hoevenpe schreef op donderdag 7 juni 2018 @ 22:01:
[...]
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje moe wordt van dat schoolmeesterstoontje, wellicht een idee om eens in iets begrijpelijker taal je vraag of stelling te formuleren? Zou denk ik een hoop verwarring voorkomen...
Het was heel duidelijk. Ik kan er niets aan doen dat jij de stelling in die uitwisseling ineens een andere kant op deed gooien. Je pakte de helft van een korte zin en gooide dat op een hoop met een eigen stelling die buiten focus van die - korte - berichtenwisseling. Prima, dat kan gebeuren. Overkomt ons allemaal. Maar als iemand je dan corrigeert dan is het niet de schoolmeester uithangen, gewoon het terug brengen naar die focus, vooraleer in te gaan op jouw stelling - óf we moeten over iedereen met die kwast heen.
Maar goed: verantwoordelijkheid. Ook dan blijft de vraag hoe mensen dat kunnen oppakken in een geïndividualiseerde maatschappij anno 2018? Ben je niet 'goed' bezig als je je voorbereid op een onzekere toekomst zoals in de voorbeelden die ik gaf? Moet je dan verplicht lid worden van een partij en eens per 4 jaar tegen heug en meug flyeren?
Er zijn in het topic talloze voorbeelden voorbij gekomen. Je hebt er zelf meermaals ettelijke genoemd. Jij en ik, maar ook jij en anderen, hebben inmiddels heel vaak geconstateerd dat het niet veel anders is dan altijd. Eigen initiatief, klein of groot. Tussen kringen bewegen, diversiteit in blootstelling en interactie zoeken. Deelnemen aan processen van bestel, net zoals we dat op andere terreinen doen. Bij de een zit dan er in, bij een ander zit daar een uitdaging van aangeleerd gedrag, bij weer een ander is het een geval van vinden van ideaal of leggen van koppeling tussen zien / voelen / denken / handelen - ga zo door.
Er zijn echter geen knoppen. Het is niet hier & nu. Het zijn processen, stappen, cycli en lijnen. Er zijn geen magische binaire kaders of opties. We hebben het over mensen, menselijk gedrag, menselijke organisatie.
Ik zie zelf juist enorm veel betrokkenheid: lokaal burgers die met de gemeente in gesprek gaan en zo invloed hebben op hun omgeving. Als voorzitter van een bewonerscommissie zie ik dat je beperkt zaken kunt bijsturen (hoewel niet zoveel als je zou willen). Landelijk heb ik echter geen idee hoe je dat actief zou kunnen (anders dan een heel andere partij te stemmen), ben ik aansprakelijk voor deze regering door mijn stem of doet zo'n partij dat nog steeds zelf?
Dus na allerlei berichten doorspekt met constateringen dat er nergens iets te doen is komt dit?
Natuurlijk kan invloed uitgeoefend worden. Alle menselijke interactie is een dergelijk proces. En ja, reikwijdte van individu is beperkt. Maar je bent geen Remi, je staat in een samenleving, daar maak je deel van uit. De impact van groep is logischerwijze groter dan van individu.
Natuurlijk is dat er. Het is echter in toenemende mate gericht op eigen kringen, op korte afstand. Niets mis mee, maar zaken worden wel steeds complexer. Een lokaal initiatief wat tien jaar geleden prima te doen was, zal het nu moeilijker hebben in een tijd van overhevelen van taken van nationale naar die lokale overheid. De betrokkenheid is er, het zit ook in algemene zin gewoon in ons als mensen, om dit te hebben en te zoeken. We maken daar wel keuzes in, bewust en onbewust. We zijn niet magisch zelfredzaam of rationeel.
Landelijk is dat niet anders. Het zijn dezelfde vormen en toepassingen van gedrag. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar ondanks de mooie stempels als bestuurskunde of organisatiekunde of campagnemethodiek, er zijn geen inherente verschillen in gedrag bij uitdagingen op de voetbalclub en de politieke partij. De impulsen van betrokkenheid lijden behoorlijk onder de factoren van afstand en perceptie, dat is verklaarbaar, maar het levert wel enige uitdagingen op. Maar opnieuw is het een kwestie van keuzes maken. In deze moderne tijden hoort daar in toenemende mate toetsing van zowel informatie, beeld, gedrag en perceptie bij. Dat is vervelend, het kost, maar de risico's die horen bij dat niet doen dragen steeds meer potentieel van hogere prijs.
Wat aansprakelijkheid aangaat, of we het nu willen of niet, die dragen we. Wie draagt consequenties? Wie krijgt de rekening? Wij als gewone burgers. In elk stelsel van vertegenwoordiging en behartiging zit dit fundamentele aspect ingesloten.
Verantwoordelijkheid is iets wat we daarbij nemen, of niet. Naarmate onze samenleving meer complex wordt neemt de vereiste van verantwoordelijkheid nemen, ongeacht schaal of focus, toe. Of je hebt dan hebt over protest tegen parkeerbeleid, omgang met sociale media, keuzes in politiek gedrag, deelname aan een buurtvereniging of het over de straat helpen van de bejaarde in haar burka.
Het is een tikkeltje zuur. Of het nu vanuit eigen belang is, vanuit ideaal of principe. Of we verantwoordelijkheid nemen of niet, de aansprakelijkheid dragen we toch. Dus krijgen we ook de rekening. Dan zou het voor de hand liggen om naar eigen kracht, vermogen en ruimte die verantwoordelijkheid op zijn minst een beetje te nemen.
Maar ja, mensen. Beetje vreemde diersoort.
Tegelijk vind ik het opvallend dat een nieuwe partij als FvD binnen een paar maanden 25.000 leden heeft. Voor mij wel een teken dat mensen best lid willen worden maar dat de gevestigde orde niet meer aansluit bij de huidige kiezers. Of telt je verantwoordelijkheid nemen alleen als het een 'goedgekeurde' partij betreft? Ik denk echt dat het wel meevalt met die inzet en betrokkenheid onder grote delen van de bevolking, alleen uit het zich anders dan vroeger.
Vreemd, nog niet zo lang geleden vond je dit niet opmerkelijk. Toen stelde je juist dat het niet vreemd was dat iets wat nieuw en anders was sneller aangegrepen werd door mensen wanneer ze - in perceptie of realiteit - op afstand staan of vanuit blootstelling druk zien.
Daar hebben we het ook vaak over gehad, sterker nog, daar hebben heel veel mensen het over gehad. Niets mis met nieuwe initiatieven, zeker niet in een periode van overgang naar nieuwe cycli en reflexief conservatief gedrag - waar we van weten dat het onder die omstandigheden weinig bestendig of productief is. Daar gingen ook zijstappen heen en weer als bestuurlijke vernieuwing of innovatie van politieke instrumentatie en nieuwe opties en gereedschappen voor particuliere initiatieven voor publieke of politieke druk.
Wel kwam daarbij ook de problematiek naar voren van toetsen van initiatieven en organisatie, zeker in het licht van diepe discrepanties tussen presentatie, methodiek, focus en aard daarvan. Het heeft weinig zin om de hele verkenning FvD opnieuw te herhalen, zou ik zeggen. Maar goed, ik kan me vergissen.
En ja, die oefening is ook, zelfs essentieel, onderdeel van verantwoordelijkheid nemen

Al is het maar een beetje. Maar goed, mensen zijn nu eenmaal niet rationeel. De toetsing brengt ook de spiegel, en dat is niet zo leuk. We zijn ook maar gewoon mensen, we denken en handelen vanuit perceptie gevormd door gevoel bij prikkels (als beeld et alii). Dan is het moeilijker om iets niet zomaar te omarmen, of er consistent de vinger bij aan de pols te houden. De valstrikken van bias zijn hier heel vaak voorbij gekomen.
ANdrode schreef op donderdag 7 juni 2018 @ 22:45:
[...]
Dit kan jij participatiesamenleving noemen. Dit noemen ik bewuste inzit op vergrote ongelijkheid wat betreft educatie, sociaal kapitaal en vermogen.
Niet sociaal. "Zo is het voor de 10% goed, de rest zorgt maar voor zichzelf".
Puntje van eerlijkheid, de participatiesamenleving bestond al. We hebben als maatschappij de definities, het beeld en de prikkels aangepast zodat vanuit aanwezigheid van conformistische gedragsreflexen (en politiek geloofsgedrag) de samenleving vrij breed bereid zou zijn om de participatie in essentie uit het concept van samenleving te halen.
In termen van sociologie en cultuurwetenschappen, maar ook sociale economie, is dat een ondermijning van intrinsieke relaties tussen de verschillende segmenten en strata van een samenleving. Een push, zo zou je kunnen zeggen, naar het scheppen van semi-industrieën om taken over te nemen van sociaal-economische en andere buffers ten gunste van versterking van patronen van segregatie. Het SCP is er nog steeds niet mals over. Menige onderzoeksinstelling in zo ongeveer elke hoek van het politieke spectrum ook niet. In termen van lagen van bestuur en beleid is het herdefiniëren inmiddels een stuk hoofdpijn en struikelen. Maar goed, het is politieke munt, mensen laten daar ruimte voor, en dus moet en zal er op gebankierd worden ook al zijn zelfs nu al de hoge kosten van consequenties - voor zowel de 1, de 9 als de verdere 90 % - pijnlijk zichtbaar.
De trend is al gezet. Er is al zo veel spanning, zo wordt dan gedacht. Het is allemaal al zo negatief. Er kan nauwelijks iets gedaan worden. Status quo denken. Beschamend.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.