Haha, ik begin wel een beetje "that guy" te worden he

Ik ben gewoon niet zo'n held met dingen "op gevoel doen"; als ik een telefoon uit moet kiezen weet ik waar ik op moet letten en hoe ik kwantitatief dingen kan vergelijken, maar als ik bijvoorbeeld kleding uit moet kiezen dan weet ik eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen. Er is te veel keuze, het onderscheid is er naar mijn idee nauwelijks, eventuele verschillen zijn lastig te vergelijken, kortom een ramp, gelukkig heb ik een vrouw die me daarin gemiddeld eens per jaar wil begeleiden (en zelfs dan ben ik helemaal kapot na die dag). Vakanties/reizen vallen voor mij een beetje in de kleding categorie, er is veel aanbod, lastig om kwantitatief tegen elkaar te zetten en ik weet nooit wat de verwachte utiliteit is. Ik ben dan snel geneigd om te gaan relativeren: een vakantie/reizen is niet noodzakelijk voor mijn levensonderhoud, het kost geld en tijd die ik dan niet aan andere dingen kan besteden waarvan ik beter kan inschatten hoe veel ik er aan heb, er is al een plek waar ik de faciliteiten heb die ik graag wil en waar ik al voor betaal (thuis), ergens heen gaan (met een vrouw en 3 kinderen) gaat significant tijd kosten om te regelen, in/uit te pakken, te vervoeren en te managen op locatie, vliegen belast het milieu als geen ander. Aan het einde van de lijst denk ik dan: "laat maar, dat is de moeite niet waard".
Vervolgens heb je het bizar druk; partner, studeren, werken, kinderen, dus komt het er gewoon niet van en heb ik dus ook weinig persoonlijk referentiemateriaal om me voor te stellen wat de leuke kant ervan is. Voor mijn werk heb ik de afgelopen jaren wel wat in het buitenland gezeten, maar dan heb je als je geluk hebt eens een avond om door een stad te lopen. Dat heb ik een keer gedaan en de conclusie was: het is een stad, er staan huizen en winkels, er rijden auto's en er zijn mensen. Dit jaar voor het eerst met het gezin iets gedaan wat nog voor een vakantie door zou kunnen gaan (4 dagen dicht bij de zee in het huis van een familielid gezeten die op vakantie was) en dat hielden we gewoon niet vol. We zijn maar eerder naar huis gegaan, want het was gewoon te ingewikkeld. Kinderen waren uit het ritme, faciliteiten waren even wennen (internet viel na twee dagen uit, douche werd niet warm, bed was eh anders), weer hielp ook niet mee. Dus elkaar in de ogen gekeken en besloten dat we de komende jaren ook niet zo nodig ergens heen hoeven. Waar ik ook hen ben geweest, wat me het meeste bijstaat is dat ik aan het eind gewoon lekker naar huis wilde
Het meervoud van anecdote is geen data, maar als er zoveel mensen zijn die vakantie/reizen zo belangrijk vinden dan valt dat moeilijk te negeren. En ik begrijp ook wel dat iets meemaken anders is dan erover lezen, ik kijk ook liever een film dan dat ik de review lees. De verhouding ligt daar wel anders, een film is zo goed als gratis en kost je gemiddeld een uur of 2, een vakantie/reizen heeft wat meer omhanden. Voor mij is ignorance bliss op dit vlak, net als alcoholische dranken nuttigen en roken ben ik er gewoon nooit echt aan begonnen, mis het dus niet en als ik zie wat mensen eraan uitgeven denk ik al gauw: "ha, dat geld heb ik me alvast bespaard". Ik denk dat ik ook op sociaal vlak van anderen verschil. Ik vind het hartstikke leuk om met mijn peers om te gaan, maar heb echt nul interesse in mensen buiten mijn clique, ik weet dat ze bestaan en dat ze ook levens hebben met mooie en vervelende momenten, met gevoelens en hoop en dromen, maar zou ze niet missen als ze er niet waren. Dat maakt het voor mij ook minder interessant om sociale activiteiten te gaan doen. En een weekendje op stap met vrienden voorziet mij ook van ervaringen

Reizen zonder doel voelt voor mij ook nutteloos, ik moet echt een doel hebben om iets te doen anders doe ik het (meestal) ook gewoon niet. Een vriend van me trekt een jaar door Amerika heen, dan denk ik: "dan kom je terug en dan, je hebt misschien wel een hoop mooie verhalen, maar wat heb je nou concreet gedaan, gemaakt of bijgedragen?". In plaats daarvan lees ik veel en probeer ik daar wat mee te doen, stiekem zou ik wel in zijn voor een competite. Zet me maar in een rijtje mensen die reizen en laat ze vertellen, verzin ik een mooi verhaal kijken of mensen mij eruit kunnen pikken
Oh en dat armoedegebeuren had ik wat polariserend ingezet. Ik geloof zelf natuurlijk niet dat mensen reizen om eens even lekker naar minder bedeelden te kunnen kijken, maar het intrigeert me dat het wel met enige regelmaat gebruikt lijkt te worden om zich beter te voelen over de eigen situatie. En misschien kunnen sommigen het goed gebruiken om te relativeren; ikzelf verbaas me eigenlijk dagelijks over de dingen die ik heb en kan (tot op het niveau van: ik draai aan een knop en er komt warm water uit, damn), kan me ook snel ergeren aan mensen die alles maar vanzelfsprekend vinden.
Ik wilde nog specifiek op de reactie van kabelmannetje in gaan, hij is een beetje gemeen en loopt niet overal even lekker, maar probeert het in een ander perspectief te zetten (onderstaande reflecteert ook niet per se mijn volledige eigen mening). Mijn vraag is vooral welke informatie hier nu overgedragen wordt.
kabelmannetje schreef op zaterdag 26 augustus 2017 @ 13:49:
[...]
Die vraag zal ik proberen te beantwoorden.
Voor mij is reizen niet een georganiserde reis, maar elder een uitdaging aangaan waarbij je op jezelf aangewezen bent en doen wat je wil doen. Wat reizen voor mij zo interessant maakt, is dat ik alles erin vind, wat ik niet in het werkzame leven vind.
Bijvoorbeeld de onverwachtte ontmoetingen, het uitwisselen van levensbeschouwing/kennis met andere culturen, het avontuur van zelf een oplossing ergens voor moeten zoeken en dat dit altijd mooie ontmoetingen met mensen oplevert. Dat ik het kan combineren met mijn iteresses in geschiedenis, cultuur, natuur en politiek. De vrijheid om de richting te bepalen, de overdonderend mooie en woeste natuur. Het gevoel dat wat voor tegenslagen je ook tegenkomt, dat vertrouwen op mensen het altijd oplost. Het enorme gevoel van dat je iets gepreseerd hebt. Mijn hoofd zit zo veel voller met fijne herinneringen dan dezelfde tijd in een kantoor zitten. Het gevoel als je iets gepreseerd hebt, een berg hebt beklommen, 500km gehiked hebt, of naar Australië gefietst hebt. Kortom: het gevoel dat ik "leef".
Wat ik ervan geleerd heb: een sterk gevoel dat ik zelf veel kan. Dat ik niet bang ben om beoordeeld te worden en dat ik wat te vertellen heb. Het gevoel dat er altijd mensen zijn die mij helpen, dat wat voor tegenslagen er ook zijn, ik deze met relaxedheid aan kan en een oplossing kan vinden. Dat ik kan relativeren. Ik heb geleerd dat ik weinig materiele zaken nodig heb om gelukkig te zijn. Dat het belangrijkst in het leven in Nederland, ervaringen en fijne mensen zijn. En ook hoe idioot rijk wij hier zijn.
Eigenlijk staat dit alles haaks op de levenservaring die ik met werken in een kantoor opdeed: het vroeg opstaan, naar je werk rijden, daar wat dingen doen die je al tot in den treure gedaan hebt, altijd dezelfde type mensen om je heen, de hypocrisie, ellebogencultuur, oppervlakkigheid, verborgen agenda's, het moe thuis komen, etc. En dat jaar in, jaar uit. Ik ben blij dat ik dat leven heel, heel ver achter mij gelaten heb.
Voor mij is werken niet in loondienst, maar eerder een uitdaging aangaan waarbij je op jezelf aangewezen bent en doen wat je wil doen. Wat werken voor mij zo interessant maakt, is dat ik alles erin vind, wat ik niet in reizen vind.
Bijvoorbeeld de onverwachtte ontmoetingen (klanten), het uitwisselen van levensbeschouwing/kennis met andere culturen (zakenreizen), het avontuur van zelf een oplossing ergens voor moeten zoeken en dat dit altijd mooie ontmoetingen met mensen oplevert (veldwerk). Dat ik het kan combineren met mijn interesses in wetenschap, engineering, cultuur en politiek. De vrijheid om de richting te bepalen, de overdonderend mooie en gecompliceerde apparaten. Het gevoel dat wat voor tegenslagen je ook tegenkomt, dat vertrouwen op mensen het altijd oplost. Het enorme gevoel van dat je iets gepreseerd hebt. Mijn hoofd zit zo veel voller met fijne herinneringen dan dezelfde tijd lopen of op een fiets zitten. Het gevoel als je iets gepresteerd hebt, een slimme oplossing hebben bedacht, jouw unieke kennis goed hebben toegepast, of een mooi apparaat ontworpen hebben. Kortom: het gevoel dat ik iets bijdraag aan het grotere geheel.
Wat ik ervan geleerd heb: een sterk gevoel dat ik zelf veel kan. Dat ik niet bang ben om beoordeeld te worden en dat ik wat te vertellen heb. Het gevoel dat er altijd mensen zijn die mij helpen, dat wat voor tegenslagen er ook zijn, ik deze met relaxedheid aan kan en een oplossing kan vinden. Dat ik kan relativeren. Ik heb geleerd dat ik weinig zweverige ervaringen nodig heb om gelukkig te zijn. Dat het belangrijkst in het leven in Nederland, een gevoel van nut en een zinnige vrienden-/familiekring zijn. En ook hoe idioot rijk wij hier zijn.
Eigenlijk staat dit alles haaks op de levenservaring die ik met reizen opdeed: het opstaan wanneer je zin hebt, beetje zinloos rondrijden, wat dingen doen die niet echt iets toevoegen aan de maatschappij, steeds weer nieuwe mensen om je heen die je toch niet echt leert kennen, de hypocrisie, mensen die zich anders voor doen dan ze zijn, oppervlakkigheid, verborgen agenda's, het weer naar huis willen, etc. En dat jaar in, jaar uit. Ik ben blij dat ik dat leven heel, heel ver achter mij gelaten heb.
kabelmannetje schreef op zaterdag 26 augustus 2017 @ 14:31:
[...]
Ik heb 2x een sabbatical genomen tijdens mijn (ICT)-loopbaan en tijdens mijn studie ook. Dus ik wist wat mij gelukkig maakte. Daarnaast had ik ook een financieel plan, zodat ik de rest van mijn leven zo kon gaan leven. Achteraf gezien, had ik wellicht ander werk moeten zoeken (maar dat maakt mij niet FO), dus ben ik flink hard doorgegegaan met werken en sparen. Dat mijn werkgever mij uit het bedrijf wilde knikkeren, was voor mij echt een geschenk want dat zorgde ervoor dat het FO-bedrag dat ik in gedachten had, vrijwel meteen gerealiseerd werd. De werkcultuur was voor mij inderdaad de grootste drive om FO te worden.
De reis naar FO toe, maakt je keihard duidelijk dat je eraan kan ontsnappen. Dat je niet overgeleverd bent aan de treurigheid en de mensen die in het systeen gevangen zijn. Dat was voor mij een hele grote mentale kracht.
Die treurigheid ervaarde ik met name zodra je werk niet meer nodig hebt. Pas toen ik er buiten stond, werd het mij écht duidelijk. Dat wist ik natuurlijk eerder, maar toch ervaar je dat binnen het systeem minder. Dat niemand echt over mistanden praat of handelt, dat iedereen zegt hoe leuk hij het wel niet vindt, dat iedereen zegt dat het allemaal fijne mensen om je heen zijn. De verhalen dat men het "fijn" vindt om weer aan het werk te zijn na 3 weken vakantie. Maar als je een goed gesprek met vrienden hebt over werk, dat niemand écht vrij kiest om daar te zijn en bij vrienden écht hoort wat er aan misstanden spelen.
[...]
Dat is fijn! ICT is wellicht een hele verkeerde sector om met mijn mindset om in te zitten.
Ook heb ik wellicht veel variatie nodig. Een jaar werken als brandweerman, dan een jaar als piloot, dan een jaar als berggids, als fotograaf, als festivalorganisator. Maar, helaas werkt dat zo niet in deze cultuur.
En nu weer een inhoudelijke reactie. Wat ik hier lees heeft niet echt met reizen te maken, maar met de onvrede over de loonslaafcultuur. Ik denk dat iedere FO'er dit wel een beetje heeft, sommige wat meer dan anderen. Het hele idee is toch dat je zelf wilt kunnen bepalen wat je wil doen en of dat nou werken aan een tof project is of reizen maakt niet uit. Het gaat om de vrijheid. Ikzelf zou liever projecten gaan doen, jij reist liever, maar het hele idee dat je niet afhankelijk bent van een baas dat is wat het voor mij zo'n belangrijk streven maakt. Ik kan straks iets nastreven zonder het dak boven mijn hoofd te verliezen en terwijl ik mijn gezin nog gewoon te eten kan geven, dat is waar ik naartoe wil.
HP ZBook Studio G3 - Hyundai Ioniq EV Classic - Opel Vivaro-e 75kWh - 22x Prusa i3 MK3S - 8x Prusa MINI+ - Ooznest Workbee 1,5m x 1,5m