hoevenpe schreef op vrijdag 27 april 2018 @ 11:18:
[...]
Misschien verwoordde ik het niet goed, maar ik denk dat de meerderheid van Nederland best tevreden is met het leven wat ze nu leeft, de status-quo graag wil behouden en de politiek vooral ziet als iets wat erbij hoort maar waar je het liefst zo min mogelijk 'last' van hebt.
[...]
Het klinkt leuk, maar welke kant gaan we dan naartoe? We kunnen het waarschijnlijk wel eens worden over dingen die moeten veranderen maar dan is de vervolgvraag: waar gaan we heen en hoe gaan we dat bereiken.
Ik vermoed dat we zelfs binnen dit forum geen gemeenschappelijke lijn en doel hebben, laat staan op nationaal niveau. Dan is de status-quo behouden wellicht de minst slechte keuze...
De neuzen hoeven niet dezelfde kant op te staan over de gehele linie. Integendeel zelfs. Oprecht, ik raad je aan je iets te verdiepen in de rol van non-conformisme in menselijke organisatie. Of dit nu zakelijk is, of politiek.
Ja, conformisme schept kracht en heeft effect. Het is uitermate bruikbaar om doelen te bereiken. Zolang die doelen voor korte en lange termijn de vereisten behartigen (of niet raken aan het afbreken daarvan) duiken er geen prikkels op die een dergelijke focus tegenwerken of die de aanwezigheid van conformisme afbouwen. Maar dit gaat om mensen. De lange termijn valt buiten beeld. De afstand schept drempels om het verschil tussen beeld en realiteit van interacties en effecten te erkennen. Conformisme is rechtlijnig gedrag, het voedt behartiging op korte afstand en termijn, maar het garandeert op geen enkele wijze dat de lijn van ontwikkeling dat ook blijft doen. Dan ontkom je niet aan een valstrik van menselijk gedrag: het is gericht op gebruik en voeden. Zo vervelend de spiegel ook mag zijn, singulier conformistisch gedrag schept ruimte voor gulzig gedrag. En dat raakt direct aan die vereisten. Maar opnieuw, dat valt dus buiten beeld.
Een slimme ondernemer - als voorbeeld - zorgt daarom dat er altijd een wisselwerking is tussen aanwezigheid van elementen van conformisme en non-conformisme. Het schept weerbaarheid, het toetst lijnen en condities. Het schept kansen en het beperkt ruimte voor negatieve gedragsvormen. Bij elke toepassing van menselijke organisatie zie je exact dezelfde variabelen en uitdagingen.
Het ligt in de menselijke aard om status quo als prima te zien, omdat mensen behoeften hebben. Centraal daarbij staan basisbehoeften, maar mensen hebben ook meer nodig dan dit. Zolang de perceptie heerst dat omstandigheden goed genoeg zijn voor invulling daarvan zullen ze dit als goed genoeg beoordelen.
Elke menselijke groep is een samengestelde groep. Daar is niets mis mee. Integendeel zelfs. Dat sluit aan bij conditionele vereisten voor potentieel van groei, creativiteit, innovatieve en andere vermogens - als wisselwerking, controle en uitwisseling - van de groep. Het is niet voor niets zo in onze menselijke geschiedenis dat elke groep die verstrikt raakt in de valstrik van arbitraire homogeniteit en singulier overwicht van conformisme voor de eenzijdige magische grote lijn van ontwikkeling eindigt in een mist van illusie, een moeras van verschillende vormen van armoede en roofdier gedrag om uiteindelijk in een orgie van conflict terecht te komen. Nog een historische les daarbij: degenen die daarbij het meest hebben verliezen samen met diegenen die het hardst gewerkt hebben het meest. Redelijk contraproductief dus, maar goed.
We hebben het hier eerder over gehad. Mensen zijn niet binair. Het is geen zwart-wit. Er is geen magische lijn. Er is geen magische correlatie van volgen en beloning. Alle historische lessen daarin hebben juist geresulteerd in het huidige bestel. Niet perfect, maar al veel beter dan vorige iteraties. Het staat en valt met keuze- en participatiegedrag.
Je blijft zoeken naar een magisch knopje waar je op kunt drukken en dan is het goed. Zo werkt het niet. Kiezen en participeren, ongeacht niveau of plaats of mechanisme, consistent, elke keer weer.
De rechte lijn groeit altijd scheef omdat er geen correcties volgen als de rechte lijn verondersteld wordt magisch te zijn of wanneer gedacht wordt dat geloof en hard werken genoeg is om er beloning uit te halen. Balans in cycli van wisselwerking, compromis van moment voor effect, dat is de fundamentele vereiste. Maar opnieuw, het valt buiten beeld, strookt niet met perceptie. Daar zitten keuzes bij. Voor de spiegel, de investering, de energie.
Er is niets mis met ons parlementair stelsel. En toch compromitteren we de parlementaire democratie. En dus op termijn onze collectieve afhankelijkheden, ongeacht wat we er hier & nu wel of niet uit halen. Waarom? Omdat er geen balans is. Waarom? Omdat je het als magische afhaalchinees ziet waar je geen wisselwerking met noodzaak voor betrokkenheid hebt.
De uitdaging blijft dit:
hoe te bewerkstelligen dat wij de burger politieke representatie niet exclusief begrijpen in termen van een tegenstelling tussen vertegenwoordiger en (passieve) achterban maar als een wisselwerking waarin vertegenwoordigde en vertegenwoordiger actief op elkaar betrokken zijn?
Als je een antwoord weet te vinden op die vraag, dan heb je ook een begin van oplossingen. Dat is geen knop, maar patroon en trend.
eMiz0r schreef op vrijdag 27 april 2018 @ 11:48:
[...]
De lagere VPB wordt gecompenseerd door het verhoogde tarief in box 2. De afschaffing van de dividendbelasting wil het kabinet compenseren met een lagere renteaftrekbeperking. Dochter-moeder vennootschappen kunnen nu leningen aan elkaar verstrekken en die ten laste brengen van de winst, zolang de rentelasten maar niet hoger zijn dan 30% van de EBITDA. Die limiet gaat verder omlaag, waardoor de schatkist meer inkomsten genereert door beperking renteaftrek. Veel brievenbusfirma’s plaatsen moedermaatschappijen in Nederland die ze volhangen met schulden om de VPB lasten te drukken.
Het kabinet verwacht dat de dividendbelasting 1,4 miljard kost en de renteaftrekbeperking 1,6 miljard oplevert. Daarmee wordt het netto effect voor de staatskas geminimaliseerd, net zoals bij het verlagen van de VPB en verhogen van het box2 tarief. In beide gevallen verlaagt de belastingdruk niet, maar wordt hij alleen verplaatst. De oppositie hoor je alleen om die 1,4 miljard “kosten” en tot op heden levert dat het gewenste effect op. Massa’s stemvee en media die de helft van het verhaal kent.
VNO-NCW voorzitter Hans de Boer heeft met Jesse Klaver al eens om tafel gezeten hier over, maar Jesse weigerde inhoudelijk op de argumenten in te gaan. In zijn retoriek blijft hij 2 dingen herhalen “liegen” en “1,4 miljard kosten”. Dat komt omdat het volledige plaatje inhoudelijk hem geen stemmen oplevert, dus dat is per definitie niet relevant blijkbaar.
Puntje van eerlijkheid, dat klopt niet. Hans schepte een valstrik van perceptieproblematiek, een kader waarin elk antwoord met ruimte voor detail automatisch de ene na de andere trigger van conformistisch gedrag zou geven. Het is een vrij gekende methode, voornamelijk in bestuurskunde maar het wordt ook wel eens in politiek toegepast. Zie het als het inzetten op beheersing van reacties van je tegenstander.
Klaver had misschien daar wat slimmer mee om moeten gaan, maar het stomste wat hij had kunnen doen was er inhoudelijk op in gaan

Voornamelijk omdat Hans heel goed wist dat de bewegingsruimte voor reactie al afgebakend was. Die confrontatie was immers in beeld en vergezeld van beperkte tijd en ruimte. Dat staat een tegenstander per definitie niet toe om inhoudelijk je verhaal echt aan te pakken. Zoals ik al zei, het is een gekende methode.
In die confrontatie had Klaver geen kans gehad om bijvoorbeeld zich te richten op het verplaatsen van belastingdruk ter compensatie van kosten van voorgestelde maatregel. Enerzijds omdat de argumenten éérst inbreuk maken ten aanzien van opgebouwde perceptie (best een brug om te bouwen en dat kost wat), anderzijds omdat aan de spreekwoordelijke kant van Hans alle secondaire maatregelen nog steeds niet finaal zijn. Het is moeilijk om iets aan te spreken wat nog steeds in procedures en onderhandelingen zit. Zo is bijvoorbeeld er de kwestie van toepassing van aanpassingen VPB. Dat is deze week in de doos van aanpassingen belastingdienst gezet, conditioneel gemaakt aan die uitdaging. En die is vertraagd. Dat maakt de (voorgestelde en aanwezige) wijzigingen rondom VPB iets wat weeral (het FD voorspelde dit trouwens al een maand geleden) lost doet koppelen van de akkoorden van formatie

En dat maakt ook dat onderwerp weer een arena van verdere lobby, de deur die dus eerst dicht getrokken zou worden ten bate van inkomsten schatkist is weer open. De kast van fiscale mechanismen is ook een onderwerp in deze, rulings zijn geen onderwerp meer. Revisie ook niet. De maatregelen kapitaalvlucht zijn ondergeschikt gesteld aan reorganisatie belastingdienst.
Enfin, in die confrontatie was het voor Klaver gewoon niet mogelijk om een win te halen. Ik kan zijn keuze voor taal / term / vorm voor eigen kring dan ook begrijpen. Voor Hans was dat een frustratie. In het verleden stak elke linkse of progressieve politicus heel graag eigen hoofd in die strop. Er kan en mag veel gezegd worden van de situatie, maar het is een breuk in het historisch patroon.
Ik denk dat het een goed idee is, wanneer we naar dit soort confrontaties kijken, om goed in het achterhoofd te houden dat VNO-NCW hier niet alleen staat, en dat er geen sprake is van reactie. Planning, scenario's en voornemens liggen er al een decennium. Langer zelfs. Veel daarvan was ooit voorzien van best redelijk fundament, veel daarvan was ook best redelijk in balans in de arena van de SER. Maar goed, sinds het leeglopen en ondermijnen daarvan zijn er behoorlijk wat doelstellingen doorgeslagen. Dat schept enige vragen ten aanzien van baat, belang en effect.
[
Voor 30% gewijzigd door
Virtuozzo op 27-04-2018 12:36
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.