Theorie is dat. Voorbereiding daarvoor is een vereiste, maar de realiteit geniet prioriteit - conform opdracht en mandaat. Dat gezegd zijnde, alles is altijd in flux. Als mensen denken we graag in termen van knoppen en systemen, maar de menselijke realiteit is anders.
bwerg schreef op dinsdag 12 maart 2019 @ 13:53:
[...]
Niet meer dan logisch, toch? Als je niet één oplossing kan bedenken voor alles, dan maar gewoon beginnen met deeloplossingen. In het slechtste geval lukt het uiteindelijk niet om alles op te lossen en heb je in ieder geval wat deeloplossingen, in het beste geval geeft deeloplossing A wat meer inzicht om ook uiteindelijk deeloplossing B te realiseren, en los je zo alles op.
Ja, absoluut. Aan deze kant van het water lag de focus daar ook op. Dat bleek in Londen net zo onmogelijk als ongewenst.
Achteraf bezien was een beter startpunt voor de hele Brexit-onderhandelingen ook geweest om aan te geven hoe de EU zou handelen in geval van no-deal. Om dan beide kanten te laten inzien dat dat niet wenselijk is, en zo stukje bij beetje over een wenselijker scenario te onderhandelen. Zo blijf je zakelijk in plaats van dat je gelul over good faith moet aanhoren zonder concreet resultaat. Maar goed, het schetsen van doemscenario's (want dat is een écht harde no-deal natuurlijk wel) zal bij het Britse publiek niet best vallen.
Dat is ook gedaan. Tot in den treure. Introducties en presentaties bij voorbereidingen, afspraken bij gesprekken over bepaling onderhandelingskaders en methodologie, briefings voor zowel functionarissen als politici als partijen van Britse externe consultatie - heel serieus, tot in den treure.
Al met al waren de reacties op al dat maandenlange werk óf resolute afwijzing à la "the EU believes in the fantasy of policy made by checks & balances" óf onvermogen en onkunde in verwerking van informatie en kaders à la "what do you mean when you say that the word reservation has another meaning than booking a hotel".
Beide voorbeelden zijn reële quotes trouwens. Geen uitzondering, regel.
Nogmaals, dit is wat je krijgt met de valstrik van machtspolitieke school en partijpolitieke focus: loyaliteitsnetwerk en spel van marketing vervangen kennis en kunde. It is that simple, waar dat in Nederland al tot problemen begint te leiden is dit de staat van Britse politiek sinds Thatcher.
Kennis en kunde was reeds nog enkel als uitzondering aanwezig, opbouw daarvan was al afgebroken. Wat ooit het beste voortraject van opbouw Europese politieke en andere expertise was, werd een drama van gebrekkige curricula van versnelde trajecten voor politieke stoelendans.
In tegenstelling tot de discussies en het publiek debat in Duitsland, Frankrijk en elders heb ik het sterke idee dat in Nederland er een flinke blinde vlek ligt in deze. Zowel in beschikbaarheid van informatie vanuit media over deze zaken, maar ook nog eens extra ten aanzien van de pijnlijke spiegels in dit alles.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.