-Bonalds schreef op vrijdag 18 februari 2022 @ 13:24:
[...]
We dachten al gewonnen te hebben en daarmee verslapte de aandacht, ala Hilbert van der Duim komen we er achter dat we toch nog een rondje door moeten
inderdaad goed om te zien dat we intussen alweer met 1 been op het ijs staan

en de tegenstander daarom het initiatief lijken te ontnemen.
Het is een normale menselijke verzuchting, het normaal en de status quo. Maar het is puur dat, een verzuchting. De enige realiteit is die van verandering als constante. Er is geen terug naar het of een normaal. Er is geen status quo.
We verwarren dat soort concepten al snel met terminologie van stabiliteit en zo meer. Dat is voornamelijk gevolg van iets anders: narratief bij gebruik van ons gedrag. Bijvoorbeeld al in politieke marketing.
Saillant genoeg is juist het vermogen aan omgang en vooruit werken bij verandering datgene wat stabiliteit schept. Als klein voorbeeld in een zijstap, Nederland hanteerde ooit een model wat we het Gidsland model noemden. De rol van een NL als voortrekker bij ontwikkelingen in het Europese Experiment is een goed voorbeeld daarvan, het heeft ons geen windeieren gelegd. Motoren van welvaart, unieke positie als miniem land, het kunnen ontwikkelen van best practices én het opstellen van de regels voor wie zich verder deed aansluiten. Denk aan een BeNeLux als goed begin van die verkenning.
Tegenwoordig is dat anders. Die Gidsland functies zijn vervangen door sadopopulisme, we hanteren een model wat we B.V. Nederland noemen. Inmiddels teren we in op de periode van Gidsland, krijgen we steeds meer tikken vanuit consequenties gulzig gedrag daarbij, zijn we ver doorgeschoten in gulzige bestuurscultuur en correlaties georganiseerde misdaad en lopen we als handelsland in een blikveld van isolationisme steeds meer achter zaken aan.
Dit spanningsveld van initiatief en visie is iets wat we vergeten lijken te zijn. We verwarren status quo met stabiliteit, maar in historisch en economisch opzicht is status quo juist een proces van achteruitgang. Zowel van afbraak als krimp als gewoon achterstand op wat niet die fixatie heeft.
In geopolitiek is dat niet anders. In domeinen van inlichtingen en informatie idem. Achteraf wakker worden, achteraf ageren, achteraf positie zoeken is op pijnlijke wijze gekoppeld aan afbraak van vermogen tot behartiging en effect.
Het is zuur, maar visie is net zo’n vereiste als perspectief en principe. Zuur omdat het iets van ons vraagt, in een tijdperk waarin we verwachtingen hebben van het met alles om kunnen gaan alsof we het van het schap in de supermarkt kunnen pakken zonder prijs.
Dit levert nogal wat discussies op in allerlei domeinen. Van politiek tot media tot bedrijf en burger. Maar dan komt waar de schoen wringt: het Kremlin denkt niet zoals wij, de mentaliteit is fundamenteel anders. Onze focus op detail en proces bij scheiding van macht geeft ontzettend veel potentieel, maar het is iets waar ook kwetsbaarheden bij volgen. Zoals de inherente neiging tot korte termijn en korte afstand denken.
Het is ook hier in het topic wel af en toe een beetje frappant. Soms gaat het over bredere en historische context, prima. Maar tussendoor komt ook moment en perspectief voorbij waar de vorige invasie vergeten lijkt te zijn. We zijn weinig goed in perspectief ontwikkelen, toetsen en hanteren daarvan.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.