Beurzen hebben hun eigen ups en downs, we nemen ze als graadmeters, maar ze zijn het eigenlijk niet. Een regeringsperiode kan impact hebben op omgang met een beurscrash (zoals we bij de jonge Bush zagen, maar ook bij Obama) en het kan invloed uitoefenen op het functioneren van het financiële stelsel. Maar daar houdt het dan wel een beetje mee op.
Ok, ik kom nu met een Fox nieuws bron, ik weet het, niet echt een geliefde of onpartijdige bron, maar als ik naar dit interview kijk van Nunes:
http://video.foxnews.com/...ml?video_id=5725103652001
Waar zit ik dan naar te kijken?
- een wolf in schaapskleren, die weet dat hij liegt?
- iemand die in een bubbel leeft en denkt dat hij beet heeft, maar in werkelijkheid achter zijn eigen staart aan rent?
- een russische spion?
- ...?
Media zijn in de VS anders dan in Nederland, voornamelijk omdat politiek gedrag in de VS geen kwestie is van burgers en allerlei partijen, maar van twee grote netwerken waar politiek, economie, civiele initiatieven en zelfs elementen van cultuur intrinsiek verbonden zijn. De oorsprong daarvan ligt in het ontstaan van de VS, ze hebben nooit een periode gehad van ontwikkeling van parlementaire stelsels.
Voor ons hier is dit heel moeilijk om echt te begrijpen. Een ondernemer zit niet enkel in zijn of haar economische activiteit, die activiteit is ook verbonden aan politieke affiniteit. Het is ook (voor bijvoorbeeld goodwill, marketing of brand management) verbonden aan civiele initiatieven, zoals bijvoorbeeld sponsoring of donaties. Wij hier kennen allerlei stelsels om er zorg voor te dragen dat het geheel van sociaal-economische activiteiten stabiel is. De VS kennen dit niet. Een ziekenhuis kan bijvoorbeeld heel gewoon de dakloze met het gebroken been weigeren op de spoedeisende hulp. Maar ook de ondernemer die na bedrijfsongeval aankomt, verzorgd wordt en plots blijkt dat hij of zij niet de financiële draagkracht heeft voor de volledige behandeling. De bedrijfswereld vult heel veel van die gaten, daar zit een enorm stelsel van financiële en fiscale structuren aan vast, zodat het zich loont om geld weg te geven - helaas is dit een stelsel wat zich beperkt tot symptoombestrijding. Het is nooit genoeg om echt problematiek aan te pakken, maar het functioneert als mechanisme om minder belasting te betalen én politieke affiniteit te lonen.
Er zijn uitzonderingen, maar de grote netwerken van (oorspronkelijke) radio en tv bedrijven zijn heel nauw verbonden in politieke affiniteit. Je kent de term echokamer neem ik aan, zo functioneren de grote media in de VS.
Een van de gevolgen is dat journalistiek in de VS slechts een heel beperkt platform kent. Er is bijvoorbeeld wel zoiets als een publieke omroep, maar het is zo gecompromitteerd en beperkt in middelen dat het na vele decennia inmiddels gewoon geen draagvlak meer heeft. Er zijn kabel- en andere netwerken in de VS waar het niet eens op te vinden is.
Een ander gevolg is dat juist vanuit die nauwe verwevenheid met politieke, sociale en economische activiteiten het primair functioneert als echokamer. De vereisten van commerciële functionaliteit garanderen vervolgens dat de grote media - ongeacht aan welke kant ze zitten - inhoud moeten zoeken en leveren wat correspondeert aan verbonden politieke affiniteit.
Dat levert soms - voor ons hier - heel vreemde toestanden op. Onderschat in dit opzicht niet hoe gelovig Amerikanen in algemene zin zijn. Ongeacht demografie, etnische achtergronden, religie of wat dan ook. Geloofsgedrag is in de VS het meest gedeelde gedrag over alle aspecten van politieke, economische en sociale ordening heen. Ideologie is enorm bepalend. Dat is zijn eigen kerk. Burgerlijke initiatieven, of het dan gaat over voedselkeukens voor daklozen of het maken van onderwijsbeurzen rust op de grote rol van het ergens in geloven. Zo ook politiek gedrag.
Of we dan naar een MSNBC (traditioneel Democraten) of een Fox & Friends (traditioneel Republikeinen) kijken, dat maakt eigenlijk weinig uit. Deze netwerken zoeken en leveren inhoud die past bij het beeld wat hun markt heeft vanuit verbondenheid aan het politieke / economische / sociale netwerk van affiniteit.
Daar zitten nogal wat valstrikken in. Op gegeven moment loopt polarisatie gewoonweg uit de hand, en dan moet je als mediabedrijf steeds sneller steeds harder beeld geven om aan commerciële vereisten te kunnen blijven voldoen. Los zelfs van het blijven voldoen aan politieke affiniteit. Dit is waarom je op Fox & Friends heel voorzichtig moet zijn met wat een gast zegt, en bij MSNBC heel voorzichtig moet zijn met waar een gast vandaan komt
Onderschat nooit de impact van media op publiek of politiek debat in de VS. Het zijn echokamers. We kunnen aldus niet afgaan op het gegeven beeld, we zullen altijd zowel beeld als informatie als personen betrokken moeten toetsen. Dit is best pijnlijk, want het zou eigenlijk niet zo moeten zijn, en hier is het voor ons anders.
Dat wil niet zeggen dat we die grote media niet kunnen gebruiken voor inzichten. Absoluut niet. Maar de manier waarop we er naar kijken, hoe we omgaan met het gegeven beeld, moet anders zijn dan hoe we hier naar onze media en informatiestromen kijken.
Dit wil niet zeggen dat er in de VS geen journalistiek te vinden is. Het is er. Beperkt, kleinschalig, her en der onderdeel van grotere netwerken (goed voorbeeld is de krantenwereld in de VS, daar heb je een aantal zeer scherpe zuiltjes van journalistiek). Ook in zogenaamde nieuwe media is het vaak meer consistent aanwezig dan bij de traditionele of historische media. Maar het is daar wel een uitzondering. Waar het aanwezig is valt er duidelijk journalistiek platform te observeren (bijvoorbeeld Axios, atypisch bruikbaar voor eigen verkenningen en inzichten). Helaas is het gros van online media in de VS gewoon onderdeel van de grote netwerken van politieke affiniteit, en dat legt beperkingen op aan journalistiek daar.
Ik heb een enigszins luxe positie voor het verwerken en analyseren van die informatiestromen omdat ik vanuit werk dagelijks zogeheten media- en infobriefings krijg, waar zo'n beetje alles gestructureerd op een rijtje gezet wordt compleet met overzicht van relaties (affiniteit, commercieel belang e.d.) en referenties voor toetsing van bron en/of belang. Anderen hebben dat niet, en dat maakt het een stuk moeilijker. Mijn ervaring is dat Amerikaanse media zo diep verbonden zijn aan gebruik van beeld dat het gebruik daarvan als informatie eigenlijk vrijwel altijd contraproductief is, omdat het per definitie daar altijd subjectief en gecorreleerd aan specifieke belangen is. Of dat nu de gastspreker bij een interview is, een morning show host of wat dan ook. Zelfs het naast elkaar zetten van de verschillende affiniteiten geeft slechts zelden een bruikbare indruk. Het geschreven woord heeft in dat opzicht veel meer nut om zaken in perspectief te zetten. Dat heeft ook zijn beperkingen zoals eerder omschreven, maar het is met dat soort types van media en informatie wel makkelijker om op zijn minst te herkennen of er sprake is van echokamer of onderzoek. Van mening of van analyse. Van preken of van controle.
In eerste instantie was ik een bernie fan, maar toen hillary clinton de boel overnam en zichzelf als presidentskandidaat naar voren geschoven kreeg (op één of andere manier) was ik er wel een eind klaar mee.
Hillary is echt niet stabiel genoeg om de Verenigde Staten te leiden. Misschien Trump ook niet, dat zal de toekomst leren, maar ik denk toch dat hij de minst slechte keuze is van de 2. of denk je echt dat Hillary een goede president geweest zou zijn?
Clinton was voor de Democraten gewoon de verkeerde keuze. We mogen daar best eerlijk over zijn. Als merk is de naam Clinton gewoon te gecompromitteerd, het maakt niets uit of dat ook echt gestaafd is, beeld en gevoel zijn leidend in de VS. Vanuit verbondenheid aan netwerken was het ook de verkeerde keuze, al was het maar omdat er voor innemen van leiderschapspositie binnen de organisatie van de partij zo ontzettend veel gedoe nodig was dat er veel en veel te veel ruimte bleef voor afhankelijkheid van externe beïnvloeding (in het geval van Clinton, primair Wallstreet).
Trump was voor de Republikeinen ook gewoon de verkeerde keuze. Dat blijkt wel uit het gegeven dat de Republikeinen de beheersing over eigen organisatie en netwerken steeds meer verliezen, ten faveure van anderen die - we mogen daar eerlijk over zijn - zelfs nooit Republikeins of zelfs maar politiek actief waren totdat ze hun kans zagen om zich niet enkel in te kopen, maar om de partij op te kopen.
De verkiezingen waren in essentie een kwestie van kiezen tussen de minste van kwaden. Vanuit de enorm diepe component van geloofsgedrag, het reflexieve gebruik van beeld als gelijke van informatie en vanuit de reeds aanwezige polarisatie ontstond een dynamiek die - zo bleek - kinderlijk eenvoudig te destabiliseren en oneigenlijk te gebruiken bleek.
De grote les in dit alles zou eigenlijk een combinatie van discussie over externe beïnvloeding op politieke dynamiek én de omgang met en aard van media moeten zijn. Helaas is dit in de VS niet langer mogelijk.
Dat hier nog gedacht word dat Trump een russische spion is gaat me echt te ver, en ik proef bij een aantal posters een diepgaande haat naar Trump toe, waarbij ik niet kan plaatsen waar die vandaan komt. Deze haat is er bij een groot deel van linkse media en stemmers vanaf dag één dat hij verkozen is geweest. Mensen gingen de straten op om te rellen, huilen etc.. je hebt de beelden vast gezien.
Het is inderdaad af en toe grappig als mensen dat zeggen. Maar zo werkt het niet. Dit is een wereld van macht, invloed en belangen. Dat soort niveau's zijn geen spellen van spionnen of deals. Het is wel het domein van beïnvloeding, van positioneren en - dit komt echt vaak voor - chantabiliteit.
Ik denk dat je na het lezen van het voorgaande wel een idee hebt gekregen waarom binnen en vanuit Amerikaanse media gevoel juist zo'n grote component is, zelfs zo groot dat het basis is voor vrijwel alles. En omdat al die domeinen en strata zo verweven zijn in keuze van politieke affiniteit, is het gedrag heel anders dan wat wij hier kennen. Kanttekening, heel lang geleden toen Nederland verzuild en volledig gepolitiseerd was, hadden we hier exact dezelfde taferelen. Gevoel is begrijpelijk, heeft waarde, maar het is zelden of nooit een constructieve basis voor omgang met uitdagingen.
Daar valt wel trouwens tegenover te zetten dat Amerikanen heel erg politiek actief en betrokken zijn. Dat is hier dan ook wel weer heel anders.
Trump probeert iets voor elkaar te krijgen, ook voor de middenklassers, en of je het eens bent met z'n aanpak is wat mij betreft totaal niet relevant, voor ieder voorstel dat er komt, zijn er 1000 specialisten en artikelen die zeggen dat het totaal niet gaat werken, en 1000 specialisten en artikelen die zeggen dat het wel gaat werken. Ik ben geen specialist op economisch gebied, dus ik kan je niet vertellen wat de beste keuze is. Misschien faalt hij enorm, en mag een ander de rommel oplossen (zoals dit altijd gaat), maar ik denk echt dat hij in in ieder geval denkt dat hij doet wat goed is voor de mensen. Mee eens?
Ik ben het met je eens dat dit het beeld is zoals het geschetst wordt. Hij heeft het er vaak over. Hij gaat vaak langs op plekken waar dat soort problematiek speelt. Absoluut.
Maar let wel, los van alle discussies van beïnvloeding, compromitteren en corruptie, het is een politicus.
Het gaat dus - opnieuw - niet om wat hij zegt, niet om wat in beeld komt, zelfs niet om de consequenties daarvan. Wel om de effecten van wel of niet handelen en / of het overeenkomen van handelen met beeld en/of woord.
Vooralsnog is er bij Trump een indrukwekkend consistentie kloof tussen woord / beeld versus daad. Nu kunnen we daar niet echt met een vinger op wijzen. Het is een politieke dynamiek. Elke President kent eigen omstandigheden, afhankelijkheden, uitdagingen en leercurves. In hoeverre die kloof dus welke consequenties heeft is iets wat je eigenlijk pas jaren en jaren later ziet opduiken in de echte wereld waarin mensen leven, wonen, werken en kinderen hebben. Wij hier hebben het wat meer stabiel, de fluctuaties van politiek zijn minder groot. Voor de VS is de keuze van President en Partij een scherpe afwisseling van grote fluctuaties, en dat maakt dit soort keuzes dus extreem belangrijk. De effecten spelen immers veel langer en dieper door dan wanneer je niet zo'n scherpe / grote fluctuaties hebt.
Wat we wel kunnen observeren is de aanwezigheid van groot verschil tussen woord / beeld en daad. De aanwezigheid daarvan is hoe dan ook iets wat te controleren valt, en wat - belangrijker nog - altijd heel veel zegt over waar iemand wel of niet op inzet, en waar iemand wel of niet van gebruik maakt. Kortom, of een onderwerp of kwestie politiek gereedschap is, of dat politiek gereedschap is om een onderwerp of kwestie als uitdaging aan te nemen.
Met andere woorden, het gedrag en de keuzes van een politicus zijn een (historisch opvallend effectieve) lakmoesproef voor het bepalen van focus en belang van de politicus.
Het probleem bij Trump is dat de lijnen van gedrag en keuzes niet corresponderen aan de vereisten van die groepen waar hij zicht op richt. Dit is waar de echt pijnlijke schoen wringt. En dat is spijtig, al was het maar omdat de VS behoorlijke interne uitdagingen hebben. Het maakt niets uit hoe welke kant daar over denkt, het gegeven dat die uitdagingen er zijn blijft staan. Als je dan als President prioriteit legt bij het bouwen van een muur met gigantische kostenplaatjes waar de rekening gelegd wordt bij programma's en stelsels waar je doelgroepen in hoge mate afhankelijk van zijn, dan zit er iets heel, heel erg scheef. Als je dan als President überhaupt zoiets al probeert te doen, probeer dan op zijn minst het op een manier te doen waarbij die doelgroepen nog mogelijkheden hebben om (als voorbeeld van zo'n diepe interne uitdaging van problematiek) infrastructurele projecten te stimuleren om economie, onderwijs en potentieel voor banen te compenseren (of trends te scheppen voor vervanging van compensaties door beter opties op hoger loon of beter werk).
Helaas, die lijnen van gedrag en keuzes zijn bij Trump consistent hetzelfde als in zijn verleden. Destructief.
Ok Trump kan vreemd uit de hoek komen op twitter, en ik denk ook niet dat dit gedrag persé wenselijk is voor een President, maar voorlopig zie ik niet in waarom ik de man zou moeten haten, of alles wat hij aanraakt zou moeten zwartmaken. Ik geef hem nog steeds het voordeel van de twijfel.
Nu ja, de VS hebben hem niet eens het voordeel van de twijfel kunnen geven. Ze zitten ermee, als resultaat van een kiesstelsel en politieke polarisatie wat het onmogelijk gemaakt heeft om de politieke dynamiek constructief te toetsen en aan te passen door de tijd heen. Trump is een symptoom. De ziekte zit elders. Dat die ziekte grotendeels kunstmatig is, en dus gebruikt wordt, dat is pijnlijk, maar het is de verantwoordelijkheid van de Amerikaanse bevolking zelf. Politici, bedrijven en burgers.
Het hele debat rondom Trump als persoon is eigenlijk niet relevant. Sterker nog, het leidt af. We kennen hier ook dat soort problematische situaties in omgang met politieke polarisatie of mensen die bewust op populisme en manipulatie van beeldvorming inzetten. Of we het nu hebben over een V&J monsterministerie, Groningen of een Baudet die mensen uit zijn partij gooit omdat ze meer interne democratie willen

Menselijk gedrag is altijd zijn eigen vijand. Daarom dat gevoel en beeld zo'n uitdaging is.
Ik kijk meer naar potentieel van scenario's voor effecten. Ik let meer op door wie, waar en vanuit welke motivatie of doel gebruik gemaakt wordt van Trump daarvoor. Dit is wat mij weinig positief stemt, omdat ongeacht potentieel vrijwel al die scenario's heel erg verstorend zijn voor stabiliteit en functionaliteit van de VS als politiek, sociaal, cultureel en economisch geheel (wat nogal impact heeft aan deze kant van het water dus, omdat wij er zo nauw aan verbonden zijn).
Mensen zijn mensen, Trump op zijn leeftijd en met zijn achtergrond is ook gewoon een mens. Hij heeft altijd alles op dezelfde manier gedaan, het is altijd op dezelfde manier afgelopen. Dat heeft consequenties ja, en omdat het altijd hetzelfde is gegaan is er aldus weinig hoop dat hij op magische wijze plotsklaps ineens constructief of niet gulzig gedrag ten toon zou gaan spreiden.
Maar Trump is in dit alles eigenlijk het verkeerde aandachtspunt. De effecten op termijn van een periode Trump met alle veranderingen en verschuivingen in gedrag, organisatie en cultuur, dat is veel belangrijker.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.