D-e-n schreef op donderdag 31 mei 2018 @ 09:35:
[...]
Het is maar de vraag of dat waar is. Ik denk dat de VVD nu meer kiezers heeft dan gezien hun handelen logisch is. Maar dat was niet eens het punt.
Het gaat er mij om dat er weinig rumoer is onder de VVD-leden. Dus dan concludeer ik dat ze het allemaal wel best vinden.
@
Delerium
Het ging mij in dit geval om de leden op dat congres. Slaafse ja-knikkers.
Hoe anders is dit elders?
Dit is een serieuze vraag. Het is misschien ietwat vreemd, maar ik doe graag (en met regelmaat) de ronde bij bijeenkomsten van politieke organisatie. Of dit nu een partijcongres is, wervingsrondes of wat dan ook. Over het volledige politieke spectrum heen.
Mij vallen een aantal zaken op:
1. Opkomst is zelden te vergelijken met een gemiddeld optreden in de Ziggo Dome, zogezegd.
2. Aanwezigheid is vrij consistent hetzelfde publiek.
3. De neuzen staan lijdzaam gelijk.
Bij alle politieke partijen is een organisatie van allerlei soorten vragenrondes, inspraakrondes, feedback en zo meer. Over vrijwel de gehele linie wordt daar driftig gebruik van gemaakt. Maar over de gehele linie is er voorselectie van prioriteiten, onderwerpen en keuzes daarin. Dit is op het niveau van leden, waar vanuit lidmaatschap de impuls tot deelname en volgen groter is dan de impuls tot deelname en niet volgen.
Vrijwel elke bijeenkomst die ik bezoek is een prettige ervaring. Er zijn serieuze momenten, er zijn ludieke momenten, er zijn presentaties en verhalen, er wordt gewerkt met gevoel en beeld, met labels en tegenstellingen. Er wordt gesproken over wat men wil, wat men doet veronderstellen, en bij vragen komt de cirkel altijd uit bij vereisten van groei en impact met de saus van overtuiging. Her en der zijn kleine signalen, suggesties tot correcties, af en toe een discussie met wat pit. Maar de hoofdlijnen staan overal vast, worden niet of nauwelijks ter discussie gesteld vanuit de dominante associatie van hoofdlijn = overtuiging = vereiste voor invloed = beloning voor deelname.
Allemaal niets mis mee. Maar ik heb slechts een handvol keren meegemaakt dat een politieke bijeenkomst niet verliep conform doelstellingen, waar aanwezige leden hun invloed deden gelden ongeacht stellingen van partijkern of -organisatie. En waar dat wel het geval was, ging het meestal om een kleine kunstmatige crisis te herleiden tot politiek gedrag binnen partijkernen, kleine conflicten tussen ouder en jonger in termen van meningen (versus lijn/overtuiging) of de uitzondering van klein theater na deze of gene nederlaag.
Bij post-mortems heb ik - als ik heel eerlijk mag zijn - tot op heden juist versterking van lijdzaam gedrag gezien, tot op het slaafse af. Met een paar kleine uitzonderingen (PvdA moment waar een oude coryfee wegliep en vervolgens de overblijvers hun neuzen nog meer dezelfde kant uit deden zetten, het GL moment van partijkern versus Halsema die zich niet zomaar overgaf, de afrekening met Elias over excessief ideologisch spel waarna de marketing van de winnaars nog meer van die saus ging gieten).
Op al die bijeenkomsten is de centrale doelstelling dat de aanwezige leden het gebeuren best vinden en naar huis of hun cirkels gaan en vertellen dat het goed is of gaat zijn.
Het spijt me oprecht, maar als we over dat hele politieke spectrum heen één hoekje aanwijzen als slaafs vanwege bovenstaand gedrag en verloop dan is dat een proces van ondermijnen van discussie. Op die manier lukt het niet om te kijken naar omstandigheden, gedrag en uitdagingen in al die hoeken en gaten. Het is frappant, immers op deze wijze polariseer je op basis van een bijna binair kader van goed versus slecht terwijl het in algemene zin om breed gedeeld gedrag gaat. Of dit nu organisatorisch is of individueel, dat is minder relevant. Het is veel meer relevant dat in geen enkele hoek echt sprake is van uitoefening van druk op de lijnen.
Philip Ross schreef op donderdag 31 mei 2018 @ 10:49:
[...]
Toch is het in de media volgens de VVD altijd de schuld van links als er zaken mis gaan. Vergeet ook niet dat hoewel we het nu goed hebben we in het verleden best beter gehad kunnen hebben. Dat is dus geen argument om aan te tonen dat het beleid goed was
Is dat niet een beetje te eenvoudig gesteld? Je wijst naar gedrag wat enorm breed gedeeld wordt, ook al is het niet productief voor of vanuit perspectief van collectief belang, het is wel iets wat werkt voor selectief belang. Zijnde politieke organisatie.
Door de bank genomen zijn de stokpaardjes best gekend, X is schuld van Y, A is schuld van B, ga zo door. Het zijn labels, memes en associaties. Vaak binair gekaderd. Vaak ook best lonend, voor eigen kring of bühne, voor beeldvorming, voor prikkels in media, ga zo door.
Bot gesteld, als we heel nuchter naar de politieke dynamiek op nationaal niveau kijken dan zit het ontzettend vol met stokpaardjes, aannames, labels en triggers van polarisatie voor beeld en gevoel.
Mijn observatie hierbij is dat dit enkel beperkt productief is. Voor eigen zuil, en vanuit politieke en electorale verdeling voor de andere zuil. Dat schept een beetje een catch22: perceptie is het grootste struikelblok, maar dat vereist prikkels. Maar veel van die prikkels lonen enkel de tegenstander. Denk eens aan het polariserend effect van de slachtofferrol. Het anders / beter zijn of hebben. Ga zo door.
[...]
Soms is er gewoon een moral high ground. Als iemand tegen de mensenrechten en de grondwet ingaat, liegt tegen de kamer en zo corrupt als wat is door bedrijfslobby dan kan je wel proberen niet de moral high ground te kiezen maar dat is dan zinloos.
Sommige partijen kiezen gewoon bewust voor de moral low ground en verwijten dan de andere kant dat die een moral high ground innemen.
Wat betreft het "anderen de wil opleggen" dat is toch wat de politiek doet? Proberen anderen te overtuigen van jouw gelijk en als je een meerderheid hebt dat in wetten omzetten? Rechts doet dat net zo goed als links, alleen links klaagt daar niet continue over.
je hebt gelijk als links geen blok kan vormen door die nomadische natuur. Maar dat is in het uitgangspunt iets goeds, want die stemmers denken dus actief na over waar ze op moeten stemmen, dat is positief. Als dat aan de rechterkant ook zou gebeuren zou de politiek er beter van worden.
Praktische uitdaging voor omgang met effecten daarvan is wel dat spreekwoordelijk links veroordeel is tot het niet hebben van voldoende gewicht om focus op en omgang met zaken/onderwerpen naar het midden (balans) te dwingen - tenzij ze zich in een positie brengen waar ze per definitie gecompromitteerd worden doordat ze zich bloot moeten stellen aan processen van coöpteren.
De PvdA is de enige partij uit die hoek die deze les heeft gekregen. De les is nog steeds niet echt geleerd, maar hij ligt er in ieder geval. Bij de recente verkiezingen werd GL in een vergelijkbare opzet gebracht, men koos er echter voor om niet in die valstrik te lopen. In historisch opzicht uniek trouwens.
Het idee dat aan de spreekwoordelijke rechterkant van het politieke spectrum vergelijkbare vormen van keuzegedrag in politieke besluitvorming zouden kunnen optreden is leuk, maar fundamenteel onrealistisch. De reden daarvoor kennen we: de politieke school is fundamenteel anders. Kort gezegd, het is gedrag wat niet verenigbaar is met vereisten voor behartiging, organisatie, werving en marketing. Ander gedrag kiezen is hetzelfde als een andere politieke school kiezen, en dat haalt het volledige fundament weg.
Of dit ook echt zo is, dat is een tweede. Maar dit gaat over diepgeworteld institutioneel geloof. Er is nog nooit een politieke partij geweest die zo'n uitdaging is aangegaan. Er is geen enkele historische precedent. Weliswaar zijn er gevallen waar over een periode van 6 tot 8 generaties keuzegedrag in onderwerp binnen politieke partijen onderhevig is aan verandering, soms zelfs enorme verandering, maar nog nooit een wijziging in politieke school.
Nu ja, als men dan in één hoek van het spectrum ziet dat er nul realistische kans is op gedrag in een andere hoek vergelijkbaar met dat in eigen hoek, én dat juist dit resulteert in dominantie van die hoek, dan zullen er toch uiteindelijk stevige vragen gesteld moeten worden ten aanzien van eigen operationele en functionele doelstellingen. Dat hoeft niet eigen politieke school van principes te compromitteren. Ook al vereist het andere vormen van gedrag. Op zijn minst in omgang met die andere hoek. Maar ook op zijn minst in omgang met de delen van eigen hoek.
Binnen zuilen van politieke organisatie wordt overal nagedacht over wat men moet stemmen. Dat is inderdaad positief. Maar het is iets wat de verschillende hoeken niet van elkaar kunnen zien of erkennen. De valstrik van vereiste polarisatie in labels en beeldvorming. Terwijl over het volledige spectrum heen de spookjes van discipline en de valstrikken van neuzen de gelijke kant uit in het streven om te voldoen aan vereisten zich doen laten gelden.
Er is een verschil te maken tussen politiek gedrag binnen de zuilen van politieke organisatie en daarbuiten, maar dit terzijde.
Hoe dan ook, wil links / progressief op zijn minst voldoende druk kunnen uitoefenen om politiek gedrag van de overige of volledige dynamiek meer naar het centrum van balans te laten bewegen, dan liggen er toch best wel wat historische lessen in het niet slagen daarin. Die discussie is eigenlijk best relevant. Als je vaststelt dat de spreekwoordelijke andere kant maar doordrijft en zijn eigen ding doet en niets wat je doet heeft daar invloed op én men vertoont daar al generaties geen teken van veranderd gedrag (integendeel, het wordt steeds breder), dat lijkt mij toch best een flinke uitdaging.
De enige manier waarop je veranderingen in politiek gedrag in een segment kunt veranderen is middels toepassing van consistentie van druk. Nu ja, zolang links en progressief Nederland zich in spreekwoordelijke zin meer op het altaar richt dan op het vissen in elkaars vijver en niet daarbuiten, zolang zal er ook geen druk uitgeoefend kunnen worden. Zelfs het aandeel van populisme/tegenstem/niche in die dynamiek doet daar niets aan veranderen (FvD is een hefboom om rechts nog rechtser te maken, PVV is gewoon VVD lijn, 50+ is nu ook VVD), op zijn minst omdat de conservatieve gedragslijnen gewoon veel dichter bij de andere hoek liggen dan de eigen linkse / progressieve hoek.
Het is in historisch perspectief best uitzonderlijk trouwens op het moment, binnen kaders van context van die discussie. Er is een linkse / progressieve partij die op zijn minst niet correspondeert aan de gestelde kaders van politiek gedrag en de machtspolitieke valstrikken, GL. Dat is opmerkelijk, wordt zowel binnen VVD, CDA als D66 als een groot risico gezien, maar het is blijft één partij die in essentie concurreert met partijen in eigen vijver.
Er kan en mag veel gediscussieerd worden daarover, maar laat ik dit zeggen: op zijn minst is het toch enige indicatie dat het mogelijk is om zonder eigen kind met badwater weg te gooien wel te werken op een wijze die druk schept. Het gegeven dat drie coalitiepartijen - zelfs met de beperking van omstandigheid van concurreren in eigen vijver - het politieke gedrag van GL als risico voor trendopbouw omschrijven is best significant. Daar ging het zelfs nog even op het VVD congres over, het patroon van consolideren van bindingskracht door GL à la Klaver, zo werd gezegd, is een spook. De alarmbel ging af bij de gemeenteraadsverkiezingen, waar GL voor het eerst buiten eigen vijver begon te bewegen. Weliswaar nog steeds het meest binnen de vijver van links / progressief, maar ook op onderwerpen daarbuiten.
Eigenlijk is dit opnieuw een discussie over de component van conformistisch en lijdzaamheid van politiek gedrag in de Nederlandse samenleving. Het kan veranderen, voor richting en tempo, voor aard niet of nauwelijks. Maar wil men uitdagingen en kansen aangaan vanuit op zijn minst een perspectief van of op balans, dan zal men links / progressief niet moeten wachten op rechts / conservatief. Daar wordt immers het voordeel van conformisme en lijdzaamheid genoten.
Wil men dus een patroon of trend van verandering bewerkstelligen, dan zijn die segmenten eigenlijk de belangrijkste politieke doelgroep.
Dat vereist echter andere keuzes en methodes dan waar historisch voor gekozen is.
[
Voor 69% gewijzigd door
Virtuozzo op 31-05-2018 12:55
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.