Exact dit bedoelde ik met mijn niet per se makkelijk leesbare intro
We staan er te weinig bij stil en het was voor mijn eigen levensloop een openbaring om mezelf te realiseren dat de route die ik bewandelde naar financiele winst geen evenredige winst in gelukgevoelens ging geven.
We moeten zeker welzijn niet vergeten in deze discussie, maar daarvoor is een stabiele financiële basis wel een voorwaarde. Wanneer je alleen maar bezig bent met overleven is het ook lastiger om kansen tot verbetering te herkennen en te pakken. Ergo, van een kwartje naar een gulden is waarschijnlijk makkelijker, dan van een dubbeltje naar een kwartje. Als tenminste niet alle kwartjes naar dubbeltjes genivelleerd worden

Ook hiermee roerend eens: ik ben gaan inzien dat het hebben van een bepaald doel, met vooruitzichten en het gevoel van relevantie belangrijk is. Dat kan zoals genoemd met vrijwilligerswerk, maar uiteindelijk betaalt dat de kachel en huur niet, dus is betaald werk nodig. Maar het gevoel vast te zitten in een systeem van matige loonschalen, aangevuld met toeslagen, heeft voor velen in dit topic al gezorgd voor de vraag: als ik nu een dag vrij neem en het kost mij maar 10-15% van het extra netto inkomen door hogere toeslagen.. wat ben ik dan aan het doen? Het werk levert deze groep geen extra plezier op, geen uitzicht op een beter bestaan, het kost alleen maar tijd - onder aan hun streep.
Dus in veel gevallen is die financiele basis er wel, maar is dat dan ook een vrij brede basis waaruit je niet zo eenvoudig ontsnapt blijkbaar. Het middeninkomen is daarmee een utopie geworden.
Mfpower schreef op woensdag 21 juni 2023 @ 14:48:
[...]
Goed gezien. Wederom kom ik toch weer op de vraag die ik al een paar keer heb gesteld in dit topic - wat voor maatschappij willen we zijn? Is "het systeem" en daarmee betaald werk de norm? Of de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te kunnen doen of meer tijd met je eigen kinderen door te brengen? Zien we werk zoals de Fransen (dat wat je tegenhoudt om het echte leven te kunnen leven) of zoals de Amerikanen (naast werk is er eigenlijk niets) of iets er tussen in?
Waarom bestaat deze discussie niet langer? Of is die er nooit geweest (dit is een oprechte vraag?). Want pas dan kan je definiëren hoe het leven van de middeninkomer eruit zou moeten zien in een welvarend land als Nederland.
Ik ben met mijn vrouw (onofficieel, officieel in NL) getrouwd in Bhutan. Over luxe gesproken. En met een idee: in Bhutan hanteert men het bruto binnenlands geluk als maatstaf. Dat is geen financieel doel, maar een doel voor kwaliteit van leven. Je ziet dan ook dat men de schaarse middelen daar inzet om het binnenlands geluk te verbeteren en met een relatief laag BBP een vrij hoge score op de geluksmeter van landen op deze planeet neerzet.
Het is dan ook geen toeval dat ik daar een stukje van de puzzel vond voor mijn visie op het leven. Het is voor het gehaaide en gehaaste westen niet echt denkbaar om het financiele 'geluk' meer naar achter te zetten maar is wel in verlengde van jouw vraag: wat voor samenleving willen we zijn. Ik denk dat als je kijkt naar hoe wij nu scoren wereldwijd en hoeveel depressies en ontevredenheid er is, we ons geld niet goed besteden en misschien toch meer moeten kijken naar dat kleine bergstaatje tussen India, Nepal en China in om te ontdekken hoe we meer rendement uit ons geluk halen.
Dus: als we blijven hangen in het succes in het leven louter afmeten aan bezit en financiele status, blijven we chronisch ongelukkig en depressief - is mijn observatie. Met kanttekening die terecht gemaakt wordt: geen financiele basis hebben draagt ook zeker niet bij aan je 'geluksgevoel' - toch zie ik vaker mensen met weinig, geluk ervaren dan mensen die veel hebben en daarna alleen maar meer willen.
Blijkbaar kon je je die principes veroorloven. En nog genoeg overhouden.
Klopt. Ik heb ook niets gehad aan de start, heb even persoonlijk niets gehad in de covid tijd omdat ik mijn personeel belangrijker vond dan mijzelf. Dat verdiende zich terug en geld kun je opnieuw verdienen, de band met deze mensen niet. En nog dagelijks last van m'n principes en in sommige gevallen los ik het op met donaties, sponsoring en investering van tijd (vrijwilligerswerk) en soms maak ik financieel onhandige keuzes die wel bijdragen aan hoe ik mij erbij voel. Ik heb wel 20 jaar geinvesteerd in het verkrijgen van die (financiele) vrijheid.
Ik zou willen dat meer mensen met een middeninkomen vrijer konden zijn in hoe ze hun leven willen leven vanuit hun principes ipv dat de overheid alles 1 richting op nudged. De kosten van het leven zijn inmiddels zo hoog dat veel mensen hard werken om rond te komen en amper het gevoel nog hebben hun leven in een richting te bewegen die ze zelf voor ogen hebben.
De tweedeling kon niet sneller groter worden: ik kijk met verbazing naar de paleizen die in onze oude-nieuwbouw-wijk gebouwd worden, met nauwelijks nog normale huizen. Vrijstaand, uitbouw, design tuin, mooie auto voor de deur, tuinhuis, overkapping, sloepje er naast - het kan niet op. En dat niet 1 keer, maar straten vol. Geld lenen en daar de rest van ons leven van werken gaat velen enorm goed af.
De groep die daar buiten valt is vaak niet eens zover weg financieel gezien - probleem is dat je voor 350-400k een instaphuis koopt en zo'n vrijstaand paleisje nog niet eens het dubbele kost. Er is dus vooral iets misgegaan aan de onderkant van de markt, zoals we weten. Qua overheid zitten 'we' gewoon te slapen: woningnood, vergrijzing, opraken fosiele bronnen, duurzaamheid, klimaatverandering, niets van dit alles wisten we nog niet in de jaren 70, 80, 90 enzovoort. De mensen die er nu het hardst over klagen wilden er toen niets aan doen en nu nog steeds niet. Ik zou iets meer zelfreflectie wel kunnen waarderen van die generatie, zonder waarde oordeel - meer zodat we er nu wellicht
wel wat aan kunnen doen.