Daar is niets mis mee.
Wat dat in de praktijk betekent moet nog blijken,
De afgelopen jaren waren geen indicatie?
maar ik heb niet zo heel veel gekke of onverwachte dingen gezien.
Status quo geeft altijd ruimte aan hen die op een andere wijze te werk gaan.
Meestal stemmen ze wel degelijk vergelijkbaar met andere linkse partijen, zelfs als dat dus niet voortkomt uit een blok of samenwerking of afspraak of wat dan ook.
Tot op zekere hoogte, ja. Maar met breuklijnen en punten van fixatie. Daar is geen enkele partij immuun voor trouwens. Het is wel interessant om eens goed over het hele spectrum heen te kijken. In sommige hoeken probeert men bewust onderscheid te maken tussen echt inzetten op fixatie versus zich louter met het beeld erbij bezig houden (dan wel er gebruik van maken), daar valt goed op hoe problematisch dat is trouwens. In andere hoeken waar dit het algemene beeld is valt dan ook veel minder op hoe diep de uitdaging is.
Dat wil niet zeggen dat er geen ruimte is voor fixatie, absoluut niet, maar het moet met ruggespraak en overleg van visie vooraleer men in de arena in confrontatie komt met de andere politieke hoeken. Dat blijkt wel, het weet de afgelopen jaren immers vrijwel nul momentum te ontwikkelen.
Wat ik ze nog niet heb zien doen bijvoorbeeld is tegen moties stemmen om die vervolgens zelf ook in te brengen, of stemmen in tegenspraak met wat ze in de media uitdragen.
Tja, dat zou best ook wel inzichtelijker en meer consistent zichtbaar mogen zijn. Over de gehele linie. Maar goed, valstrik van politieke journalistiek hier.
[...]
Daarmee frame je het als spel - maar wat als het dat nou eens niet hun belangrijkste focus is?
Dat siert hen.
Dat hun eerste zorg niet de voedingsbodem is, en ook niet hun eigen positie of positionering, maar bijvoorbeeld het beleid dat ze willen bereiken?
Conform Grondwet én algemene vereisten van collectieve stabiliteit. Weliswaar met enige toetsing van overtuigingen aan realiteit (tevens bestuurlijke valstrikken e.d.), maar absoluut.
Het is een gewaagd idee, dat geef ik toe, maar stel je eens voor dat er wel degelijk mensen in de Kamer bezig zijn omdat ze echt een idee hebben over wat ze willen met de maatschappij, en zich daarvoor inzetten?
Hoe loopt het door de bank genomen daar mee af in deze tijden van polarisatie onder druk van machtspolitiek en de dominantie van fractiediscipline?
Hoe we het ook wenden of keren, de centrale vraag is en blijft hoe zorg te dragen voor balans zonder enerzijds te "vervallen" tot machtspolitiek, anderzijds tot de glijdende schaal van voedend / gulzig / pervers politiek gedrag én deze beiden in balans te houden met fixatie van visie / overtuiging e.d.
Mijn observatie in deze is simpel: sinds de jaren '80 vorige eeuw is elke gekozen methodiek niet in staat gebleken om tegenwicht te kunnen geven. We kunnen ons dan blind blijven staren op zaken, maar de hete aardappel blijft ondertussen onder tafel liggen.
Van verlamming is bij de oppositie volgens mij niet echt sprake op het moment. Zowel het wel zoeken van de samenwerking als niet kan een legitieme keuze zijn.
Als er geen sprake was van een verstoorde dynamiek dan zou er absoluut ruimte zijn voor samenwerking over het hek heen. Over talloze hekken überhaupt. Sterker nog, het gegeven dat mensen überhaupt de moeite moeten doen om een koppeling over te brengen tussen dat soort politiek gedrag en concepten van legitimiteit geeft ergens best wel aan hoe erg het gesteld is met de veranderingen van politiek gedrag de afgelopen - pak hem beet - twaalf jaar.
Pijnlijk detail is dat ons bestel samenwerking als primaire vereiste heeft, pur sang. Niet enkel binnen het verband van coalitie en zo meer. Maar politieke samenwerking ongeacht positie.
Probleem is wel dat de dominante regeringspartijen er op geen enkele wijze ook maar iets aan gelegen is om überhaupt vertegenwoordigende politiek te bedrijven. Ze zitten nu eenmaal in directe concurrentie met elkaar voor zaken die buiten die arena liggen, daar zitten ze eigenlijk een beetje met de handen om elkaars strot heen in. Die ruimte heeft, en neemt, men. Dat men die ruimte heeft is geen simpele kwestie van "ja maar meerderheid", dat is niet enkel veel te eenvoudig gesteld, maar ook niet correct. Druk binnen de politieke arena is niet de enige vector. Het is ook niet de enige arena.
De oppositie is niet verlamd in die zin dat men passief is. Dat is niet het geval. In politieke zin is oppositie wel verlamd, omdat het geen consistentie van druk - ten bate van een beweging naar balans in beleid toe - weet uit te oefenen. Nu kunnen we zeggen dat men geen meerderheid heeft, en dat is correct, maar daar zit geen causale relatie. Als dat zo was, dat konden bijvoorbeeld de beestjes geen punten inbrengen. Nu is ook dat zo eenvoudig niet, met het ene kleine onderwerp is het bijvoorbeeld anders, op strategische punten of lijnen is het weer wel zo. Algemene zin.
Misschien is het beter om te zeggen dat - vooralsnog en al geruime tijd - de oppositie in algemene zin geen effectieve invloed heeft op beleid of bestuur. Als ons bestel minder gestoeld was op vereisten van balans dan was dit waarschijnlijk minder een onderwerp.
ANdrode schreef op dinsdag 21 november 2017 @ 19:46:
[...]
Moest even hier aan denken:
Partij voor de Dieren wil niet meedoen aan links oppositieblok.
Dit is een keuze voor puntdruk in plaats van meewerken aan vlakdruk. Keuze voor eigen lijn ipv een polder lijn samen met useful idiots. Niet meedoen aan het gevecht voor dezelfde voedingsbodem zonder ruimte voor eigen positie. Ruimte voor positie in plaats van verplicht meewerken aan, en volgen van een lijn. Een lijn die goede kanten heeft maar gedeeltelijk ook gebaseerd is op gedateerde linkse reflexen van partijen.
Eigenlijk is samenwerken aan het linkse oppositieblok als bijzit bijna net zo verlammend als een regeerakkoord
Ze hebben dan ook de ruimte daarvoor, tevens zijn ze afhankelijk van goed gerichte puntdruk. Ik weet niet of er bewustzijn is van de traditionele valstrikken in hun hoek(en), dat zou best kunnen. Politiek slim om daar geen blootstelling aan op te laten treden.
Dat neemt niet weg dat het wel weer een patroon doet bevestigen. Op zijn minst van impuls doet voorzien.
Mijn indruk is dat - om welke reden dan ook - er binnen de oppositie in algemene zin gewoon geen ruimte is voor ruggespraak voor samenwerking. En dus geen effectieve toepassing van gedeelde / strategische punten, geen samenspraak voor en toetsing van methodiek, geen ruimte voor eigen aandachtspunten / fixatie / principepunten.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.