Verdere ontwikkeling van garanties op basis van algemeen belang - zowel voor geo-economische als socio-demografische segmenten. Eigenlijk gewoon precies de lijn van ontwikkeling waar we op zaten, al moet gezegd worden dat dit reeds in hoge mate gecompromitteerd was, én met de caveat van de grote uitdaging in transitie van de ene naar de volgende grote cyclus.
Laat ik het zo zeggen: in de geschiedenis van menselijke ontwikkeling, wat voor blik of denken heeft meer stabiliteit, groei en ruimte voor groepen én geheel geschapen? Een brede blik, of smalle. Progressief denken, of conservatief denken. Focus op zekering van algemeen, of selectief belang.
In bepaalde opzichten zou gesteld kunnen worden dat het spijtig is dat we het beeld gekregen hebben dat de Koude Oorlog voorbij / gewonnen is. Zo pijnlijk ook, de stimuli van externe druk en competitieve focus in groepsgedrag hadden een enorme invloed op de geleidelijke ontwikkeling van reactionair / conservatief naar progressief / innovatief denken. Niet dat ik dit als reden zie voor een hernieuwd conflict, ook al is het er nog steeds. Maar het mag vaker opgemerkt worden dat de stimuli voor participatiegedrag zijn weggevallen. Een daarvan is externe competitieve druk.
Er is niets waar we als groepsdynamiek tegenwoordig aan blootgesteld worden wat ons laat denken en handelen als samengestelde groep met brede blik op balans tussen innovatie en stabiliteit. Integendeel. Alle spreekwoordelijke commotie van deze moderne tijd (modern is goed, toch) ten spijt, niets daarvan voorziet in triggers ten bate van dat soort gedrag.
We moeten dus naar een heel andere hoek kijken. Die van interne stimuli. Dat komt neer op het aanleren van noodzakelijkheid van balans, participatie en onderhoud van dat soort processen. Misschien wat simplistisch uitgedrukt, maar interne stimuli komt als concept neer op het investeren in omgang met collectieve afhankelijkheden en de relatie tussen diversiteit van groep en stabiliteit van ontwikkeling ervan.
Probleem hier is dat ons patroon van organisatie op basis van conformistisch gedrag ons structureel in de weg zit. We zien en gebruiken dit als balansmechanisme, terwijl de primaire vereiste van effectiviteit ervan juist afbraak van balans is. Maakt niet uit of we het hebben over emotionele triggers, economische of welke andere dan ook.
Aan de ene kant hebben we sinds de jaren '80 vorige eeuw ons enorm gericht op denken van en voor het individu als grootste goed, aan de andere kant hebben we er op ingezet om continuïteit te garanderen middels beheersing van gedrag op basis van instrumentatie van conformistisch gedrag.
Dat heeft een prijs. Afbraak van bewustzijn ten aanzien van groepsdynamiek, onderhoud daarvan, maar ook verandering van attitude naar balansmechanismen en verandering als constante. De verankering van machtspolitiek als dominante school is ook zo'n prijs. De effecten op collectief denken en perceptie mag ook niet onderschat worden: angst voor concepten van innovatie / aanpassing, over de gehele schaal van gedrag, onvermogen om met praktische vraagstukken daar aan gekoppeld om te gaan.
Ik neem aan dat je de overige topics van het moment hier gezien hebt. Let eens op de perspectieven zichtbaar in een non-topic als gender neutraliteit. Het is een non-topic, omdat het niet moeilijk is om als samenleving omgang te kunnen vinden met concepten van algemene stabiliteit - zolang emotie maar niet dominant is in redenatie. Maar het is een topic omdat mensen zich ongemakkelijk voelen bij idee / perceptie van verandering - omdat het gaat om "ik" en "mijn" zonder oog voor correlaties tussen bewustzijnsprocessen, algemene ontwikkeling groepsdynamiek en afhankelijkheden voor stabiliteit én ontwikkeling.
Als we een dergelijk futiel onderwerp al niet langer kunnen benaderen vanuit een brede blik, wat dan wel nog.
We staan aan de voet van een enorme omslag, een volslagen nieuwe cyclus in onze collectieve ontwikkeling op deze kluit. Dat is niet makkelijk, maar we horen te weten dat het niet onmogelijk is om daar goede omgang mee te hebben. We horen te weten dat het kunnen garanderen van stabiliteit, groei, bewustzijn en ruimte prima mogelijk is. Dat hebben we tenslotte al eerder gedaan, adaptatie tijdens transitie ter beheersing van de volgende cyclus, dat kost een generatie maar is het waard. Maar omdat het denken gericht is geworden op ik / mijn / status quo / selectief belang is het enkel mogelijk om vast te houden aan wat is, en krampachtig proberen te forceren om dat zo te houden. Terwijl verandering de enige constante is.
Dat hebben we ook eerder meegemaakt in onze geschiedenis. Hoe harder we dit proberen, des te harder en dieper de rimpels als het lijntje uiteindelijk toch breekt.
Als in de menselijke ontwikkeling zich een dergelijk conflict tussen progressief en conservatief denken voordoet is het gevolg altijd een proces van rimpels op het water, dat is logisch. Maar als het proces van verandering niet gestabiliseerd kan worden voor algemene behartiging volgt altijd dat reparatie een generatie kost. Hoe die prijs betaald wordt, nu ja, bloed.
Als ik het bruut mag stellen:
wat jij vraagt komt neer op wanneer we de prijs willen betalen van "reparatie / adaptatie kost een generatie", in welke vorm, en door wie die prijs betaald moet worden.
Mijn perspectief daar in is dat het niet langer mogelijk is om als groep constructief om te gaan met dit vraagstuk. Het vereist immers een volledig ander bewustzijn dan wat op dit moment dominant is. De huidige generatie is niet bereid om te offeren voor de volgende, en die is niet langer in staat om daar zelfs maar over na te denken. Aangeleerd gedrag is ook een brede weegschaal.
Wil je een concreet constructieve trend scheppen?
Never waste a good crisis. Op dat punt zitten we inmiddels. Maar die vlieger gaat niet langer op. Zowel individu als groep zijn immers berekenbaar geworden als variabele van instrumentele logica.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.