Die antwoorden zijn
behoorlijk vaak reeds voorbij gekomen. Uit allerlei hoeken.
Een schurkenstaat is zoiets als de rotte appel in de wijk, of de wond in het vlees - al is dit soort vergelijking natuurlijk simplistisch. Laat je het etteren, dan zorgt het voor besmetting. Je mag het best als een soort van potentieel voor infectie zien. Dat is beheersbaar, maar wat zie je als de vector van de infectie toeneemt, sneller in staat is om zich te verspreiden of in staat blijkt gebruik te maken van lichaamssystemen om plotsklaps heel ergens anders op te duiken? Dan zie je een veel groter probleem wat je met de standaard middelen niet langer kan oplossen.
Nucleair strategisch potentieel is niet gewoon maar een kwestie van onze perceptie van het dreigen met de raket. Het diepere probleem is proliferatie, verspreiding van de kennis, beschikbaarheid van middelen en verlaging van de drempels van zowel die twee factoren alsmede inzet ervan.
In ons mondiale bestel van - ondanks alles - relatief stabiele staten met allerlei checks & balances intern én in relatie tot elkaar loont zich dergelijk verlagen van drempels niet. Dat is maar goed ook. Het is één ding om te weten dat een land als Frankrijk de beschikking heeft over kernwapens en het vermogen om die buiten landsgrenzen in te zetten binnen strikte kaders en condities. Het is iets heel anders wanneer er een wetenschapper er met Nederlandse kennis vandoor gaat om via instabiele landen die kennis in te zetten voor het aanreiken van strategisch nucleair potentieel aan landen die voor ordening, gedrag en focus volledig haaks staan op wat zo ongeveer ieder normaal mens wil: een stabiele wereld waar mensen nummer noch slaaf zijn.
Het is weer heel wat anders als een regime als dat in Noord-Korea geminiaturiseerde nucleaire technologie (kennis dan wel middelen) gaat exporteren naar - bijvoorbeeld - een volgende incarnatie van de criminele ex-inlichtingenofficieren die de kern vormen van Daesh / IS / wat voor marketing daarvan ook, of naar Putin's kleine Tsjetsjeense warlord met allures van onafhankelijkheid, of naar de drugsbankiers van Sicilië of Mexico. Ik druk het wat hard uit, maar het loont zich om wat verder in het concept van schurkenstaat te duiken.
Die geest van nucleaire proliferatie hebben we ondanks alles heel, heel lang redelijk beheerst in de fles weten te houden. Noord-Korea is degene die de kurk er af kan halen. En dat met een geschiedenis van zichzelf voeden door continu kurken van flessen te halen.
Noord-Korea is een economisch en ontwikkelingstechnisch inherent instabiel land waar de dominante macht (die wel inherent stabiel is) zich enkel kan handhaven door consistente inzet op
a) extreme beheersing (van bevolking en alle andere middelen annex grondstoffen) en
b) manieren zoeken om zich te blijven voeden terwijl het vanwege achtergrond, organisatie, afhankelijkheden en aard van regime niet over het vermogen beschikt om niet in de valstrikken van dat soort gulzige organisatie te lopen.
Bot gezegd, elke generatie van het regime zet in op chantagescenario's om zich te kunnen blijven voeden ongeacht de stand van zaken in het land zelf, ongeacht de kosten voor buurlanden, ongeacht wat dan ook.
Dat regime beschikt nu over middelen die veel verder gaan dan wat ze tot nu toe gehad hebben. We mogen niet vergeten dat luttele jaren geleden het regime willens en wetens voedingsmiddelen deed exporteren voor buitenlandse valuta terwijl in verschillende provincies hongersnood heerste. Het humanitaire element werd ingezet als instrument van negatieve marketing om hulp (bijvoorbeeld graantransporten uit de VS, Rusland of China) af te dwingen, waar het geld geïnvesteerd in is geworden is inmiddels wel duidelijk: ontwikkeling van strategisch nucleair potentieel.
De meest simpele reden dat we het ons niet kunnen veroorloven om een dergelijk regime met strategisch nucleair potentieel te laten blijven bestaan is dat het regime
a) nog nooit een probleem gehad heeft met het daadwerkelijk gebruiken van elk middel wat het ooit gehad heeft voor chantagescenario's en
b) altijd bezig was en is met het vertakken van al die middelen buiten haar grenzen met instabiele landen, organisaties en schurkenstaten om die middelen uit te breiden.
Het regime in al haar generaties heeft dat gedrag consistent gevolgd. Als we heel eerlijk zijn, er is nog nooit iemand in geslaagd om een open lijn van communicatie voor elkaar te krijgen. Enkel verkenningen voor wat het regime wil bij dit of dat chantagescenario. Zelfs nu al geruime tijd China haar historische dekmantel voor het regime laat vallen is er nog steeds geen enkele verandering daarin te bespeuren.
Integendeel.
Alle marketing en propaganda ten spijt, elke grootmacht is al decennia lang aan het proberen om dat regime van die kurk op die fles weg te houden.
Zonder succes. Iedereen heeft altijd het probleem gehad het regime te zien als iemand waar mee gesproken kan worden als normale organisatie van macht, iedereen heeft altijd het probleem gehad het regime te onderschatten voor zowel visie als brute koppigheid.
Prima dat Putin zegt dat sancties niet het enige middel moet zijn. Logisch. Daar is ook al heel lang geen sprake van. Prima dat China de steenkolenexportkraan dichtdraait als sanctie en vervolgens in beeld hamert op de noodzaak tot communicatie. Maar ook die twee landen zitten met het regime in de maag. De fall-out van een conflict zal beiden bitter hard treffen. Of het nu in besmetting van wingewesten is, destabilisering van regio in vluchtelingenstromen of economische collaps. En dan is ook de kurk van kennis en middelen uit te fles dus zelfs bij een dergelijke escalatie zit
iedereen met de gebakken peren.
Waar ooit Noord-Korea iets was wat als een voetbal in proxy conflicten tussen grootmachten werd ingezet, is duidelijk geworden dat het regime zich in een positie heeft weten te zetten waar elke grootmacht nu voor hen chantabel is. De kans van een daadwerkelijke lokale nucleaire escalatie is pretty much nihil. Het regime is niet suïcidaal. Integendeel. Maar opnieuw: het regime heeft altijd elk middel ingezet voor chantage. Of het nu om ideologisch stoken ging of om de ontwikkeling en productie van zowel grondstoffen, halffabricaten of eindproducten van chemische wapens ging. Menig instabiel land waar wij in onze maag mee zitten heeft door de loop van crises van / binnen Noord-Korea de beschikking over dat soort technologie en/of middelen gekregen.
Daar tegenover staat het brute gegeven dat zelfs in het meest fantastisch succesvolle scenario van ingrijpen je op geen enkele betrouwbare wijze kan voorkomen dat in zijn doodsstrijd het regime de kurk van de fles haalt. Deadman switches, bullwark methodiek, talloze opties en mogelijkheden - er is geen militaire optie die kan voorkomen dat de geest uit de fles gaat bij ingrijpen. Maar elke keer als het regime het volgende chantagescenario deed inzetten won een andere schurkenstaat er bij. Daar wring de volgende schoen:
het regime kan zich zelf enkel beschermen tegen ingrijpen door de kurk er steeds meer af te halen.
Wat de VS aangaat, net als die twee andere grootmachten kan het niets doen. Helaas zit er een narcistische marionet in het Amerikaanse Witte Huis, dus is het onderwerp daar een theater voor eigen bühne geworden. Dom, gevaarlijk, maar dat krijg je als je een idioot macht geeft. Maar zoals ik al zei, dat is al heel vaak voorbij gekomen hier.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.