Nou het heeft even geduurd (ik heb een weekje Portugal er aan geplakt), maar we hebben de marathon van Porto op 3 november 2019 gehaald! Sorry voor het lange verhaal, maar heb ook gelijk mijn ervaring over sportrusten erbij geschreven.
Na twee keer Rotterdam te hebben gelopen in 2017 (3:59:53) en 2018 (3:57:43), ook maar eens de test gedaan bij de sportarts voor mijn omslagpunt (175 hsm), ik vertelde dat ik altijd zo moe was na het werk en na hardloop trainingen. Zo stelde mijn sportarts eens voor om het boek over Sportrusten te lezen. Dit gedaan en werd er best enthousiast van. Gelijk maar nog een keer gelezen en mijzelf aangemeld voor Sportrusten met het online programma.
Mijn ervaring met sportrusten, ik had de eerste 3 weken van mijn trainingschema echt geen vertrouwen erin, ik liep voor mijn gevoel veel te langzaam (6:30 min/km waar ik ‘normaal op 5:00-5:30 min/km zit). Maar na deze moeizame start ging het best goed, ik had een nieuw fancy horloge gekocht, zet deze dat ik alleen de hartslag kon zien en gaan met die banaan. Het trainen op lage hartslag ging heerlijk. Ik had meer energie over, meer vrije tijd over want de trainingen zijn een stuk minder lang en ik kon mijn crossfit nog combineren i.p.v vogels kijken. Ook deed ik nu de ademhalingsoefeningen die geadviseerd worden, soms zelfs onbewust als ik in de auto zat.
In het schema stond dat je 3x een snelle 10 km moest lopen, helaas heb ik deze 2x gewoon op de weg gedaan maar 1x in wedstrijd vorm en ik was zeer benieuwd of ik ook sneller was geworden aangezien ik nu meer liep dan voorheen. En ja hoor, van 46:48 naar 44:45 min op de 10 km. Ik wilde al langer onder de 45 minuten, dus mooi meegenomen. De trainingen werden langer, ik bleef het spannend vinden om niet zo ver te lopen, dus heb begin oktober (ook een beetje traditie) meegedaan aan de halve marathon van de Singelloop van Breda. Dit ging eigenlijk ook best soepel, waar ik normaal altijd in kak op 80% van de wedstrijd, liep ik nu gewoon heerlijk ontspannen, mijn hartslag was iets hoger dan tijdens mijn trainingen en heb deze in 1:45 gelopen met gemiddelde hartslag van 171 hsm. (PR is 1:42)
Nu komen we eindelijk in de week voor de marathon, ik was echt zenuwachtig vooral de laatste paar dagen. Op vrijdag het vliegtuig gepakt en even 2 dagen lekker ontspannen in Porto. En nog een kleine 5 km run gedaan om het parcours te verkennen. Op de dag zelf van de marathon ben ik wel 20 keer naar de wc gegaan, maar ik kon mij herinneren dat ik dit ook in Rotterdam had hahaha. Om 10:00 was de start en om 10:02 liep ik zelfs over de lijn om te beginnen. Het parcours was in het begin minder mooi, stukje richting een haven over kinderkopjes, rotondes, u-turns en gevaarlijke putdeksels. En natuurlijk niet te vergeten dat het niet helemaal ‘vlak’ is in Porto ;-). Na 10 km eindelijk richting het oude gedeelte van Porto, heerlijk mooi langs het water en zelfs een stukje dat ging dalen (al wist ik ook wel dat ik op het einde van deze race dit ook weer ophoog moest). Bij 20 km gingen we de befaamde Point Louis I brug over, hier liepen we langs een paar Port huizen en moesten we na 4,5 km weer omdraaien. Daarna weer de brug over en nog een kleine u-turn om eindelijk richting de finish te gaan. Ik had mezelf voorgenomen om de wedstrijd in 3e op te delen, de eerste 14 km gingen perfect, de 2e 14 km gingen ook nog prima. Maar toen begon het bij de 30 km, pijn aan de knieën, je kent het wel. We gingen door een tunnel, die ze prima versiert hadden om extra motivatie te geven haha! Daar stond zelfs de man met de hamer (letterlijk), gelukkig kon ik deze kerel een ‘high five’ geven want ik bleef ondanks dat ik mijn benen voelde nog gewoon lekker lopen. Vanaf km 32 ging het vals plat omhoog, toen kon ik helaas niet mijn tempo aanhouden en ik zag mijn gemiddelde steeds inzakken. Ik keek op mijn horloge en zag dat deze 500m voor lag, ik probeerde te rekenen of ik nog onder de 4:00 uur zou kunnen lopen. Bij 39 km kwam ik erachter dat ik toch even gas moest bijgeven. Ik zag de grote rotonde, ik wist dat ik er nu bijna was, nog 1,5 km en dacht eindelijk aan mijn welverdiende biertje! Tot net voor de finish je nog een flinke heuvel op moet, en toen nog een bocht om, ik zag al de boog, maar dat duurde stiekem iets langer dat ik had gedacht haha. Over de finish, alles deed zeer (maar dat is normaal bij een marathon toch?)
Uiteindelijk met een nettotijd van 3:59:23 over de finish. Geen PR, maar ik heb echt genoten.
Geen moment gehad dat ik echt in kakte en niet meer verder kon of moest lopen.
Al kreupelend mijn vriendin en vrienden opgezocht en toen heerlijk genoten van een Portugees biertje en lekker nagenieten van de Marathon. De dag erna viel de spierpijn wel mee, beetje stijven benen. We waren naar Lissabon gegaan, dus heb daar genoeg ‘uit’ gelopen
Ik ben de linker

.
En nu is het plan om in 2020 Rotterdam te lopen, maar dan een PR met Sportrusten!