polthemol schreef op woensdag 10 mei 2017 @ 23:24:
http://www.volkskrant.nl/...0content&utm_content=free
even een snelle kijk in hoe je dingen aankondigd richting de pers. Professionaliteit tot en met bij het witte huis.
Diep en diep triest is het aan het worden. Het is bijna alsof de senaat en het witte huis gevuld is met mensen die een melkertbaan nodig hadden

'hier, ga maar president worden en jij woordvoerder, kan niet zo gek veel mis gaan hoor'.
Ik ben oprecht benieuwd hoe lang een land dit nog gaat pikken. Het verbaasd me zelfs dat men nog niet begonnen is de hut af te breken. Als een Europa zijnde (of in feite welk land dan ook) zou ik de VS in ieder geval niet meer serieus nemen.
En daar wringen dus twee schoenen.
1.
We staren ons blind op wat afleiding is. Het is te vaak alsof ik naar een theater van ouderwets Andropov geïnspireerde maskirovka zit te kijken. Zowel bij Trump, zijn handelen en het positioneren er om heen, als Trump en de verkiezingen zelf. De essentie van de verschuivingen, alsmede de ontwikkelingen, zit heel ergens anders.
3.
We staren ons blind op traditionele concepten als "hoe lang pikt een land X". Ik krijg de indruk dat we zelfs hier (met de luxe positie van externe observatie, gebruik van meervoudige en diverse bronnen én toetsing daarvan) nog steeds zowel de verschuivingen als de impact ervan (op terreinen als groepsgedrag, consumptie informatie e.d.) zwaar onderschatten.
Wat de hut afbreken aangaat, laat dat nou net aansluiting hebben bij toch een behoorlijk deel van zowel politiek establishment als ideologische basis. Daarbij, niet te onderschatten, de teneur van het Amerikaanse denken is al heel lang steeds negatiever aan het worden. Denk niet enkel aan de hernieuwde opkomst sinds de jaren '90 vorige eeuw van milities en survival georiënteerde organisaties. Let ook eens op literatuur en fictie (altijd tekenend voor ontwikkeling collectieve perceptie, maar ook sturend). Apocalyptische fictie is hot in de VS, van Young Adult tot de genres van literatuur. Uit Hollywood komt niets anders dan afbraak, zelfs traditioneel positief-culturele memes (en bijbehorende merken) zitten of in het slop, of zijn voorzien van zwarte uniformen en afbraak van samenleving - prachtig voorbeeld in deze is een van de meer tekenende Amerikaanse entertainment niches als Star Trek). Het klinkt misschien vreemd, maar het zit allemaal op dezelfde lijn voor gevoel, perceptie en verwerking van informatie eenheden van dezelfde aard.
Het is an sich geen verrassing dat de blik van de VS naar binnen gericht is. Al dertig jaar is alles (op zijn minst in perceptie) negatief, of is dat geworden. Niet enkel vanuit fenomenen als Talk Radio (en bijbehorende inzet van netwerken, frappante vorm van beïnvloeding), maar denk ook eens aan de zich telkens herhalende crises woningmarkt (primair instrument vermogensopbouw voor Amerikanen), of het opgroeien van inmiddels vrijwel twee generaties met structurele schulden vanuit onderwijs en opleiding (maar niet enkel dat, ook de verschuivingen naar voorzien in basisbehoeften vanuit participatie kredietsystemen is op zijn minst frappant te noemen).
Voeg daar aan toe een toch indrukwekkende serie externe en interne conflicten met hoge kosten (niet enkel menselijke, maar kijk ook eens naar de correlaties tussen de interne staat van het land als 4e wereldland en de kosten van bijvoorbeeld de externe conflicten). En bij elk conflict opnieuw een confrontatie met afbraak van vertrouwen. Of we het nu over oorlogen hebben, of politieke conflicten (eerder kwam in het topic het verkiezingsdrama van Gore naar voren, maar onderschat niet de impact daarvan op vertrouwen in het stelsel bij grote delen van de bevolking - iets wat versterkt is geworden door vergelijkbare drama's op niveau's van staten en zelfs districten).
Let eens goed op Trump's uitspraken ten aanzien van afbraak overheid. Afbraak dit, afbraak dat. Het zijn zeer gerichte uitspraken. Het is de ultieme culminatie van het instrumenteel gebruik van extreme focus op het concept van
zelfredzaamheid als basis voor beleid én denken (serieus, gigantisch teken aan de wand voor een land als Nederland).
Of we nu kijken naar het zorgdebat daar, de rol van een Federale Overheid überhaupt, het gaat over de gehele linie en sluit aan bij zowel perceptie als gevoel - en dankzij toch interessante technologische ontwikkelingen ook informatie beschikbaar voor mensen. Zelfs in het Democratische kamp zie je dit. Bijvoorbeeld op niveau van staten en autonomie van beleid, federale rechtspraak, sociale instituties. Maar ook gewoon op het platform van afbraak vertrouwen in bestel vanuit symboliek van establishment.
Er is in het topic vaker opgemerkt dat in de VS een groter civiel politiek bewustzijn is. Dat klopt, dit is onweerlegbaar veel meer geïntegreerd in collectief gedrag (zeker als je het vergelijkt met hier). Maar de participatie is niet op het bestel gericht, wel op één van de twee netwerken. Ik kan het helaas op het moment niet vinden, maar eerder in het topic kwam een zeer interessante studie voorbij van burgerinitiatieven van politieke aard buiten de verkiezingsperiodes om. Consistente afnemende lijn. Zelfs post-Trump is ondanks het beeld weinig nieuw initiatief. De traditionele cohesie vereist daarvoor is er niet meer.
Maar let op, ik begrijp wat je wil zeggen, maar het niet serieus nemen zou een zeer pijnlijke fout zijn. Men is oprecht in overtuigingen, men gelooft de dominante perceptie, men participeert in dominante netwerken, men kijkt niet verder. Men handelt wel op die basis. Het zou voor ons hier niet verstandig zijn om daar niet goed naar te kijken. Zeker, het valt moeilijk serieus te nemen. Het drama van afleiding (van en door) Trump gaat de Amerikaanse versie van House of Cards ver voorbij. Wat moet je daarmee. Wat kun je ermee. Toch elke dag opnieuw er een omgang mee zoeken. Het heeft immers effecten op ons (en onze belangen), en we zitten op dezelfde lijn van ontwikkeling.
Ja, triest. Maar het is wat het is. We zullen daar mee om moeten leren gaan. Zowel met het symptoom Trump, als de ziektes daarachter. We zullen dan wel onderscheid moeten leren maken daartussen. Ik merk op dat dit vooralsnog heel erg moeilijk is, zelfs vanuit hier.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.