NiGeLaToR schreef op zondag 29 januari 2017 @ 23:44:
[...]
Nee Virtuozzo, we stevenen af op een periode van conflict op grote schaal als er geen mogelijkheden worden gevonden mensen te laten inzien dat conflict, angst en repressie niet de enige middelen zijn.
Ik heb een tijdlang gedacht 'zal zo'n vaart niet lopen toch?' en zie inmiddels dat dit het wel al een tijdje doet.
Voor de mensen die me een paniekzaaier vinden, lees bijvoorbeeld dit eens aandachtig door:
http://m.huffpost.com/us/entry/11179774
Het is niet erg om een beetje kritischer te zijn - niet op de vraag of er nu meer of minder Mexicanen de VS in mogen maar de vraag of je bereid bent te riskeren dat een setje doorgeslagen populisten hun onderlinge verpiswedstrijd met jouw kinderen gaan uitvechten... ik namelijk niet.
Ik zal niet ontkennen dat het potentieel voor conflicten aan het toenemen is. Zeker als we de huidige lijn van ontwikkelingen volgen en - in essentie - terugkeren naar modellen van de 19e eeuw. Mochten mensen menen dat dit wel meeviel, dan is welk geschiedenisboek dan ook een flinke aanrader om eens te kijken naar hoe mensen onder die omstandigheden mochten leven - los van de institutionele aard van excessen.
Ik zie echter geen effectief potentieel voor conflict op grote schaal (geopolitieke polarisatie, zeker, maar de grote schaal van toegepast conflict zoals wij dat op dit continent kennen, nee), wel voor hoge mate van conflict op kleine schaal voor verschillende domeinen, los van elkaar, maar ook door elkaar heen (politiek, sociaal, economisch, militair, demografisch e.d.).
Daar zit een verschil, maar het is geen discussie van wat erger of minder erg is. Conflict op grote schaal is voor elke actor op het moment een te hoge prijs, kleiner conflict (proxy, gedelegeerd of domein specifiek) is veel meer (negatief) bruikbaar - bot gezegd. Het ironische is dat een dynamiek van veel kleine conflicten van verschillende aard en type wel veel dichter bij de achtertuin van mensen komt.
Enfin, dat is meer een discussie van geopolitieke en economische ontwikkeling, mij viel een goed punt in je reactie op:
de huidige instrumentatie van ordening en inrichting werkt averechts.
Niet enkel is het geen antwoord meer op welke tegenbeweging, beïnvloeding of ondermijning dan ook, het inzetten ervan hiertegen werkt ook effecten in de hand die afbraak versterken. Prachtig voorbeeld is de directe relatie tussen diversiteit en blootstelling tussen verschillende percepties en innovatie. In een kenniseconomie als deze zit daar een behoorlijk teken aan de wand.
In de VS proberen giganten als Google en Microsoft net als startups dat heel hard duidelijk te maken aan politieke vertegenwoordigingen. Zij zitten echter reeds in de loopgraven, en dus in de valkuil. Nederland nog (net) niet. Prachtig voorbeeld in het Nederlandse is de ontwikkeling van "politieke feiten" en potentieel voor toepassing daarvan als de verleiding van het hameren op angst voor X (terrorisme, geweld, etc.), doe dat te lang, te veel, en je schept collectieve perceptie van wantrouwen jegens alles wat niet strookt met lokale perceptie. Over de inzet van financiële instrumentatie als schuld voor deelname en verdeling zullen we het maar niet hebben
Elke vorm van problematiek op deze schaal voor deze onderwerpen komt altijd neer op de vraag hoe we met wat omgaan, inclusief elkaar en wat we hebben. Het zou duidelijk mogen zijn dat wat we kennen in toenemende mate minder effectief is (en zelfs verstorend werkt), misschien is op dit moment dan de belangrijkste vraag wat we nodig zullen hebben om met veranderingen om te gaan, zelfs nog voor de vraag welke veranderingen dat zijn of waar we naar toe willen. In de VS heeft men die vraag in de jaren na Reagan geprobeerd te stellen, weliswaar maar heel kort, de weerstand (weerzin) was enorm. Nu blijkt dat effecten over generaties heenwerken. En dat de prijs niet te vermijden is.
Dus ja, kritisch zijn is een fundamenteel vereiste. Net als participatie. Het een kan niet zonder het ander. Ze kunnen echter geen van beide zonder bewustzijn en middelen. Die laatste twee hebben we de afgelopen dertig jaar behoorlijk afgebroken - het begin van besef hiervan is er (zie het topic van het middeninkomen en het topic van de TK Verkiezingen). De VS heeft op dit moment dat besef echter nog steeds niet.
En ja, dat is inderdaad een behoorlijk probleem. Wij hoeven hier niet het wiel van chaos opnieuw uit te vinden, we hebben nu - ondanks alles - de luxe van het kunnen zien van zowel consequenties als effecten van lijnen van ontwikkeling. De VS heeft dit voordeel niet. Zij zitten echt in de soep.
Verwijderd schreef op maandag 30 januari 2017 @ 00:10:
Ik ben benieuwd of de "tijdelijke" ban ook echt tijdelijk zal zijn en wat de gevolgen hiervan zullen zijn op lange termijn. Aan de ene kant kan ik met veel optimisme een positief resultaat indenken wanneer er meerdere landen de insteek van de VS overnemen.
Ik kan mij namelijk indenken dat stoppen met verwelkomen van vluchtelingen die vluchten vanwege een persoonlijk conflict met de politiek/idealogie/cultuur van het land van oorsprong op lange duur beter is dan ze hier alleemaal heen halen. Deze mensen die een meer "westerse" idealogie willen zouden juist samen zich sterk moeten maken in hun land en daar aan de macht proberen te komen.
Je zou misschien kunnen stellen dat in het Midden-Oosten een hoog nodige revolutie wordt ontmoedigd of voorkomen doordat iedereen die een verschil zou kunnen maken naar westerse landen vlucht.
Dit argument heeft nogal een hoog "what if" gehalte, daar ben ik mij van bewust.
Ik heb niet de indruk dat het Trump veel interesseert of iets werkt of niet. Laten we eerlijk zijn, dit is de man die enkel boos werd toen zijn campagne om mensen ervan te overtuigen dat zijn plan 62 etages had en geen 52 zelfs onder medestanders niemand enthousiast maakte.
Ik heb veel meer de indruk, zeker gezien de consistentie van gedrag en keuze in instrumentatie door zijn loopbaan en ontwikkeling heen, dat het hem helemaal niet uitmaakt of iets goed of slecht gaat, werkt, of uitwerkt - zolang het maar niet aan zijn perceptie tornt. En ja, zolang het ongeacht resultaat maar bruikbaar is om zijn basis te behouden, ongeacht wat je moet doen (wit, zwart, grijs).
Wel een opmerking, het decreet in oorspronkelijke opzet heeft geen singuliere focus op vluchtelingen. Trump heeft een focus op migratie, ongeacht of het nu legaal is, humanitair, illegaal of wat dan ook. Er is teveel verschil tussen hoe Trump zaken in beeld brengt, en de effectieve realiteit van wat hij doet of als opdracht op papier zet - alle reden dus om verder te kijken dan zijn woord of beeld. Je krijgt dan een heel ander scenario voor mogelijkheden van verloop, maar ook potentie in welke zin dan ook. Het voorkomt ook dat we gaan zoeken naar manieren of ideeën om drama, onzekerheid of afbraak vertrouwen ten gevolge van te minimaliseren.
Ik ben het met je eens dat veel landen heel veel baat zouden hebben bij een opbouw van stabiele en open samenleving - en dus baat hebben bij mensen die potentieel hebben dan wel kunnen scheppen. Absoluut. Het is echter een pijnlijke realiteit dat landen dit niet uit zichzelf kunnen. Is nog nooit voorgekomen. De redenen daarvoor zijn divers, maar in essentie simpel: landen zijn net als mensen nu eenmaal altijd verbonden. Zelfs het social-engineering experiment van Noord-Korea heeft nog steeds dezelfde fundamentele afhankelijkheden voor functioneren als welk ander land dan ook.
Even tussendoor, weet je wat er door de bank genomen gebeurd met mensen die potentieel hebben om positieve verandering te bewerkstelligen in gesloten, instabiele of in conflict verkerende landen? Die gaan dood. Niet vanzelf. Die kunnen niets opbouwen. De overlevenden zijn verdoemd tot het bevorderen van verdere chaos in weerstand, of het versterken van gesloten en instabiele aard van inrichting. Ook Nederland heeft genoeg van dergelijke tijden gekend, na de Tweede Wereldoorlog was het ook geen pretje. We wijzen wel met vingers naar mislukte couppogingen, vergeten echter onze eigen akkefietjes
Het is enkel te wijten aan de restanten van investeringen in vereisten van functionaliteit en stabiliteit (schoolvoorbeeld: onderwijs) voorafgaand aan dat conflict, de beperkte duur van dat conflict en de intentie en middelen van een externe partij dat we uit chaos zijn opgekrabbeld. Vervolgens was onze eerste reactie poging tot landjepik, maar goed, daar kregen we dan ook een tik voor op de vingers (al wisten we er wel een disproportioneel aandeel in hulp voor uit te slepen).
Als we even als "land" denken, dan kunnen we vrij eenvoudig stellen dat het in ons belang is om er zorg voor te dragen dat andere landen zich ontwikkelen op een manier die resulteert in een vergelijkbare stabiele en open vorm van ordening en inrichting. Naarmate onze afhankelijkheden complexer worden zijn die "andere" landen niet langer directe buren, maar kunnen zomaar op een heel ander continent liggen. Ooit was zo'n afhankelijkheid Duits erts, toen Noorts. Toen Zuid-Afrikaans. Inmiddels Chinees, al halen die het uit weer andere landen. Kennis is nog veel complexer, en ja, alles is een grondstof - ook mens en zijn gedachten.
Natuurlijk is dat zo simpel niet, we zitten nog steeds aan één wereld vast, en we zitten ook met behoorlijk wat remmende voorsprong van geschiedenis waar we meer geleerd hebben te nemen dan te delen (we mogen daar zonder waardeoordeel best eerlijk over zijn). We zitten ook met systemen die het resultaat zijn van compromissen tussen dat besef, en de realiteit van onze ontwikkeling en welvaart. Makkelijk is het dus absoluut niet.
We hebben het onszelf nog moeilijker gemaakt, door niet echt veel na te denken over hoe we omgaan met een dergelijke vereiste voor eigen functioneren op lange termijn. Zie het voorbeeld van globalisering, natuurlijk fenomeen zo oud als de mensheid, maar we hebben er selectief gebruik van gemaakt, hebben systemen ontwikkeld om het te melken totdat de zaken scheefgegroeid zijn - het is een klassiek voorbeeld van "hoe gaan we met wat op welke wijze om - waar leggen we de balans voor selectief en collectief nut". En dat heeft alles te maken met bewustzijn van afhankelijkheden en vereisten van stabiliteit voor zowel individu, organisatie als groep en land. Weer zo'n proces wat je enkel kan opbouwen over een of meerdere generaties heen. Wel veel sneller af te breken.
Enfin, we weten best wel hoe de vork in de steel zit. We kunnen ons isoleren en beschermen totdat we een ons wegen, de menselijke realiteit is dat als er één iets heeft, en de ander het niet kan krijgen, dat de eerste uiteindelijk altijd het loodje legt - en ondertussen steeds minder overhoudt omdat hij een steeds hogere muur of groter geweer nodig blijkt te hebben. Simplistisch uitgedrukt, maar ik neem aan dat de vergelijking duidelijk is.
Nu zitten we (ineens, we zagen het niet aankomen, enfin wilden dat eigenlijk niet) in een tijd waarin we overal figuren zien opduiken die met zowel emotionele als redelijke argumenten ons willen overtuigen om terug te gaan naar vormen van organisatie en inrichting die we eerder in onze geschiedenis gehad hebben. De argumenten zijn de gekende, van glorie tot kunstmatige termen als monocultuur en verwijzingen naar betere tijden en geen veranderingen meer behoudens magische goede. Met een scheut angst, ondergraving van fundamentele mechanismen als uitwisseling van vertrouwen of het erkennen van gedeelde afhankelijkheden. In het Oosten zien Europese landen Putin. Nu zien ze ook ineens Trump.
En Trump, die zegt ineens dat het allemaal beter zal worden, zolang we maar doen wat hij zegt, en teruggaan naar goede oude tijden zoals in de 19e eeuw. Ik begrijp de verleidingen best, zeker in deze soms chaotische tijden (ook al hebben we het zo slecht niet), absoluut gezien onze problemen met perceptie en het verschil met realiteit en hoe we met informatie omgaan.
We weten dus wat werkt voor eigen stabiliteit: de stabiliteit van de ander. Dezelfde vlieger gaat op voor groei. Kwestie van omgaan daarmee. Nu zegt Trump: daar wil ik niet aan meedoen. Ik wil juist dat anderen het niet goed kunnen hebben, dat anderen niet hier kunnen komen, en dat wij niets met anderen doen of er mee te maken hebben. Dan wordt het vanzelf magisch beter.
It's a leap of fundamentally derailed logic.
[
Voor 62% gewijzigd door
Virtuozzo op 30-01-2017 00:55
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.