hoevenpe schreef op zondag 20 januari 2019 @ 21:55:
[...]
Noem het naïef, maar ik ga nog steeds uit van politici die binnen hun eigen kaders het beste met hun land voor hebben. Of ze nu van de Tories of Labour zijn, van de VVD, GroenLinks, SP of PVV. De wil om uiteindelijk toch het doemscenario te voorkomen, gezond verstand zegeviert, er een plan is etc. etc.
Laat me nog even dromen

Naïef, misschien. Het betere willen zien, of er naar streven, ook dat. Maar het gaat om mensen, en zo cru als het is, mensen zijn weinig perfect. Een historische stelregel is dat macht altijd corrumpeerbaren aan zal trekken. Een andere stelregel is dat ruimte daarvoor afhangt van aanwezigheid van brede en consistente toetsing en participatie voor balans tussen systeem en mens.
Daar zitten allerlei indicatoren bij, en die staan voor een heel groot deel botweg op rood.
Maak dan niet de fout in aanname dat gezond verstand absolute moraal impliceert. Absoluut niet. Gezond verstand is conditioneel en zowel relatief als subjectief.
David Davis gebruikt zijn gezonde verstand. May ook. Corbyn idem.
Nu even de aandacht erbij
Er wordt nog steeds hard gewerkt, niet enkel aan Europese zijde. Helaas, net zoals in het VK zijn er ook hier punten waar gezond verstand vanuit specifieke condities en subjectief perspectief zich niet richt op collectief belang. Dat is een kwetsbaarheid. Ook aan Britse zijde is daarentegen net als hier wel gezond verstand en initiatief aanwezig wat zich wel richt op collectief belang en constructieve behartiging. Helaas is het wel zo dat in het VK het potentieel daarvoor heel erg beperkt is, zie bijvoorbeeld de complicaties bij informatiestromen in het VK.
Zie de leestip van eerder, oprecht, de moeite waard. Op zijn minst ter voorbereiding als de lijnen gecontinueerd worden.
Het is nog steeds mogelijk dat beweging genoeg energie kan krijgen om als constructief drukmiddel voor correctie te kunnen functioneren. Ik geef grif toe, dat is niet makkelijk, en er is steeds minder ruimte voor.
Enfin, wij hier komen dan wel voor een kritieke vraag te staan als die ruimte te klein blijkt.
Laten we ons dan maar uitspelen op genoemde kwetsbaarheden, en accepteren dat we dus aan de volgende generatie een totaal andere richting en aard van ontwikkeling doorgeven, of houden we de poot stijf en accepteren we kosten van consequenties en proberen toch vanuit - zoals een franse medewerker dat omschreef - Le Shit de schouders onder de uitdagingen van herstel te zetten?
Ja, ik drijf het ietwat op de spits, maar in kaders van termijneffecten is dit precies wat deur 1 en 2 respectievelijk is. En dat komt keihard dichtbij andere onderwerpen hier.
hoevenpe schreef op zondag 20 januari 2019 @ 21:55:
Maar wat maakt deze lobby zo krachtig? Wat is het belang voor beide partijen om deze lobby te bedienen, worden ze er rijker van, banen voor later, macht, chantage? Ik snap het eerlijk gezegd niet, cui bono?
Heel eenvoudig gesteld: die is zo krachtig omdat er sprake is van een langdurige opbouw van het fenomeen gemandateerde externe consultatie mogelijk gemaakt door stringente focus op partijpolitiek wat er in sluipt bij te langdurige blootstelling aan machtspolitiek denken & organisatie.
Dit is in het Politiek VS topic ruimschoots voorbij gekomen, in het Politiek NL topic zijn er inmiddels bij zo ongeveer elke Kwestie voorbeelden van oorzakelijkheid & impact hiervan voorbij gekomen.
Als jij macht overdraagt binnen een bestel kun je balans bewaren zolang je de grondvesten en vereisten van functionaliteit maar niet doet compromitteren. Bijvoorbeeld bij innovatie staatskundige of bestuurlijke inrichting, bij correctie van structuren op basis van onderlinge controle.
Als jij echter macht overdraagt vanuit een bestel naar organisatie wat daar geen deel van uitmaakt of er aan voorbij gaat (omdat het geen afhankelijkheid in collectief belang heeft, kent of boven die niveau's staat), dan draag jij soevereiniteit over. Je legt dus machtsfuncties neer buiten het bestel voor partijen die geen voetafdruk in dat bestel hebben, enkel een focus van gebruik van componenten en grondstoffen (jij dus, jouw bedrijf, jouw opbouw, jouw et cetera) binnen dat bestel hebben.
Je hebt als bestel maar één vaatje van soevereiniteit. Maak je dat leeg, dan ben je het kwijt. Naarmate het leger wordt, verlies je gewicht. En dus macht. It's that simple.
Er is inderdaad flinke lobby met flink gewicht in deze aanwezig. Men is daar uit op het goedkoop opkopen van kansen, op het verwijderen van regels die in de weg zitten van optimalisatieprocessen voor vermogen, het is niet zo moeilijk om de perspectieven en doelstellingen hierbij in kaart te brengen.
Maar, let op, het is niet de enige driver in deze. Menselijke systemen zijn geen passief fenomeen. Ze ontwikkelen en kennen eigen identiteit, eigen gedrag en functioneren aldus ook als drivers.
@
D-dark hierboven geeft een
heel goede schets van die andere driver: het algemene model van mentaliteit voor ordening, inrichting en gedrag. Het Angelsaksische model.
Dat heeft enorme inertie op basis van structuur en aanwezigheid van concepten. Dat sleurt voort, en is de ingang voor wat bij een ander model veel minder ruimte zou krijgen. Onderschat niet hoe diep en breed dat cultureel geïnternaliseerd en systemisch geïntegreerd is.
Het is deze combinatie die zaken op de spits drijft. Ja, er zijn ook andere factoren die een rol spelen, zoals termijneffecten omgang met technologie, termijneffecten commercialisering journalistiek, ga zo door. Die zijn van toepassing, maar van veel kleinere schaal en gewicht dan genoemde twee. Je kan ook wijzen op conditionele factoren, zoals afgeleiden van austerity beleid en zo meer. Al die zaken zijn echter afgeleiden van de twee genoemde grote drivers.
Waarom denk je dat er zoveel alarmsignalen komen uit domeinen van diplomatie en IB, of vanuit wetenschappelijke domeinen van geschiedenis, sociologie, politieke wetenschappen, bestuurskunde en zo meer? Omdat Brexit voor ons hier een keiharde confrontatie is met onze eigen lijnen van ontwikkeling verder richting hun model.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.