tweaker2010 schreef op zaterdag 21 januari 2017 @ 01:21:
[...]
Eindelijk een politicus die wel een beetje stevig in zijn schoenen staat en opkomt voor zijn standpunten.
Ook al zal Trump op termijn concessies moeten doen, hij gaat niet op voorhand al zoete broodjes bakken.
Maar in Europa hebben we liever de softe aanpak en achterkamertjes politiek waar Brussel om bekend staat.
Beetje "sterke man" syndroom?

Er zijn zat politici te vinden die stevig in hun schoenen staan. Sterker nog, er zijn er genoeg te vinden die zich niet enkel ver houden van het ultieme vereiste voor politieke stabiliteit: compromis. Nog erger, wist je dat er politici zijn die zich niet aan partijlijnen houden? Voorbeelden genoeg te vinden, ook in het Nederlandse.
Maar nee, laten we lekker op het beeld afgaan!

Kunnen we heerlijk mee provoceren
Laat je toch niet zo kennen, dit is geen platform voor werving of perverse gratificatie, en ja, ik vrees dat de echokamer toch echt ergens anders is. Hoeveel nut heeft het on telkens weer smaakmakers erbij te blijven slepen. Daarnaast, heb je enig idee hoeveel achterkamers Trump al decennia lang bezoekt?

Enig idee hoe hard die man inzet op beïnvloeding van anderen? Hoe veel van zijn zakelijke activiteiten direct afhankelijk zijn van politieke lobby? Werkelijk, hoe kom je er überhaupt bij. Enig idee trouwens hoeveel van Brusselse verlamming direct te herleiden is tot gekonkel van nationale politiek? Ik hoef er niet eens het schoolvoorbeeld van kledinglabels bij te halen, laten we eens kijken TTIP en zo meer.
Het enige wat er is om dit soort indrukken te krijgen is wat de man zegt als er een camera op gericht is. Nou, als je daar op af moet gaan, veel succes. Is het dan echt zo belangrijk dat het iets anders is dan waar we tegen aan willen schoppen, die het excuus geeft om zelf eindelijk ook wat te mogen schoppen? Nou, daar heb je dan een zakenman met loopbaan van fraude, dubieuze praktijken, louche verhuurgeschiedenis, faillissementen, lening op lening zonder inzicht in wat hij daadwerkelijk heeft versus wat hij verschuldigd is en dat wordt ineens politicus

Natuurlijk geven we daar ons vertrouwen aan, natuurlijk vinden we dat fantastisch.

Xeon_vl schreef op zaterdag 21 januari 2017 @ 01:33:
[...]
Ja, en laat dat mij net zo verontrusten. Die powerplay tussen grootmachten opent ook terug de mogelijkheid dat het gruwelijk misgaat. Gewapende conflicten worden altijd verwezen naar iets van het verleden maar dingen kunnen erg snel uit elkaar vallen. Heel erg snel.
Het is natuurlijk perfect mogelijk dat het zover (nog) niet komt, op dat vlak ben ik nog semi optimistisch.
Maar dan komt je tweede punt: de EU.
Of, die wordt ineens terug coherent, en krijgt ruggengraat, wat maakt dat we nog een beetje mee kunnen worstelen
of, en dat is op dit moment een realistischer scenario, valt na de komende verkiezingen in sommige landen compleet uit elkaar (of bestaat enkel nog op papier). De VS die bij crisissen af en toe al eens wat wind voor ons opving geeft aan daarmee te kappen dus dat geeft nog extra druk op een incoherent geheel dus een sterkere ruggengraat is volgens mij echt niet voor morgen. In dat geval komen wij als kleine landen terug terecht tussen die powerplay van grootmachten met volstrekt 0 relevantie. Dan is het gewoon ondergaan. Zelfs onze grotere buurlanden zouden amper nog kunnen wegen. En in dat laatste scenario wat mij helaas het meest plausibel lijkt, gaan we er hard op achteruit. Erg hard.
In die zin had ik dus liever geen president Trump gezien nee. De tijd zal het uitwijzen maar de kaarten op tafel zijn niet erg in ons voordeel

Tja, we zitten met flinke uitdagingen. Welke kant we ook uitgaan, we zullen er niet aan ontkomen diepere en bredere Europese investeringen te maken, én samenwerkingen uit te breiden op die terreinen waar we op collectieve zekeringen en kaders van afspraken in komen te boeten. Juist in een tijd waarin we dat niet willen, zowel op basis van noodzakelijkheid voor nuttige aanpassingen als vanwege de populariteit van wijzen, schoppen en roepen in & voor de echokamer. Daar zit menig breekpunt.
Dat we met aanpassingen en veranderingen te maken zullen krijgen daar valt niet aan te twijfelen.
Zelfs in een meest amateuristische implementatie of zoeken naar implementatie van die streefpunten van Trump welke voor ons consequenties hebben zullen we aanpassingen moeten maken. Het maakt niets uit aan welke kant van het politieke spectrum in Europese landen je kijkt, daar is men het over eens. Men vindt het niet leuk, maar men erkent in ieder geval de realiteit. Binnen samenleving ligt het anders. Daar zit nog een flinke discussie die eigenlijk iedereen elke dag zou moeten voeren, maar goed.
Hoe we daar mee om willen, én kunnen gaan, dat is vers twee. Het frappante in deze is dat niet politici dit bepalen, maar burgers en bedrijven. Wij hebben immers een systeem van afgeleide politiek, dus enkel als wij met onze duimen blijven draaien (of lekker blijven schoppen met een blinde glimlach) zal onvermogen om welke lijn dan ook te bepalen het resultaat zijn. We scheppen onze eigen realiteit. Samen, of niet. Het is dat, of we laten onze realiteit bepalen door onze perceptie. En dat is iets waar we nauwelijks eigen invloed op hebben, en waarvan we eigenlijk zouden moeten weten dat het altijd misbruikt wordt.
Maar goed, je stip een belangrijk punt aan wat toch veel mensen onderschatten: Trump stelt duidelijk een terugkeer voor naar een wereld van meerdere grootmachten met invloedssferen en het recht op uitoefening van macht buiten de grenzen van soevereiniteit. Ook in zijn inauguratie speech was hij daar weer behoorlijk duidelijk over. Het werd ondergesneeuwd door zijn repetitie van slogans en catchphrases, maar ook dit keer zat het er weer expliciet in. Ik kan goed begrijpen dat Putin met een glimlach zit - dit is nu precies het 19e eeuwse model waar hij naar toe wil. Misschien klinkt het vreemd, maar ik kan de verleiding begrijpen. Het idee van meer controle, minder afhankelijkheden, beter vermogen tot sturing. Ik snap het. Althans, ik begrijp dat men het beeld heeft, en hoe men er aan komt. Het is echter geen reëel beeld. Het is onze perceptie van iets wat we zelf niet mee gemaakt hebben, wat we enkel kennen vanuit beeld van verleden en de menselijke reflex om terug te vallen op wat men meent te kennen bij het zien van verandering, de noodzaak daartoe of problematiek in omgang daarmee. Het is al eerder voorbij gekomen, maar de moeite waard om nog eens te herhalen. We zitten in een gedragspsychologische valstrik.
Modern is good, but the past was stable, right. Right?
Maar let op, het is niet vanzelfsprekend echter dat dit een per definitie minder stabiel model is dan het huidige. Dat kan, hoeft niet. We weten het gewoonweg niet omdat de omstandigheden van tegenwoordig, van mentaliteit, cultuur, bewustzijn, technologie, handelsbetrekkingen ga zo door, simpelweg heel anders zijn dan in die tijden.
Het staat wel vast dat het potentieel voor escalatie groter is dan binnen het model wat we nu kennen, ongeacht of zich dat nu uitwerkt in IB scenario's van chantage, afpersing, uitverkoop, overdracht, interventie, hybride escalatie of wat dan ook. Dat weten we eigenlijk best wel, tenslotte hebben we behoorlijk harde lessen vanuit die tijden geleerd en flinke aanpassingen gemaakt alsmede structuren en buffers geschapen om de excessen uit die tijden juist te voorkomen.
Wat ook wel vrij zichtbaar is, dat is uitwerking op inrichting van samenlevingen. Landen nu zijn ingericht op basis van het huidige model, daar is alles ook op gericht. Van zaken als defensie, politieke processen, maar ook voor onderwijs, kredietvoorzieningen, infrastructuur - ga zo door.
Een ander model vereist botweg een andere inrichting. Wat we nu kennen zoals het is, zal dus moeten veranderen. Daar denken we liever niet over na, tenslotte is het te populair om te wijzen en te schoppen.
Keuzes zullen hoe dan ook gemaakt moeten worden. Het maakt eigenlijk zelfs niet veel uit hoe diep de impact van Trump is op betrekkingen tussen Europese landen en de VS. Het maakt ook niet zo bar veel uit met welke uitwerkingen van zijn beslissingen we te maken krijgen.
Dat klinkt misschien vreemd, toch is het dat niet.
Kijk eens naar de gewone altijd aanwezige gevoeligheid van mensen voor perceptieproblematiek. Denk eens aan ons veranderende gedrag in blootstelling aan andere vormen en patronen van informatiestromen. Kijk eens naar verandering hier, van het einde van identiteitspolitiek of de verzuchting om ons mee te laten slepen door boze beeldvorming. Mensen zijn ook maar mensen, of het nu een kraker is, een verkoper van beltegoed, een bankier of een politicus. We reageren nu eenmaal, zowel als individu als - belangrijker nog - groep. Een simpel verschil in interpretatie tussen buren leidt al snel tot agressief of isolerend gedrag, ongeacht wat er nu echt aan de hand is of was. En ja, kijk eens hoe graag mensen tegenwoordig springen op de kans om eens lekker te schoppen zonder zich schuldig te voelen, of hoe snel men de slachtofferrol zoekt, of met de vingers naar her en der gaat wijzen om maar zoveel mogelijk anderen aan alles te laten twijfelen.
Bot gezegd: het maakt geen bal uit of we met echte problemen of perceptieproblematiek te maken krijgen.
Welkom bij de mensheid, toch best een vreemde diersoort

Het goede nieuws is dat we keuzes hebben. Dat begint en eindigt met ons eigen gedrag. Participeren we, of wijzen we af.
Schoppen we, of bouwen we. Het is de groepsdynamiek die de richting én het tempo doet bepalen van ontwikkelingen.
Met andere woorden: lopen we in dezelfde valstrikken van demagogie, beeldvorming en polariserende echokamers op basis van eigen gedrag eerst zoals de Amerikanen, of niet.
Nu ja, Nederland heeft binnenkort verkiezingen. Of we er nu over na willen denken of niet, die gaan eigenlijk minder over Nederlandse politiek dan we denken. Voor de internationale trends, de geopolitieke verhoudingen zijn symbolen net zo belangrijk als voor gewone mensen. Wat er in Nederland gaat gebeuren zal in hoge mate bepalen of we op dit continent opnieuw terugvallen in gedrag wat ons onze keuzes kost, of dat we opnieuw op zoek gaan naar stabiliteit en volgende keuzes.
Zuur, maar ja. Ergens is het bijna poëtisch correct. Tenslotte is Nederland vanuit de pijn van de Tweede Wereldoorlog een van de aanjagers van Europese samenwerking en buffering tegen Europese conflicten geweest. Ergens is het wel passend dat het eerste grote symbool voor trendontwikkeling Nederland zal zijn. Beetje pijnlijk wel, die verantwoordelijkheid, maar goed.
Even nog iets anders, om in te haken op potentieel van escalatie tussen grootmachten. We zitten in een ongewenst conflict met het regime in Rusland, voor de Europese landen zit daar het grootste potentieel van escalatie. Dat is echter veel minder een arena van gescheiden domeinen zoals wij dat in ons denken zien, het is niet een simpele kwestie van militair conflict als ultieme escalatie. We zullen ook op dit gebied aanpassingen moeten maken aangezien zowel gewapende als ongewapende conflicten tegenwoordig steeds meer van hybride aard zijn. Een bank is net zo goed een wapen als een Youtube kanaal als een geweer. Dit staat eigenlijk los van al deze discussie over politiek, verkiezingen en dat alles. Dit is een ontwikkeling die we overal in de wereld zien, of men nu te maken heeft met de uitdagingen waar wij voor staan, of helemaal niet. Praktisch probleem van politici in deze is dat ze geen idee hebben hoe duidelijk te maken dat conflict niet onze keuze is, maar belangrijker nog dat het niet langer is zoals we het van films of boeken kennen. Het veld ver weg.
Op dit moment zijn we niet in staat om daar mee om te gaan. Wij zien ontwikkelingen als lineair, domeinen als gescheiden expertises en arena's, we denken in kaders van afspraken en uitwisseling. De realiteit van de jonge 21e eeuw is helaas anders. Daarom ook dat veel mensen (zowel de spreekwoordelijke elite waar het populair is om tegen aan te schoppen zonder te weten over wie we het echt hebben, als gewone mensen die door beeld heen prikken omdat ze de moeite doen) zich afvragen of het wel verstandig of nuttig is toe te geven aan die verzuchtingen om terug te gaan naar beeld, denken en inrichting van oudere tijden. Hoe we het ook wenden of keren, het afwijzen van diversiteit, het afwijzen van openheid, het afwijzen van consistentie van onderhoud van vereisten voor stabiliteit is precies dat: terug naar dat model van vóór "onze moderne" tijd.
Het voorbeeld van deze tijd is de verzuchting naar dat 19e eeuwse model wat we eerst enkel in Rusland zagen, nu echter ook in de VS. We onderschatten wat dit wil zeggen voor burger en bedrijf. Het zou niet verkeerd zijn om daar eens wat meer inzicht in te krijgen. Dan zakt de animo om lekker blind te wijzen snel in, als zaken zo dicht bij huis komen.
Escalaties zullen we hoe dan ook zien. De oprispingen van deze en vorige week in het voormalige Joegoslavië zijn een goed voorbeeld daarbij. Klein, toch dichterbij voor perceptie dan een Krim, maar kostbaar vanwege alle investeringen zowel zakelijk als politiek. Een kwetsbare dynamiek waar wij als Europese landen niet klaar voor zijn om mee om te kunnen gaan als Europa. Een heel makkelijk drukpunt dus. Beïnvloeding voor escalatie gerelateerd aan de Brexit is ook zo'n punt van aandacht. Het is niet moeilijk om mensen in emotie te krijgen over regels en wetgeving op basis van angst. We zagen vorige week de drama's van "ja maar wat als het VK een belastingparadijs gaat worden", compleet met deze week malle wethouders en vreemde ideeën. Maar ook daar zitten kwetsbaarheden. We zijn ook zonder externe druk prima in staat om elkaar in de haren te vliegen over dat soort zaken, zuur is juist dat de Europese niveau's en instellingen die we zo graag willen afbreken eigenlijk de enige echte buffers zijn om herhaling van het typische Europese verleden te voorkomen.
Maar we hoeven ons niet angst aan te praten. Het risico op grootschalig singulier militaire conflicten is hoe dan ook kleiner geworden juist omdat het niet langer beheersbaar is. MAD is dood, nucleair conflict valt te zekeren, de consequenties echter niet. Hybride conflicten zijn de nieuwe realiteit. Daar zullen we mee om moeten leren gaan, je kan ze niet afkopen, niet op afstand houden, je zal je moeten wapenen op manieren waar we het nog eens over zullen moeten worden. Angst is in dat opzicht de meest foute raadgever. Nuchterheid geeft met bereidheid om wat moeite te doen voor inzicht een veel betere positie.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.