hoevenpe schreef op zaterdag 14 juli 2018 @ 13:24:
[...]
Als ik dit zo lees dan interpreteer ik het als flexibiliteit, dat de EU omwille van het grotere belang bereid is tot onderhandeling en compromis. Niet alleen met geduld en het accepteren van een andere formulering van bestaande structuren, maar ook bijvoorbeeld het loslaten van de delen van vrijheid van verkeer waar dat vanuit het Britse standpunt onacceptabel is. Zou die bereidheid er niet zijn dan heeft verder praten geen zin, men snapt in Brussel ook wel dat bepaalde rode lijnen ononderhandelbaar zijn omdat het anders electorale en partijpolitieke zelfmoord is voor May.
Binnen specifieke kaders. Geen precedent. Geen spel. Simplistisch gesteld.
Wat dat laatste aangaat, even heel erg serieus. Ja, nou en? Als politiek VK partijpolitieke zelfmoord zou moeten plegen dan is dat zo. Dat is tenslotte hun plicht. Zij zijn er voor het land en de mensen en hun activiteiten. Niet andersom. Electorale zelfmoord is iets heel anders. Men is slim genoeg om dat niet te hoeven doen.
[...]
Hoewel ik begrijp wat jij zegt komt het op mij extreem rationeel en afstandelijk over, alsof je de Brexit binnen de EU niet als een geopolitieke scheiding gezien wordt met alle emoties en boosheid die daarbij hoort. Ik weet niet of jij ooit zelf een scheiding meegemaakt hebt (hoop het niet voor de duidelijkheid) maar dan weet je dat de afwikkeling van een lange relatie altijd een pijnlijke aangelegenheid wordt waar ook zaken als wrok, oude wonden, wraak en verwijten over en weer bij komen kijken. Zelden zal gezamenlijk in harmonie de minst schadelijke uitkomst nagestreefd worden, de ander een poot uitdraaien en schade berokkenen komt veel meer voor.
Ja, en? Of is het de bedoeling dat we enkel maar lopen te tieren, roepen, wijzen en theater te maken?
Ik denk dat daar genoeg van aanwezig is, en kijk wat het resultaat is.
Dat wil niet zeggen dat we de emotie, het gevoel, of de perceptie niet meewegen. Op geen enkele wijze. Je zegt hier in feite dat het of het één, of het ander is. Maar dat is niet zo.
Brexit wordt in ieder geval in het VK ook zo ervaren: de publieke opinie lijkt immuun voor economische argumenten, het gaat vooral om 40 jaar frustratie, vergane glorie, verwijten en het streven om als winnaar uit de onderhandelingen te komen. Dan frustreert het begrijpelijkerwijs enorm als de tegenpartij steeds maar weer de rationele en verstandige blijft, geen deuren dichtslaat en vergelijkbare emotie toont.
Je haalt zaken door elkaar. Ja, frustratie speelt een rol. Het gros daarvan is weinig meer dan beeldvorming en selectief opgeklopt beeld wat niet eens bij een meerderheid van bevolking uniform of zelfs maar aanwezig is. De doos met al die zaken zit vol, maar laten we eens héél eerlijk zijn.
Brexit is een oefening in het omdraaien van functionaliteit van een democratisch bestel. Een dergelijk bestel beschermt - onder meer - positie en vermogen van segmenten daarbinnen, vertegenwoordigt het geheel van segmenten, behartigt die segmenten die zich het meest consistent laten gelden, en beschermt zowel delen als geheel tegen disproportioneel gewicht van meerderheid.
Nu ja, Brexit is een wende ten gevolge van tirannie van minderheid die enkel in beeld - en volume daarvan - een meerderheid lijkt.
Dat is waarom het negatieve potentieel onderschat werd. Dat is waarom gedacht werd dat het bestel conform structuur en ontwerp zou bufferen tegen effecten van zaken waar het voor ontworpen is om dat te doen.
Brexit werd gericht op perceptieproblematiek en aannames. Niets meer, niets minder. Er zijn nauwelijks reële fundamenten van onderbouwing te vinden. Het werd enkel als drukmechanisme gericht op kantelpunten van groepsgedrag zoals de gemiddelde mental coach dat binnen clubjes doet. Zie dat andere topic, 3% is nodig voor energetisch potentieel van kantelpunt op groepsniveau.
De lethargie erna, de passiviteit, dat zijn héél andere zaken. Daar hebben we het over gehad. Je hebt hier zaken als bias, cumulatief gedrag, de fasen van ontkenning, het Peter Principle en al die kwetsbaarheden van menselijk gedrag voorbij zien komen - die dat allemaal heel nuchter verklaren.
Men moet er enkel aan willen. En dát is zo makkelijk niet. Want het is een spiegel.
[...]
Is dat niet juist het gedrag van de EU wat de spanningen en frustratie binnen het VK nog verder aanwakkert? De ex die ogenschijnlijk onbewogen blijft nu je de relatie verbroken hebt, je woede-uitbarstingen negeert en zelf geen emotie of wrok toont? Alsof het niet zoveel uitmaakt dat je weg gaat...
De hoofdreden waarom het in dit draadje relatief rationeel blijft is omdat het de meeste van ons niet direct raakt, het een interessante casus is met een hoop popcorn voor de amusementswaarde aan de andere kant van het kanaal. Als je Brexit ziet als een scheiding dan zijn de hoog oplopende emoties heel goed verklaarbaar.
Oh nee, de EU richt zich totaal niet op zaken binnen de Britse dynamiek in dat opzicht. Dat is, zoals het hoort, het domein van de Britse regering. Hun mandaat, hun taak, hun verantwoordelijkheid.
Ja, May et alii (BJ) heeft een aantal malen geprobeerd de EU zover te krijgen dat handelingen dergelijke effecten zouden hebben. Jammer dan. Doen we niet.
Emoties? Waar dan? Die paar figuren die zich druk maken over hun loopbaan? Die paar segmenten van sociale media? Die paar bijeenkomsten van een paar honderd man?
Verwar nooit beeld met realiteit.
[...]
Voor de duidelijkheid, ik ben het volledig met je eens. Het valt me echter op dat de reactie van de EU op dit broddelwerk niet is wat ik er zelf van had verwacht: een diplomatieke middelvinger en het opschorten van de onderhandelingen. Blijkbaar denkt men dat er nog wel wat recht te breien is.
Er moeten altijd zaken recht gebreid worden. Er moet altijd gebreid worden punt. De belangen zijn groot, de gedeelde belangen zijn groot. Daarnaast, je bent buren, met elkaar verweven, je deelt geschiedenis en nog veel meer.
De middelvinger? Dit is Rusland niet. Dat is niet de politiek die in Europa bedreven wordt. Ja, nuchter waar nodig. Consistent conform protocol en kader van wet per definitie. Maar landen zijn net mensen. Hoe je daarmee omgaat is een van de grotere Europese historische lessen.
Rutte heeft daar geen kaas van gegeten. Voor hem is dit een oefening voor eigen bühne, met een stukje inzet voor clubjes van specifieke belangen (primair, fiscale stelsels) binnen Europa. Niets meer, niets minder. Hij hoeft daar ook geen kaas van te eten. Tenzij het misgaat. En dat is niet hetzelfde als May die tegen de aanwezige harde lijnen botst.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.