Dat is een goede vraag, want voor velen is hardlopen in tegenstelling tot teamsports e.d. wellicht een vrij solitaire bezigheid

.. Hierbij mijn antwoord in een notendop:
Zelf heb ik van 2009 t/m 2013 hardgelopen in vlagen, uiteindelijk nooit meer dan 10km en meestal alleen, soms een wedstrijdje met een of enkele anderen. Dat gaf dan ook geen of weinig meerwaarde op sociaalgebied.
Vanaf 2014 wat serieuzer, via een “zaterdagochtend lopen in het park” clubje , beetje amateuristisch maar wel gezellig en begeleiding van coaches die ook gewoon op de Atletiekvereniging coachen. Dus heel laagdrempelig (ook clinics voor mensen die voor het eerst gaan lopen) maar ook een eerste goede kennismaken met intervallen, loopscholing en kracht/core. Daar heb ik wat structuur kunnen geven aan mijn lopen, volume uitgebouwd naar 21k, etc. Ook heb ik daar veel mensen leren kennen die doordeweeks avonds leuk vinden om te lopen, waardoor er al snel wekelijkse clubjes voor een rondje in de omgeving te vinden waren, en ook werd het makkelijker om medestanders te vinden voor wedstrijden. Dat is toch wel erg gezellig, beetje carpoolen of samen de trein in, kopje koffie voor de start en biertje erna. Altijd leuk. Voordeel van zo’n wijk-gebaseerd initiatief is dat de meeste mensen ook van heel dichtbij komen dus dat samen een avondloopje doordeweeks ook heel snel kan.
Vanaf +/- 2017 overgestapt naar de atletiekvereniging. Het lopen in het park was leuk maar als je bij de snelste hoort wordt het toch wat minder leuk. Veel mensen gebruiken zo’n wijk-initiatief als ‘opstart’ en schuiven dan door naar weer zelf lopen of naar een vereniging, merk ik. Omdat de coaches van het park-lopen ook op de AV trainen was daar even meelopen en kennismaken natuurlijk heel makkelijk. Snel lid geworden en sindsdien wekelijks op de baan te vinden met een avondvullende training (inlopen - loopscholing / techniek - interval-kern - uitlopen). Daar heb ik veel mensen leren kennen van mijn leeftijd die het ook leuk vinden om veel wedstrijden en trails te lopen, maar ook daarnaast in de stad een drankje te doen, een avondje te stappen, etc. Dit deel van mijn hardloopcarrière is dan ook het deel wat mijn sociaal leven verrijkt heeft

.. Komt bij dat er op zondagochtend bostraining wordt aangeboden, waar ik ook regelmatig aansluit.
Verder ben ik zelf eind dertig en single, en dan merk je dat sommige bestaande relaties verwateren door veranderingen in prioriteiten, verhuizingen, etc. én het niet altijd even makkelijk is om nog nieuwe mensen te leren kennen. Dat gaat via zo’n vereniging dan een stuk prettiger, mijns inziens. Uiteindelijk heb ik in 2018 zo’n 14 wedstrijden (van laagdrempelig 5km om de hoek tot aan 35km trail aan de andere kant van het land) gedaan met atletiekgenootjes, een weekendje waddeneiland gedaan, borreltjes, barbecues, etc. Ook zijn een aantal loopgenoten ook echt veranderd in vrienden die ik veel zie, ook buiten lopen om. En de afgelopen 3 maanden heb ik met een groep van zo’n 25 marathonlopers samen getraind naar een voorjaarsmarathon. Dan loop je met mensen met allemaal verschillende doelen/snelheden, de een gaat voor 3:10 in Boston en de ander voor 4:15 in R’dam, maar met een gezamenlijk plan en makkelijk te combineren trainingen. Ook erg bijzonder, zowel samen veel trainen als iedereen volgen in zijn/haar opbouw, enthousiasme, soms pijn of blessureleed, PR’s of net niet, etc.
Kortom, je zou bijna denken dat hardlopen een teamsport is
NB: En dat allemaal zónder het gevoel te hebben dat er 'verplichtingen' zijn (hetgeen wat mij in het verleden altijd weerhield van echte teamsports, deels waarschijnlijk ook op vooroordelen gebaseerd)