Mugwump schreef op zaterdag 13 januari 2018 @ 10:51:
[...]
In de VS is het in tegenstelling tot Nederland niet zo dat een partij een verkiezingsprogramma heeft en dat op basis daarvan feitelijk de zetels in het congres en de regering worden gekozen. Er is een president die een bepaald platform heeft en daarop wordt verkozen. Er zijn 435 afgevaardigden en 100 senatoren die elk hun eigen platform hebben.
Voteview heeft een handige tool waarmee je de DW-Nominate (maatstaf voor liberaal / conservatief op twee assen) scores van de afgevaardigden en senatoren in alle congressen zien. Als je het 111de pakt, dan zie je al dat de Democraten in het huis en de senaat niet bepaald op een rechte horizontale lijn liggen, er is een redelijke spreiding. Al is er bijna geen overlap tussen Democraten en Republikeinen. Congresleden en senatoren vertegenwoordigen respectievelijk een district of een staat. Dat is doorgaans geen representatieve dwarsdoorsnede van de Amerikaanse samenleving, dus individuele leden van het congres zijn vaak wat gematigder of extremer al naargelang de samenstelling van het electoraat in hun staat of district.
In het 111de congres hadden de Democraten heel af en toe een 'filibusterproof' meerderheid. De Republikeinse strategie was op dat moment gewoon categorisch tegen alles stemmen waar de Democraten mee op de proppen kwamen, ook deels omdat de partij zo ver uit elkaar zijn gedreven natuurlijk. Dat betekent echter dat je alle eigenlijk senatoren al mee moet krijgen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Feitelijk zie je dat nu ook alweer met de Republikeinen. Het belastingplan is er uiteindelijk door, maar dat is ook het enige serieuze wapenfeit in een jaar tijd.
Dat proces wordt bovendien ook nog eens bemoeilijkt door specifieke belangen in een district of staat. Als er specifieke industrieën of overheidsonderdelen zijn die in een district of staat een belangrijke bijdrage leveren aan de werkgelegenheid, dan zie je vaak dat congresleden op wetgeving die die industrieën of overheidsonderdelen raakt opeens een stuk minder principieel is in hun opvattingen. Zo was Sanders niet bepaald tegenstander van de JSF. Vermont profiteert er immers leuk van.
Ik ben dit niet oneens met jou maar hier zit m.i. juist het probleem. Inderdaad, de Republicans trekken 1 lijn en de Democrats doen dat niet (goh, het lijk wel Nederland waarbij 'links' veel meer verdeeld is dan rechts

). De vraag is dan waarom je dit verschil ziet. Mijn duiding. De Democrats hebben voor een groot deel (Wall Street, farmaceutische bedrijven, millitaire industrie, multinationals...) dezelfde sponsors als de Republicans. Hier en daar zijn er wat verschillen, zo worden de Republicans gesponsord door de Koch-broers (veel fouter dan deze mensen bestaat niet, helaas voor mij als hardwareliefhebber is Molex nu ook van hen

) terwijl de Democrats gesponsord worden door de massamedia (en de University of California maar dat is peanuts) maar dit is geneuzel in de marge. Het probleem hierbij is dat de Democrats de linkse partij horen te zijn, van centrum links t/m socialistisch, terwijl het in de praktijk een rechtse (neoliberaal) t/m linkse partij is met het zwaartepunt (establishment) rechts. De progressieve media zien het verband tussen wie bij de Democrats aan het roer staan en wie en wat de sponsosrs zijn. Ik ben het het daarmee eens. Ik zie dit als de Democrats die gegijzeld worden door de sponsors en in functie hiervan hebben aangepast wie het voor het zeggen hebben binnen de partij.
Laat ik het meer concreet maken, twee recente voorbeelden in de staat California: - publieke medische verzkering en de staats-DNC-verkiezing. In beide gevallen stemde de top van de partij strijdig met wat de Democrats van California (dus de meerderheid) wilden. Sterker nog, ze misbruikten het systeem van superdelegates om het door te drukken omdat de meerderheid van de stemmen voor iets anders stemde. Dat is een serieus democratisch (het woord democratisch, niet te verwarren met de naam Democrat) legitimiteitsprobleem. Op federaal niveau zie je hetzelfde. We kunnen er eeuwig over discussiëren of dat Sanders de nominatie had gewonnen als de verkiezingen overal eerlijk en zuiver (inclusief gelijke kansen om te stemmen in alle wijken, voor alle leeftijden etc.) waren verlopen maar een feit is dat als je naar de gewone Democrats kijkt ongeveer de helft Sanders als kandidaat wou. Het kan dichter tegen de 40% liggen of dichter tegen de 50%, dat is in deze context irrelevant. Immers, bij de supergedelegeerden was het, ik gok, >95%, die voor de establishmentkandidaat stemde. Wat je hier ook van vindt, het toont aan dat er er een enorme kloof bestaat tussen de gewone leden van de partij en de top van de partij.
Een ander concreet voorbeeld, in New York wordt geëist dat je 10 000 handtekeningen ophaalt om je kandidaat te stellen voor Congress voor een county.
Hier wordt er meer over uitgelegd.
Dit is
relatief gezien een van de meer onschuldige kwesties die ik zou kunnen aanhalen maar wel een mooi voorbeeld. Dit meisje neemt het op tegen een van de meest invloedrijke Congress-leden van de Democrats. Je kan stellen dat je toch geen schijn van kans hebt als je niet zoveel handtekeningen kan verzamelen, of dat het is omdat je het als symptoom van steun ziet of dat je beschouwt dat je met voldoende geld die handetekeningen als het ware kan kopen (organisatie op poten zetten etc) maar is een andere kwestie.
Als je het breder trekt en kijkt naar de totale bevolking dan blijkt dat de meeste Americanen, dus inclusief Republicans en independents, een voorstander zijn van:
- een publieke gezondheidszorgverzekering (voor Nederland overigens ook een goed idee, daar wil ik het in een andere draad graag nog eens over hebben)
- goed publiek onderwijs
- betere infrastructuur
- een beter sociaal vangnet
- betere op milieu gericht beleid
- inkomen- en vermogenverkleining tussen de 1%/10% en de rest van de bevolking
...
Dit soort progressief beleid is populair, voor al die punten geldt dat minstens 60% van de bevolking voor stemt, vaak >80%. Er zijn diverse polls voor gehouden die voldoende groot zijn om als representatief beschouwd te worden.
Toch blijkt dat dit soort zaken weinig leven bij de top van de politiek, ook bij de Democrats, niet hoog op de agenda staan.
Als dit in eender welk NW-Europees land m.u.v. Engeland zou gebeuren dan zouden de mensen naar een andere partij uitwijken, zoals je hier ziet dat de PvdA geen deuk meer in een pak boter kan slaan. In de USA hebben de mensen die keuze niet. De Groene Partij mag bijvoobeeld niet eens in alle staten meedoen aan de general election. Hooguit kunnen mensen besluiten om niet te stemmen, dan krijg je 4 jaar lang mogelijk nog grotere ellende (Trump in plaats van Clinton) en 4 jaar later gaan ze vrolijk verder. Mogelijk doet iemand van het establishment even alsof hij/zij progressief is, strooien ze zand in de ogen van de kiezers, en alles blijft zoals het was.
Recent voorbeeld:
Kirsten Gillibrand, die op zijn zachtst gezegd een gemengd stemverleden heeft (slecht gestemd voor zorg, veel gesponsord door farmaceutische bedrijven, dus niet vertrouwd door de progressieve mensen), steekt nu veren in de reet van Sanders en Warren, twee van de paar topDemocrats die worden gerespecteerd/getolereerd (Warren wordt nu meer getolereerd, zij was te stil bij DAPL, Flint en andere heikele kwesties) door de progressieve kiezers.
Turner en Gabbard zijn andere voorbeelden die in het oog springen.
Ik vertrouw het niet. Mijn theorie: bij de primaries worden progressieve kiezers en independent voters weer geweerd en de strategie is om de millennials deze keer niet zo pissed te maken dat ze niet op je stemmen tijdens de general elections. We zullen het wel gaan zien.
Daarbij is het is altijd wel lekker makkelijk om een karikatuur te maken van belastingstelsels, maar die zijn vaak historisch complex gegroeid.
offtopic:
Wat op zichzelf ook een motivatie is om er een karikatuur van te maken. Zoals je in Nederland enerzijds een progressieve inkomstenbelasting hebt maar dit anderzijds grotendeels of volledig (moeilijk te bepalen) wordt gecompenseerd door de hypotheekrenteaftrek die weer fors de inkomstenbelasting verlaagt voor de hoogste inkomensgroepen. De laagste inkomensgroep krijgt dan nog een broodnodige compensatie (wij hebben immers een schandalig, want onbeschaafd, laag minimumuursalaris van €9 wat 1 op vertaalt naar het minimummaandsalaris) in de vorm van huursubsidie en zorgtoeslag maar daar blijft niets van over als je ergens tussen arm en modaal invalt, dit zijn de mensen die de kop van jut zijn in ons zogenaamd progressieve stelsel.
Ook een zeer interessante discussie maar helaas voor elders. Dat hier een complex politiek schaakspel bij komt kijken ben ik uiteraard met jou eens maar aan het einde van de dag gaat het om dit: verschillende partijen die opkomen voor verschillende groepen. In de USA is dat helaas bij de beide partijen de 1% en daar gaat het mis. Inderdaad, voor die groep mensen, met name de 0,1% en 0,01%, is het vermogen veel belangrijker dan de belasting. Hoe veranderde die vermogensbelasting onder Obama?