vooral ziet is dat het op sommige plekken doorslaat, de balans tussen het Angelsaksische en Rijnlands model zoek raakt en kortetermijnwinst voor langetermijn economische groei gaat. Frankrijk en Italië zijn echter geen lichtend voorbeeld, zie hoe de piloten van AirFrance het bedrijf gijzelen en vergelijk dat eens met de veel gezondere winstgevende KLM. Duitsland heeft genoeg problemen en al enige tijd last van economische stagnatie, Scandinavië heeft met migratie/segregatie enorme problemen. Het Rijnlandse gras is niet per definitie groener, laten we het kind niet met het badwater weggooien. Verandering is een constante heeft een wijs man op deze site ooit gezegd...

Het idee van balans tussen Angelsaksisch en Rijnland model implementatie is een concept uit de Britse school van politieke economie. Er is geen balans, het zijn tegengestelden. Het ene model sluit het andere uit vanuit vereisten van functionaliteit.
Het Angelsaksisch model is vanuit historische oorsprong en ontwikkeling een aristocratisch / oligarchisch model van sociale en economische inrichting vanuit focus op beheersing van voedingssystemen.
Het Rijnland model is vanuit historische oorsprong en ontwikkeling een sociaal-economisch balansmodel vanuit focus op continuïteit en verdeling.
Er is geen perfect model. Elk model is een door mensen geschapen systeem en dus kan het per definitie niet perfect zijn. Wat we wel kunnen doen is kijken naar meetbare baten en bestendigheid van systemen en modellen, en dan valt iets op.
Het Angelsaksische model is bij uitstek geschikt voor selectief genesteld belang, het sluit potentieel van toegang opkomend / nieuw belang uit. Het stimuleert virtuele economie, ten koste van reële economie.
Het Rijnland model is bij uitstek geschikt voor behartiging van gedeelde belangen, het staat en valt bij aanwezig potentieel van reële economie.
Verwar nooit culturele aspecten van sociale en economische mechanismen met een sociaal-economisch model, dat is een valstrik van het happen in marketingconcepten, en dat sluit het vinden van balans in omgang met verschillende implementaties uit. De problematiek in Frankrijk waar jij op wijst heeft eigenlijk niet eens zoveel te maken met zelfs die culturele aspecten, maar met veertig jaar politieke verstrengelingen.
Ondertussen wordt in het VK de nieuwe regering positief ontvangen, ten koste van de partij van Farage:
[...]
Positief ontvangen door Tories
Ter afsluiting, neem het bovenstaande niet persoonlijk, het is op geen enkele wijze zo bedoeld. Maar je bericht was - helaas - een uitermate goed voorbeeld van problematiek van hier aanwezige Angelsaksische frames. Veel mensen nemen die als waarheden en vanzelfsprekendheden aan. Op verklaarbare wijze.
Het probleem is wel dat a) ze niet reëel zijn en b) in implementatie geen fundament voor brede behartiging geven en c) het aanwezige sociaal-economische potentieel vrij consistent compromitteren maar d) dat vanuit internaliseren van frames via geloofsgedrag vrij goed buiten algemeen beeld houden.
Het is wat Rutger Bregman omschrijft als politiek ondernemen als toenemend fundament van sociaal-economische activiteit. Goed verpakt parasitisme. Wat juist de mensen die hun schouders onder uitdagingen zetten het hardst kost, veelal vanwege hun geloofsgedrag.
Het kan voor dit topic als off topic gezien worden, het is het echter op geen enkele wijze. Brexit is het resultaat van een aantal gecombineerde toepassingen, mogelijk gemaakt door het internaliseren van en geloven in concepten en frames die geïntroduceerd zijn geworden met slim ontworpen verpakking en marketing. Brexit is het Britse resultaat van 40 jaar technisch-economische kaders voor selectief belang en beheersing van prijs van arbeid wat op een bedje van hun vorm van bestel en reeds aanwezige historische oligarchie in groot-zakelijk domein gewoon iets minder dan een decennium voor ligt op exact dezelfde patronen van ontwikkeling in Nederland. Zolang Nederland beleid, bestuur en gedrag laat rusten op dezelfde frames.
Brexit is voor Nederland een vrij kritieke keuze eigenlijk: willen we dezelfde sociaal-economische segregatie, politiek theater en harde glazen plafonds die steeds lager komen te liggen of je nu hoog of laag zit? Of nemen we het als post-mortem voor eigen toekomst.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.