RM-rf schreef op vrijdag 13 januari 2017 @ 17:24:
[...]
Wat betreft de amerikaanse politiek klopt dat nu juist niet...
Amerika draait eigenlijk erg veel, weet niet goed wie zijn vrienden zijn (of het nu banden met bv china moet aanknopen of juist afstoten, Rusland van een zeer pro-westers vriendelijk land gedurende een meerdere jaren langzaam tot een vijand zien verworden)
voor vrijhandel gaan of juist isolatiepolitiek bedrijven. Wat betreft Europa heb ik het gevoel dat amerika het gewoon niet eens meer volgt.
Er is nu juist voor amerika geen structeel betrouwbare stabiele lange termijns politiek mogelijk, terwijl op de korte termijn er de wens is heel snel beleid door te drukken, met soms langdurige effecten.
en steeds meer angst ook militair ergens betrokken te raken....
Zeker Obama is een extreem voorbeeld van een president die zich eigenljk uit ieder conflict erbuiten wilde houden, hooguit met een joystick ingreep ( de drone-politiek) maar dat heeft de minste politieke macht en is ook imho een af substituut voor daadwerkelijke internationale politiek.
De President is hierbij natuurlijke en factor, de andere is de ondersteuning dor het Congress, waarbinnen bi-partizaan overleg steeds meer een scheldwoord is (alhoewel bij buitenlands beleid nog wel enigszins gebruikelijk, maar ook hier zie je bv bj belangrijke verdragen en beleid tov Iran en Cuba dat ook polariserende artij-politiek steeds meer leidinggevend geraakt
Even een beetje zin voor realiteit lijkt me wel op zijn plaats hier. Er bestaat niet zoiets als consistent stabiel beleid over generaties heen. Ik wordt een beetje moe van het whataboutisme hier - ik weet niet of dat de focus van het beeld gewenst is hier, maar ben voorzichtig, de zaken zijn nu eenmaal zo simpel niet.
Verandering is een constante. Menselijke dynamiek, organisatie en bewegingsgedrag is per definitie complex en conditioneel aan stimuli, omgevingsvariabelen en zo meer - stuk voor stuk factoren die op hun beurt niet statisch zijn.
Het is wel heel erg lekker makkelijk om zo het beeld proberen te beïnvloeden. Vergeet je niet dat - als voorbeeld - China haar eigen ontwikkelingen heeft gekend in die periodes? Vergeet je niet dat in de regio rondom China verschuivingen hebben plaatsgevonden? Vergeet je niet dat technologische ontwikkeling een enorme impact heeft gehad op traditionele visies op grondstoffenbeleid - kijk eens naar impact daarvan binnen ontwikkeling van en binnen China - en vervolgens de verschuivingen ten aanzien van relaties heen-en-weer met andere landen?
Ik leg er maar even de vinger op, aangezien dat binaire vergelijken veel te makkelijk is.
Bovenal, welkom bij de mensheid. Mensen zijn niet consistent, bestendig perfect. Ze hebben geen magische balans tussen perceptie en perspectief, ze begrijpen niet instinctief de relaties tussen belangen en afhankelijkheden. Alles is een verandering, alles is een oefening in reactie op - en veel daarvan is niet enkel complex an sich, ook nog eens een afgeleide van een globale dynamiek waar ook elke oefening in balans zijn eigen cyclische evolutie kent.
Of moeten we het eens hebben over de wendingen in beleid van het regime in Moskou ten aanzien van Tsjetsjenië? Waar het ene moment het land half ontvolkt werd, het andere moment de warlords ingehuurd werden om in Kazachstan de zaken in chaos te helpen als instrument voor druk richting dat Gemenebest. Waar het ene moment de staatspropaganda (er is geen onderscheid helaas tussen staat of publieke media) het verderf van moslims in die regio adverteerden, het volgende moment Putin speciale uitzonderingswetgeving door duwde voor polygamie, kindhuwelijken - zelfs staatsprotocollen voor speciale status van Tsjetsjenen gelieerd aan zijn favoriete warlord (zodat zelfs de Russische politie ze bij criminele activiteiten niet mag aanpakken).
Of zullen we een andere kant uitkijken naar relaties tussen Rusland en China? Waar men eerst in een langslepend conflict zit over grensgebieden in Siberië, dan weer escalaties heeft over scheepvaartcorridors (a propos, komt dat niet bekend voor, het gaat om hetzelfde gebied waar China met de buren en de VS in de clinch ligt met het bouwen van die militaire eilanden). Vervolgens mislukt Putin's inzet van het sturen van Schroeder naar Duitsland om zaken te beïnvloeden en ziet hij zich gedwongen om een detente te bewerkstelligen ten koste van uitverkoop van een aantal oostelijke wingebieden compleet met dominante participaties in Russische bedrijven. Totdat er in China weer problemen opdoken in de Westelijke gebieden waarbij een Russisch partnerland in het Gemenebest betrokken raakte bij regionale civiele conflicten en Putin weer een harde lijn moest trekken.
Het is toch vreemd, hoe nergens iets bestendig is, toch? Hoe perspectieven en belangen consistent veranderen? Overal waar we kijken blijft niets hetzelfde, wat vreemd. Ik drijf het wat op de spits, en ik kan prima begrijpen wat we ons in details verliezen - selectief of niet. De prijs die we echter daar voor betalen is dat we ons vermogen om zaken te beïnvloeden, en te leren van perspectieven en ontwikkelingen, afbreken. Wie is daar nu echt bij gebaat, niemand toch?
Zoals ik al zei, we kunnen ons blindstaren op cherrypicking totdat we er bij neervallen. Dat verandert niets aan het gegeven dat we ons dit niet kunnen veroorloven. Wij als Europa niet, de V.S. ook niet. Het lijkt me aldus van essentieel belang als gewone mensen dat we er op letten om niet enkel in de loopgraaf te kijken, maar ook in die andere, en het veld ertussen.
Onze problematiek (ja, onze - wij hier zijn immers afhankelijk voor collectieve en individuele veiligheid als landen van de V.S. binnen de kaders van onze verdragsafspraken) in deze is niet zozeer dat de V.S. een (zeer zeker) niet consistent genoeg beleid gehad hebben. Dit is een - helaas - relatief normale cyclus voor landen. Het probleem is dat we die tactische niveau's van ontwikkelingen en wisselingen niet langer gebufferd hebben tegen ontwikkelingen en uitdagingen van strategische aard.
Daar zit het grote verschil tussen het huidige Westen en het regime in Moskou. Hun strategische agenda is ongeacht alle tactisch draaien en kronkelen consistent gericht op één simpel doel. Dit was hier ook ooit zo, we zijn dit eigenlijk vergeten. We weten wel dat er iets mist, maar we weten niet goed wat. We zien ook wel signalen, ontwikkelingen en gebeurtenissen. We zien echter niet langer iets van een centrale lijn gekoppeld aan onze ervaring, onze perceptie van stabiliteit en vertrouwen.
Voor ons is het probleem met Trump heel goed mogelijk meer complex dan we wensen te denken. Voor de V.S. is het enerzijds net zo complex, het kan echter ook heel goed heel simpel worden. Vergeet niet dat de V.S. ondanks alles de blik behoorlijk naar binnen gericht hebben. Het is geen echt naar buiten gericht land toe, er zijn behoorlijk wat redenen waarom de V.S. in al haar jonge geschiedenis altijd kampt met de reflex naar isolationisme.
Het zal niet veel uitleg behoeven wat een dergelijke wending in het licht van grote en actief gedragen strategische tegenstelling voor ons hier kan betekenen. Genoeg reden dus om niet blind te staren op details, goed de vinger aan de pols te houden, en te blijven letten op dat veld - en niet enkel de loopgraafjes her en der.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.